Zastava 750 Luxe (1975)

autoreview

5 oktober 2015 om 15:27

Uitvoering	750 Luxe
Versnellingen	4, Handgeschakeld
Bouwjaar	1975
Jaar van aanschaf	1995
KM-stand laatst	0 km

5 oktober 2015

Autootje omgeruild voor een Suzuki motorfiets.
Opgehaald met een autotransporter achter de Ritmo 105TC. Best veel te zwaar voor de Ritmo.

Eerste rit klappen de remleidingen. Dus vernieuwen (geen gescheiden systeem dus geen back-up, het moet gewoon heel goed zijn). Daarna rijden, maar dat viel toch tegen. Trekkracht viel erg tegen en ook de top; krap 90km/u. Blokje van767cc bleek wel erg ver op. Ook hing de auto achter naar rechts door een gebroken veer.

Dus grote aanpassingen:
• De remmerij van een Fiat 850 Coupe er op. Schijfremmen en veel krachtiger dan de trommeltjes die er origineel op zitten.
• Blokje van een Autobianchi A112 Abarth (tweede serie) er in.
• Spaghetti spruitstuk voor de uitlaat. De uitlaat zelf was alleen een demper van een BMW 325.
• Verlagingsveren er op. Doordat er pendelassen gebruikt zijn staat het autootje op standaard vering in onbelaste toestand met de onderkant van de bandjes naar elkaar toe. In bochten levert dat een ‘interessant’ rijgedrag op. Door het verlagen keert dit om, alle comfort (voor zover al aanwezig) was wel verdwenen, maar daar had ik hem ook niet voor.
• Stoeltjes aanvankelijk kleine Engelse kuipjes in de stijl van de jaren 50 later vervangen door gebruikte race-zitjes.
• In 97 moest de Ritmo 105TC met pensioen, deze heeft zijn stuur en carburateur afgestaan aan het Roffeltje.

Na de aanpassing van de remmen, vering en het blok was er zowaar goed mee te rijden.
Top tegen de 150km/u. Dit werd beperkt door de standaard versnellingsbak. Aanpassing heb ik voor een stadsracer nooit nodig gevonden. Stadsracer? Ja vroeger kon dat nog, of het mocht en of het niet onder de noemer asociaal viel laat ik in het midden.
Stoplichtsprints? Van een 911 verloor het Roffeltje het wel, van voorwiel aandrijvers pas boven de 100km/u
Bochten? Met een wielbasis van precies 2 meter ging ook dit heel erg rap. Hier alleen concurrentie van (echte) Coopertjes. Als het erg rap ging dan kwam het binnenste voorbandje los, bij de Coopertjes het binnenste achterbandje.

Zinnige ritjes met het apparaat gingen niet echt meer. Boodschappen halen was nooit een optie: om de wegligging te verbeteren lag er voorin de neus een blok lood en vulde het reserve wiel de rest van de kofferbak samen met de tank. De Engelse kuipjes konden niet voorover kantelen dus achterin ook geen boodschappen plek. Na de plaatsing van betere stoelen en de grotere carburateur werd het allemaal nog extremer.

Verbruik lag zo rond de 1:10, niet eens echt slecht gezien de manier waarop werd gereden.

In 2000 begaf het blokje het en bleek ook dat de roestduivel zich het plaatwerk goed had laten smaken. Na nog wat jaren aanfrunniken was begin 2003 het definitieve einde aangebroken.

De waardering geef ik voor de auto zoals deze bij mij de meeste tijd heeft rondgereden.