BMW 320Ci Cabrio Executive (2005)

Het canvas dak verdwijnt volledig automatisch achter de achterbank, onder een klep. Dus bij het eerste het beste zonnestraaltje is het een kwestie van even stoppen, knop indrukken en de koperen ploert heeft vrij spel in het interieur. Als die niet heel veel kracht heeft, dan maken de klimaatregeling, stoelverwarming en het windscherm dat het nog altijd aangenaam toeven is. Zolang je voorin zit, tenminste. Achterin buldert de wind al snel behoorlijk om de passagiers heen. Diep wegzakken in de achterbank zou het devies zijn, ware het niet dat de ruimte niet overhoudt. Dit komt doordat de kapconstructie ruimte opeist, net als de verstevigingen ter compensatie van de ontbrekende dragende dakconstructie.
De zijkant van het interieur komt ver naar binnen, waardoor twee personen op de achterbank echt het maximum is. Wie met een kwartet op stap gaat, kan bovendien het windscherm niet monteren. Rijd je met z'n vieren, dan kan de kap alleen in de stad omlaag. Snelwegtempo wordt voor alle vier inzittenden snel te winderig. Wanneer de kap open is, wandel je zo naar de achterbank. Met de kap dicht verleent de BMW minder eenvoudig toegang tot de achterste zitplaatsen. Aan de zijkant van de voorstoelen zitten druktoetsen waarmee je de zetels elektrisch kunt verschuiven. Handig is dat de gordels in de stoelen zijn geïntegreerd, zodat je er niet aan blijft haken als je achterin stapt.

Druktoetsen
Het dashboard is een feest van herkenning, met z'n naar de bestuurder toe gerichte middenconsole. Ergonomische missertjes betreffen de laag geplaatste, kleine en smalle druktoetsen waarmee je de stoffen kap opent en weer sluit; je moet goed zoeken om ze te vinden. Verder zijn we niet zo gelukkig met de positie van de knoppen ter bediening van de portierruiten. Die zitten naast de schakelpook, maar horen naar onze mening in het portier.
De bovenkant van het dashboard in onze testauto is donker getint, terwijl de onderzijde dezelfde lichte kleurstelling heeft als de rest van het interieur. Dat geeft een ruimtelijk gevoel. Zowel in het interieur als aan de buitenzijde is zichtbaar dat de BMW een oude rot is. Toch blijft 'ie ontegenzeggelijk mooi, juist door z'n tijdloze design kan het oog lang bekoren. Maar alle aandacht voor het ontwerp ten spijt, een cabrio moet toch vooral rijplezier schenken.

Een zwak punt bij cabrio's is vaak de stijfheid van de carrosserie, en de koets van de 320 Cabrio komt behoorlijk in beweging op een onvlakke ondergrond. Maar de BMW heeft wel een inspirerende aandrijflijn te bieden. Het geluid van een zescilinder lijnmotor is buitengewoon oorstrelend. Dat wordt met de kap dicht helaas grotendeels overstemd door de rijwind, dan is de BMW luidruchtig. De 2,2-liter is gekoppeld aan een smeuïge automaat, die vrijwel schokvrij van verzet wisselt. De besturing biedt veel gevoel en is lekker direct, soms op het nerveuze af. Ook de aandrijflijn is er eentje om je vingers bij af te likken.
Jammer dat de koets van de Beier niet geheel torsiebestendig is, zodat je niet ten volle kunt profiteren van de fijne stuurinrichting en de prettige combinatie van motor en versnellingsbak. Verder doet zowel de binnen- als buitenkant van de BMW toch wel wat gedateerd aan.