Seat Cordoba Vario 1.6 Stella (2000)

We kunnen ons maar wat goed voorstellen dat u een beetje moe wordt van al die iets te hoge autootjes om u heen. Daarbij: als er één type auto zo mogelijk nóg populairder is dan de kleine MPV, dan is het de station. En laat er tussen de kleinere stations nou net een reuze-interessante rondrijden: de Seat Cordoba Vario. Seat moet wel het merk met de meest opzienbarende metamorfose van het vorige millennium zijn: van een amechtige koekblikkenknutselaar tot een hoogwaardig autofabrikant in minder dan 10 jaar; het is een prestatie van formaat. Dat ze er vervolgens ook nog in geslaagd zijn Seat-modellen wezenlijk anders te laten zijn dan de VW-producten waarop ze meer dan alleen maar een beetje gebaseerd zijn, is een extra pluim in de Spaans/Duitse achterwerken waard. Zeker door het monteren van de nieuwe Seat-neus oogt de Cordoba in al z"n Duitse degelijkheid net wat frivoler dan broertje Polo Variant.

Onbetwist

Oogt de Cordoba vanbuiten al vooral degelijk - vanbinnen kom je van die indruk al helemaal niet meer los. De afwerking staat op een zeldzaam hoog niveau - naden sluiten ehh... naadloos, de gebruikte kunststoffen zijn kwalitatief hoogwaardig en voor piepjes en kraakjes moet je niet bij deze Seat wezen. Bij Audi, Volkswagen en Skoda kun je in ieder geval aan het dashboard maar al te goed zien dat het concerngenoten zijn, die kunnen putten uit één enorm magazijn. Seat is hier duidelijk de vreemde eend in de VAG-bijt, want het dashboard-ontwerp wijkt totaal af van de rest. De aandacht wordt vooral getrokken door de smaakvolle, half naar de bestuurder gekeerde middenconsole. De radio is fraai geïntegreerd en de instellingen (net als die van verwarming/ventialtie, tijd etc) zijn af te lezen op het grote LCD-display. Echt zo"n dashboard dat je normaal gesproken tegenkomt in auto"s van een paar klassen hoger. Onbetwist een volwassen en perfect afgewerkt dashboard.

Onderstuur!

Onverwacht gaat het juist bij het rijden helemaal mis met de Cordoba. Het ergst is z"n gebrek aan grip. Dat zit hem in een combinatie van factoren. Allereerst staat de Seat zoals elke Pon-auto op van die verschrikkelijke Continental-banden. Hollandse zuinigheid: ze gaan wel lang mee, maar verrichten hun primaire taak - contact met het wegdek houden - slechts met de grootst mogelijke tegenzin. Ten tweede is er iets mis met de vering en demping: de Cordoba is zeker aan de voorkant véél te week. Dat uit zich in een nadeinende neus na elke hobbel en een wanhopig naar grip zoekende voorkant als het ook maar íets harder dan normaal gaat. We hebben het helaas niet kunnen proberen, maar we hebben ernstige twijfels over hoe het moet als de Cordoba ook nog eens zwaar beladen is. Overigens reageert "t Seatje gelukkig niet giftig als je bij al dat onderstuur van schrik het gas loslaat in de bocht - de boel krijgt dan juist weer grip. Maar we hebben zelden een auto in deze klasse meegemaakt die zó moeizaam grip krijgt. Een zwaar minpunt.

Onbegrijpelijk

Ongelooflijk maar waar: de Cordoba Vario laat ook op het punt van de praktische bruikbaarheid weer belangrijke punten liggen. De achterbank is natuurlijk in delen neerklapbaar en je creëert daarmee ook heus een stevige hoeveelheid ruimte. Helaas komen de wielkasten echter een stuk de bagageruimte in, waardoor er minder koffers in passen dan je op grond van de hoeveelheid liters zou verwachten. Wat erger is, is dat je je een breuk tilt voordat je je spullen de laadruimte in gekregen hebt. De tildrempel is maar liefst 72 cm hoog en vervolgens ligt de bagagevloer weer 22 cm lager. En van de breedte van de opening hoef je het ook al niet te hebben. Het zal wel aan ons liggen, maar wij begrijpen dat gewoon niet; de bagageruimte van een station maak je toch juist zo praktisch en toegankelijk mogelijk?
Aan de pluskanten voor de Seat Cordoba Vario noteren we een buitengewoon fraaie afwerking, een vlot uiterlijk, betrouwbare techniek en VW-soliditeit. Maar we kunnen hem niet vergeven dat hij zó veel moeite heeft met de grip, dat z"n vering verre van optimaal is en dat z"n bagageruimte moeilijk toegankelijk is. Er valt dus nog wel wat te verbeteren.