Volvo 960 2.5i 24v (1996)

Hoewel het gedrang in de hogere prijsregionen minder heftig is dan in de middenklasse, wordt er toch een stevig robbertje gevochten in de strijd om het bestaan. Kleinere merken als Volvo hebben het daarbij moeilijk, want ook in de topklasse met zijn wat ruimere winstmarges gaat het uiteindelijk toch ook om verkochte aantallen. Volvo heeft daar iets op gevonden: sinds de komst van het vernieuwde model bepaalt de klant zelf in vier stappen met hoeveel luxe hij zich wil omringen en bovendien kan hij kiezen uit twee motoren. Aangezien de uitrusting van het goedkoopste basismodel (met ABS, airbag, elektrisch bedienbare spiegels en zijruiten, centrale vergrendeling en verwarmde stoelen) niet kinderachtig is, kom je weinig tekort als je voor de goedkoopste 2,5-liter van zo'n 75 mille kiest.
Met zijn sinds de vorige editie verlaagde neus, geloken koplampen en een wat gladdere aanblik-opzij is de 960 nog steeds een grote, statige koets die de goegemeente flink kan imponeren. Op de snelweg merk je dat aan de spoed waarmee de voorliggers ruim baan maken en ook in het stadsgewoel mag de dikke Zweed op een eerbiedige bejegening rekenen.
Dat verdient hij ook beslist, want met zijn forse maten en een gewicht van bijna anderhalve ton is de 960 toch een hele hand vol. Al rijdend raak je daar echter wonderlijk vlug aan gewend: de gevoelige stuurbekrachtiging en de draaicirkel van nog geen 10 meter vergemakkelijken het manoeuvreren en vooral op hoge snelheid laat hij zich moeiteloos aan de grens van de bandengrip door een bocht jagen. Dat is de verdienste van de ingenieuze multilink-achteras, die met zijn flexibele spoorgetrouwheid de achterwielen uitzonderlijk lang op straat houdt.

Voldoende paarden

Aan het voluit genieten van de prima rijkwaliteiten legt de 2,5-litermotor geen wezenlijke beperkingen op. Ten opzichte van de 3-liter kan hij weliswaar 34 paarden minder laten opdraven, maar een vermogen van 170 pk is nog altijd heel respectabel. Daar staat natuurlijk wel een fors wagengewicht van 1460 kilo tegenover en dat merk je goed bij het optrekken vanuit stilstand. In iets minder dan 10 seconden stoomt het Zweedse vlaggeschip op naar de 100 km/h: niet echt lui, maar ook niet vliegensvlug. Beter gaat het de 960 af als de gang er eenmaal in zit. Van 80-120 kost nog geen 9 tellen en dat is kort genoeg om vrijwel elke inhaalmanoeuvre met succes te bekronen. Voorwaarde is wel dat de pook van de makkelijk schakelende bak in '4' staat, want de hoogste versnelling is echt bedoeld voor de lange baan: niet te veel toeren, niet te veel geluid en niet te veel benzine.
Over dat geluid en die benzine valt wel iets op te merken, want van een zescilinder in deze klasse verwacht je eerlijk gezegd dat het geluidsniveau bij 120 km/h ruimschoots onder de 70 dB blijft en een 2,5-litermotor zou een testverbruik van minstens 1 op 8 ... 9 moeten scoren. In geen van beide gevallen overtuigt de 'kleine' 960 echt sterk: 69 dB is niet echt huiskamerstil en 1:7,6 getuigt van een flinke dorst. Vergelijk dit maar eens met de Volvo 850 turbo-stationcar: die is 1,5 dB stiller en ruim een halve kilometer per liter zuiniger dan zijn grote 960-broer!
Zulke verschillen binnen één en hetzelfde merk duiden erop dat Volvo's 9-serie ondanks verbeteringen zo langzamerhand aan een radicale vernieuwing toe is. De 960 is onbetwist een fraaie, comfortabele en representatieve koets, maar de tand des tijds knaagt merkbaar aan de traditionele waarden die dit prestigemodel zijn hoge reputatie verlenen.
Een positief aspect van de behoudende Volvo-strategie is de prijs, die ten opzichte van het gebodene in dit luxe-segment sympathiek aandoet. Daar heeft Volvo goed op ingespeeld door de hoogste uitrustingsniveaus gefaseerd bereikbaar te maken door middel van de optiepakketten 'Comfort Line', 'Luxury Line' en 'Exclusive Line', terwijl de kleinste motorversie tevens met de automaat uit de 3-liter kan worden gecombineerd. Dit - plus de mogelijkheid om meteen een drieliter met alles d'rop en d'raan te bestellen - biedt ook de kapitaalkrachtigste Volvo-klanten het gevoel dat ze met een 960 weinig hoeven te missen.