Uitvoering

Orion 1.6 D GL

Versnellingen

5, Handgeschakeld

Bouwjaar

1984

Jaar van aanschaf

1996

KM-stand bij aanschaf

150.000 km

KM-stand laatst

150.000 km

Pure basic but thrustworthy

150.000 km

27 april 2009

Eind 1996 kon ik eindelijk mijn leerstage aanvatten. Mijn ouders hadden toen de oude Ford Orion 1.6D van mijn oom overgekocht voor een prikje. Er stonden al meer dan 150.000km op de teller.
Mijn eerste ervaring achter het stuur was een zekere nervositeit. Ik mocht dat ding nu zélf beheren. "Even voorgloeien totdat je "tik" hoort uit het dashboard", zei mijn vader. En toen sleutel omdraaien, je hoorde de startmotor draaien en toen, vroem, de ontsteking deed zijn werk, ik zag een klein zwart pluimpje uit de uitlaat verschijnen en prompt voelde ik de stationair draaiende 4-cilinder met zijn 1602cm³ rustig sudderen.
Na enige rij-instructies, ging ik de baan op en vrij snel had ik het autorijden onder de knie.
Na enkele maanden had ik mijn rijbewijs binnen en kon ik alleen de baan op.
Ik was zodanig vertrouwd met de Ford, dat ik nu een beter beeld had van de beperkingen en mogelijkheden van deze wagen, waarvan nu het verslag volgt.

De goede punten van deze wagen waren zeker en vast het feit dat hij altijd klaar stond, zonder mopperen aansloeg en zijn werk naar behoren uitvoerde. Het was geen sprinter, noch een exclusieve bochtenrijder, maar wat wil je, in de jaren 80 hadden de meeste wagens een eerder "zompig" weggedrag, dat nu niemand meer wil hebben. De zetels hadden geen echte zijdelingse steun hetgeen niet erg was, aangezien de wagen ook niet tot zulk gedrag uitnodigde. De motor kwam vrij snel op bedrijfstemperatuur, hetgeen ik wel apprecieerde, maar liep nooit warm. In de winter twee keer voorgloeien en de start gebeurde vlot.
De auto had geen elektrische ramen, geen elektrische (binnen)spiegels, geen elektrische snufjes zoals airco, servostuur, servo voor de remmen, ABS, ESP, of andere acroniemen, maar was gewoon de basis van het autorijden. Je had de wagen onder controle zoals jij het zelf wilde.
De auto was goedkoop in onderhoud en aan herstelstukken en bovendien was het een wagen waar ik gemakkelijk zelf dingen aan kon veranderen, behalve de waterpomp, die zat op een °#%*£ plaats.
Met zijn gemiddelde van 5 liter per 100km oftewel 1 op 20, was dat zeer gunstig, in combinatie met een prijs van 60 à 70 eurocent per liter (voor 2002 was de prijs zelfs 40 à 50 eurocent de liter), en een jaarlijkse wegenbelasting van 292 euro, was het lekker goedkoop rijden. Ook verbruikte deze motor geen drup olie, dus bijvullen tussen de beurten was niet nodig.

De nadelen waren eerst en vooral de slechte affabriekbehandeling van de carrosserie en het chassis. Deze waren overmatig blootgesteld aan corrosie. Na 10 jaar waren laswerken aan chassis en carrosserie onvermijdelijk. Met name de chassisbalken, bodemplaat en onderkant van de deuren en achterste spatborden waren de favoriete plaatsen van de roestduivel.
Als occasie kan je natuurlijk mooiere wagens uitkiezen, want in feite zag hij er niet echt uit, maar het was een koopje en mijn vader werkte bij Ford Genk, dus qua onderdelen zat dat wel goed natuurlijk.
Daarnaast, maar dat weet je als je zo'n wagen koopt, was het vermogen vrij gering, dus snelle inhaalacties moest ik altijd duidelijk inschatten op voorhand. Maar eenmaal de wagen op snelheid was, en niet te zwaar geladen, ging het nog goed vooruit met zo'n 120 à 130km/u. Pas tegen 150km/u begon het heel moeilijk te gaan, maar dan maakte de motor zo'n herrie dat je echt niet sneller meer wilde gaan. Een atmosferische, ongeblazen en indirect ingespoten diesel met 54pk bij 4800 toeren en 95Nm bij 3000 toeren is niet meer van deze tijd, maar in de begin jaren tachtig waren dat keurige waarden voor deze cilinderinhoud, en zeker in combinatie met een handgeschakelde 5-bak, hetgeen een rustiger verloop van de motor met zich meebracht. Op latere leeftijd begon de wagen wat te schokken als je rond de 70km/u reed. Uitbalanceren hielp niet, na een tijdje begon de snelheidswijzer in het dashboard vrolijk heen en weer te draaien en nadien helemaal niets meer. Bleek dat er speling was gekomen in de versnellingsbak waardoor het rubbertje dat de mechanische kabel van de snelheidsmeter dat in de versnellingsbak zat, was opgevreten door de schilferende tandwielen. Dus, mijn vader heeft de bak er vanonder gehaald, nieuwe tandwielen en dergelijke ingestoken, de koppeling vervangen en terug gemonteerd en daarna nog nieuwe cardanassen eraan gehangen. Sinds toen, probleem opgelost en nog vele onbezonnen kilometers kunnen rijden.

Naast de gebruikelijke 10.000km beurten hebben we het volgende nog vervangen:
- radiator op 180.000km
- versnellingsbak en koppeling op 220.000km
- waterpomp op 220.000km
- distributieriem op 240.000km

Af en toe remmen, blokken en schijven, banden, batterij en nog meer van dat soort slijtage-onderdelen, maar niets abnormaals. Al bij al was dit een zeer betrouwbare wagen met een heel lage gebruikerskost die toch voldoende comfort bood.
Ik ben er in 1998 naar Schotland mee geweest, samen met twee vrienden, daar meer dan 5000km gereden, en in 2003 naar Hongarije, met meer dan 6000km, telkens in perfecte omstandigheden. Nooit geen schrik gehad dat er iets zou kunnen mislopen. Kijk met heimwee terug naar deze mooie tijd, waar een diesel nog een echte tamme diesel mocht zijn.

8,5