Volvo V40 1.9D 115pk (2000)

Als we de V40-testauto in ontvangst nemen, twijfelen we even. We graven even in ons geheugen en nemen het lijstje met veranderingen door. Heeft 'ie grotere markeringslampen? Is de zwarte band op de voorbumper onderbroken boven de nummerplaat? Zitten er iets scherpere vouwen in de bumper? Drie keer ja. Dit is de V40 phase II. Wat zijn de uiterlijke verschillen tussen de V40 Phase I en II? Knipperlichten vóór, markeringslampen opzij, achterlichten en de beide bumpers. Dat is het zo'n beetje. Daarmee komt de nieuwe V40 iets kloeker over. De voorname grille en de sportieve ronde achterkant geven hem nog steeds een eigen identiteit.
Onder de kap vinden we een compleet andere diesel motor. Belangrijkste wijziging: niet een traditionele inspuitpomp, maar common rail verzorgt vanaf nu de inspuiting. Een verademing. De vorige V40 1.9D tergde zijn berijders met een doordringend reng-reng! Naast een behoorlijke portie kabaal maakten trillingen het concert compleet. Dat is over. Meteen al bij de koude start is de dieselronk veel sterker gedempt. Alleen bij stapvoets filerijden in de tweede versnelling voelen we nog een resonantie, maar over het geheel is de dCi een stille en trillingsarme krachtbron. En een zuinige, want tijdens onze testperiode scoorden we 1 op 15,4.
De motor levert 115 pk en daarmee sprint hij in vijf in 12,2 s van 80-120 km/h. De sprint naar de 100 raffelt de NederZweed met Renault-motor in 11,1 s af. Komt ook door de grote souplesse: vanaf 1800 toeren voel je een stevige duw van 265 Nm. De Volvo kan op de snelweg in vijf als een automaat worden gereden.
Op het eerste gezicht is het interieur van de V40 nauwelijks aangepast. Was ook niet echt nodig. De stoelen hebben een aangename hardheid en geven goede zijdelingse steun. Bijna perfect, maar toch jammer dat Volvo de kans niet heeft aangegrepen om de zitting iets te verlengen. Zitruimte is in voldoende mate aanwezig.
Storend zijn de beperkte verstelmogelijkheden van het stuurwiel, alleen de stuurkolom kan in hoogte worden versteld.

Detailverschillen

Tot nu toe hebben we weinig veranderingen in het Volvo-interieur gevonden. Laten we eens wat beter kijken. Boven in het dak zitten vanaf nu standaard windowbags. Die beschermen bij een zijdelingse aanrijding de hoofden van de voor- en achterzitters tegen een harde confrontatie met de zijruiten. Airbag voor de bestuurder en zij-airbags zijn uiteraard standaard. Een airbag voor de voorpassagier is een optie zonder meerprijs.
Verder heeft V40 de middenconsole opgeruimd. Zo is de bediening van de elektrische ramen en spiegels van het midden naar het linker portier verplaatst - de enige juiste plaats. Toch verdienen de Volvo-ontwerpers lijfstraf, want: geen bekerhouders! Nergens! Oké, wie extra betaalt, kan er één voorin en eentje achterin organiseren.
Toch denkt Volvo ook mee met zijn klanten. Er zijn geïntegreerde kinderzitjes leverbaar op de achterbank. Eveneens tegen meerprijs is een pc-tafeltje met leeslampje boven de bijrijdersstoel mogelijk, waardoor de laptop vanaf de commandopost is te bedienen.
Een onzichtbare verbetering van de V40 is duidelijk voelbaar: het onderstel. Voor een klasseauto reageerde de vorige V40 wat heftig op korte oneffenheden. Welnu: da's over. Met de compleet nieuwe vooras en de daarbij behorende gewijzigde veer/demperafstemming is de auto aanzienlijk comfortabeler geworden. Soepeltjes glijdt hij over het asfalt, zelfs als het bij de verkeerslichten geribbeld is.
De wegligging van de Volvo is beslist goed. Hij blijft lang neutraal en de achterkant blijft prima volgen. Alleen met gas erop is hij iets onderstuurd. Logisch: er staat 265 Nm aan de wielen te sjorren. Toch hebben we de indruk dat de nieuwe vooras van de V40 meer grip heeft dan de oude. Was voorheen een puntje van kritiek bij de krachtige V40-uitvoeringen. Ook des V40's besturing is na de facelift opgeknapt. Hij voelt preciezer en directer aan.
Schijn bedriegt. Lijkt de V40 na een diepgaand onderzoek in de showroom nauwelijks gewijzigd, wie ermee rijdt, ervaart het tegenovergestelde. Rustigere besturing, evenwichtiger veercomfort, stabielere wegligging, verbeterde interieurdetails, standaard windowbags en niet te vergeten die heerlijke 115 pk turbodiesel.
Als wij van onze baas 40- tot 80 duizend kilometer per jaar moesten rijden, dan stond de V40 op het lijstje van secundaire arbeidsvoorwaarden.