Uitvoering

A 310 V6

Versnellingen

5, Handgeschakeld

Bouwjaar

1979

Jaar van aanschaf

2001

KM-stand bij aanschaf

36.000 km

KM-stand laatst

36.000 km

Renault Alpine A310 v6

36.000 km

20 februari 2017

Alpine a310

Het was zomer ergens eind jaren '90.
Ik zag in Zwitserland voor het eerst bewust een Renault Alpine a310.
Als autogek probeerde ik mooie of vreemde mooie auto’s te spotten, vooral in het buitenland.
En daar stond ineens een a310. Die zag je nooit. Ik was hem vergeten, en kende hem van mijn autoboekjes uit mijn jeugd, lang geleden toen we nog Star trek keken met hun teletransportatie.
Misschien wel OMDAT je hem nooit zag, was ik meteen verkocht en wist voor welke auto ik zou gaan sparen. De uitstraling van de auto is perfect. Hij heeft geen tegenstanders. Alleen maar mooi. De favoriete droomauto tot dusver, de Ferrari 308, moest maar even wijken.

Een aantal jaar een veel sparen later kwam hij voor mij in beeld, via een “de vondst” advertentie. Ik belde voor een a 310 in Zeeland. Ik kreeg geen gehoor, en ging naar een andere kijken. een Alpine GTA. Ook mooi. Maar toen ik die aan het bewonderen was kreeg ik telefoon. “ik heb uw oproep gemist geloof ik. Belt u voor de A310?” Ik vertelde de eigenaar van de GTA dat ik verder moest kijken en reed naar zeeland. En daar was ie. Dat moest hem worden. Hij was wat te duur, maar er kon nog wel iets van de prijs af. En dat niet alles aan de auto perfect was kon me niet schelen.

Hij liep goed, had een gezond chassis, en dat was voor mij op dat moment perfect genoeg.
Het werd mijn dagelijkse auto. Ik was bassist, reed ermee naar optredens en repetities, de studio, kon zelf mijn tijd indelen.
Ik leerde dat het een vrij eenvoudige auto was. Onderhoud is heel goed zelf te doen.
Er zijn een paar zaken die de Alpine zo uniek maken. Zoals de Motor achterin. Dat was tijdens de rally, waar die auto in uitblonk, goed voor de grip op de aangedreven wielen. Ook konden ze de neus laag houden, en dus ook de zitpositie omdat je niet over de motor heen hoeft te kijken. Dus de auto kan laag zijn, is weer goed voor het zwaartepunt en daarmee de wegligging. Maar vooral: Designers konden een fantastisch mooie auto tekenen met deze ongewone proporties. De body is van polyester, dus ze konden grote lichte carrosserie stukken fabriceren in de raarste vormen. En er is nog plaats achter de voorstoelen, niet zoals bij een auto met middenmotor. We gaan er tegenwoordig met zn drieën mee op vakantie.

De wereld veranderd in deze auto. De wereld buiten is ineens maar saai. Behalve hierbinnen. En de mensen die naar je kijken krijgen ook zichtbaar betere zin.
Ja mensen, ik weet het, dit maken ze niet meer tegenwoordig.

Langzaam maar zeker maakte ik de auto steeds beter. Door gebrek aan ervaring in het begin zorgde elke klus weer voor een nieuwe. Toen ik bijvoorbeeld de stuurstang bewoog om de kruiskoppeling te vervangen, brak ik het wieltje van de richtingaanwijzer-terugslag af. En toen ik de benzinetank verwijderde om het chassis eronder te behandelen stootte ik tegen de benzineaansluiting, waardoor hij ging lekken. Alles kostte dubbel tijd en geld in het begin. Maar de combinatie doorzetten en de Alpine veranderde me in een bedachtzame monteur.
En zo doe en durf je steeds grotere klussen. Door de jaren heen heb ik de hele auto aangepakt, op het interieur na. Veiligheid, remmen en wegligging eerst. Dan het uiterlijk.

In 2005 ging ik ermee de Nordschleife op. Heerlijk scheuren op de 13 inch ballonbanden. Je hebt veel grip, je zelfvertrouwen groeit, maar je bent geen coureur en die ene bocht waar je hard in komt en halverwege van het gas moet, daar denkt een Alpine met de motor achterin het zijne van. Het liep zonder veel schade af.
Voorgenomen zulke acties de baas te zijn zwiepte ik op een overmoedige dag de auto onbedoeld om en crashte de polyester zijkant van achter tot de deur kapot.
Auw wat een harde les.
Ik kreeg de kans hem in een goed schadebedrijf te restaureren. Een kans die ik met 2 handen aangreep. Honderden vrije uren gingen erin zitten en de jongens om me heen zeiden: Matthieu jongen, petje af, de auto is strakker dan nieuw, maar ga niet zitten experimenteren met de dure lak. Dus dat heeft een prof gedaan. Hij staat er nu 10 jaar later nog steeds geweldig bij, en dankzij een vernieuwd onderstel, schokbrekers en moderne 15 inch banden rijdt hij beter dan ooit.
De schokbrekers staan in standje comfortabel. Het is een heerlijke cruiser. Ik ben wat ouder intussen. 120 is prima, hij voelt fijn, hij klinkt mooi, je zit perfect. Ik maakte het stuur en de positie ervan helemaal naar mijn zin.
Het is hartstikke leuk is om aan je Alpine te werken, zo is mijn optimisme (plus een studie autodesign) ook opgevallen door de autoindustrie. Dat hele verhaal staat in de Autoweek Classics, “Bassist in Maranello.” Ik mocht me gaan bewijzen bij Opel en na 5 jaar ervaring kon ik beginnen bij Ferrari in een team waarmee we de 812 Superfast kleide. Zo gaf de Alpine me indirect toch die ene droomauto in handen.
Maar de vrijheid was weg. Het werk, al het aanzien en geld ten spijt, mede door de vele uren weg van huis voor de baas, bleek toch niet de passie te zijn zoals hij begon met de Alpine.

Vorig jaar een nieuwe Carburateur gemonteerd, en nu ben ik bezig met de koppakkingen. Daarna wil ik het onderstel nog eens perfect laten afstellen. Ik ga er niet meer mee racen, maar het gevoel zoals je een Alpine in je handen kunt hebben tijdens het rijden is verslavend. Dit is de meest fantastische manier van vervoer. Als ze ooit teletransportatie uitvinden mag je me upbeamen in een Alpine, zodat ik ergens heen kan rijden.

8,0