Menu
| Uitvoering | 912 |
|---|---|
| Bouwjaar | 1966 |
| Jaar van aanschaf | 2006 |
| KM-stand bij aanschaf | 33.600 km |
| KM-stand laatst | 38.400 km |
Sinds december 2006 heb ik deze 41 jaar oude klassieke sportwagen, een spaar-Porsche (of misschien zelfs Unter-Porsche?) Het is de 4-cilinder uitvoering van de auto met de fragiele oervorm die nu nog steeds de basis is voor de 911 en die van ’65 tot en met ’69 gemaakt werd. Mijne is een ’66-er dus met korte wielbasis. Met maar 1.600 cc en 90 pk bij ruim 900 kilo een auto die prima meekan in het verkeer. De vier-bak zorgt voor flink wat toeren, zeker op de snelweg, maar dat levert ook een goede (tussen)acceleratie op. Rondom schijfremmen zorgen voor een prima vertraging, het is alleen oppassen want er zijn geen gordels. In de achterzitjes kunnen mijn kinderen van 6 en 4 prima mee. Mijn auto is voordat ik ’m kocht overgespoten in een niet periodecorrecte (want pas vanaf 1974 leverbare) Porsche kleur Ice Green metallic, die echter prachtig staat. Verder zijn er Recaro sportstoelen (in de jaren 80 erin gezet), een houten Nardi stuur en een gereviseerde Blaupunkt Köln autoradio uit de jaren 60 (door mij erin gezet). Al met al geen originele auto en dus een gruwel voor puristen, maar ik ben er stapelverliefd op.
Wel origineel is het elektrische schuifdak, een optie die niet veel voorkomt bij de 912’s die in Nederland bekend zijn via het 912-register. Verder is de auto vrij kaal, met bijvoorbeeld maar drie klokken - de toerenteller uiteraad het grootst en in het midden geplaatst -, geen achterruitverwarming, geen aanjager, het is tenslotte een uitgeklede versie van de 911 die bedoeld was als instapmodel. Zeg maar de Boxster van die tijd.
De auto is (zoals zoveel 912’s) afkomstig uit Californië. Vreemd genoeg is hij uitgerust met Europese warmtewisselaars die voor de verwarming in de auto zorgen (lucht wordt over de uitlaat door de kokerbalken naar uitsparingen bij de voeten en bij de voorruit geblazen) en die meer verwarmend vermogen hebben dan de in de VS gebruikelijke export-Heizung. Ook was voor de VS in 1966 een vijfbak standaard, en niet de in mijn auto gemonteerde vierbak. Het is dus geen standaard exportauto geweet. Uit de rekeningen die bij de auto zaten blijken er twee eigenaars bekend te zijn, beide wonend in Sacramento, en heeft de auto in 1981 een totale revisie inclusief nieuwe zuigers ondergaan voor ruim $ 2.000 bij Frank’s Automotive, een Porsche-specialist daar. De mijlenteller stond toen op ruim 14.000. Het lijkt erop dat de auto sindsdien veel stil heeft gestaan, want toen ik ’m kocht eind 2006 stonden er 21.000 mijl op de teller en zou er dus maar zo’n 7.000 mijl sinds de revisie zijn gereden. Aan de andere kant, op de laatste rekening uit 1984 staat ïn het vakje ’mileage’ ook net 21.000 mijl vermeld met de toevoeging ’broken’. Hoe lang de mijlentellen niet heeft meegedraaid is onbekend. De eigenaren heb ik nog niet kunnen vinden, dus ik weet niet hoe lang hij heeft stilgestaan. Hoewel Amerikanen niet bekend staan om hun voorliefde voor onderhoud en stilstand een auto ook geen goed doet, mag ik tot nu toe niet klagen over de conditie van de auto. Maar ja, een auto van 41 jaar blijft toch een kanscontract. Gelukkig is de kwaliteit erg Duits-gründlich en de techniek allemaal simpel.
De auto is verder vrij strak en heeft nog nauwelijks last van roest, hoewel ik niet bepaald een mooiweer-rijder ben en de auto frequent en dus in weer en wind gebruik. De betrouwbaarheid is prima, na een paar dagen staat de benzineleiding wel droog en moet er even volgehouden worden voor hij start, maar tot nu toe doet hij het altijd. Ik heb er inmiddels bijna 3.000 mijl mee gereden sinds de aanschaf en ik geniet er elke keer weer van. De reacties onderweg zijn dan ook geweldig.
Ben van plan de auto de komende jaren frequent te blijven gebruiken en pas op termijn als het nodig is opnieuw te restaureren. Of ik ’m dan weer in de originele kleur blauw laat spuiten weet ik nog niet. Als de leeftijd echt gaat tellen zal het wel eens een mooiweer-auto kunnen worden. Tot die tijd houd ik ’m technisch en cosmetisch zo’n beetje in orde, een concoursstaat is dus uitgesloten. Rijden moet-ie, daar is hij voor gemaakt.
Een keer laadde de accu niet meer bij, bleek niet de dynamo maar een losse verbinding in de kabel van de spanningsregelaar onder de auto door naar de voorin geplaatste accu te zijn. Eenvoudig op te lossen dus.
De uitlaat is vervangen omdat die doorgeroest was. Niets bijzonders, dat is slijtage. De vorige spaghetti-uitlaat met een heerlijk onbeschoft racy geluid bleek niet meer te vinden, zodat er nu een aanzienlijk stillere Bursch-sportuitlaat van Amerikaanse makelij is gemonteerd. De buren zijn er blij mee.
Het grootste probleem is wel dat momenteel een kabel van het schuifdak gebroken is, en gezien het kleine aantal auto’s met zo’n dak zijn die kabels super-incourante onderdelen. Googelen dus, of latere kabels die in de VS nog te vinden zijn laten aanpassen.
De motor verliest ook een drupje olie, maar dat kan gezien de bouwwijze ook niet anders. Daar hebben alle 912’s last van. Als hij niet meer lekt zal er ook geen olie meer in zitten...:-)
Geef uw mening over schrijfstijl en bruikbaarheid. Bij tenminste vijf binnengekomen waarderingen zal de gemiddelde beoordeling getoond worden.
