Lancia Ypsilon 1.4 16v Platino (2005)

autoreview

Gebruikersreview

4 mei 2012 om 00:37

Uitvoering	Ypsilon 1.4 16v Platino
Versnellingen	5, Semi Automaat
Bouwjaar	2005
Jaar van aanschaf	2011
KM-stand bij aanschaf	27.417 km
KM-stand laatst	42.000 km

Een nieuwe Ypsilon: poging twee

42.000 km
4 mei 2012

Schoften, schavuiten, boeven en tuig. Schurken, patjakkers en schorrie morrie. Het schoelje dat mijn vorige Ypsilon naar de eeuwige roestvelden stuurde door mijn heerlijke bolide vroegtijdig van mij te ontnemen had geen idee wat voor enorme leegte zulk een klein Italiaans hoopje blik met lederen bekleding zou achterlaten in mijn hart. En niet te vergeten thuis, op de oprit. Tijd dus voor een nieuwe.

Het was 2007 toen mijn automobiele geest werd verruimd met het merk dat al sinds 1907 vervoer regelt voor welgestelden, edellieden en mensen die gewoon een rijkelijk uitgerust tweedehandsje zoeken op marktplaats. Ik behoor tot de laatste groep en kwam - zoals in een eerdere review te lezen valt - thuis met een Lancia Ypsilon; een auto die in niets bloedverwant lijkt aan roemruchte bolides uit het verleden maar gewoon een Punto in een luxe apepakkie is. Of is dat te kort door de bocht?

Daar zit je dan voor het eerst in je Lancia. Heel Nederland draait 's ochtends de sleutel om van de Volkswagen, Opel, Mazda of Peugeot die 's Heeren opritten bevolken terwijl de Lanciast nog even een geurig kopje espresso achterover klokt alvorens het achterwerk op de leren zetels neer te plaveien van een anders-dan-anders autootje. Wat een genot. Wat een heerlijkheid. Die stereo! Die afwerking! Zonde dat deze zaligeheid verstoord werd toen ik met enkele metgezellen na een weekendje weg bij een lege plek op de parkeerplaats van het hotel moedeloos de bagage liet zakken op het koude asfalt van de Purmerendse parkeerplaats waar de dieseldampen van mijn dat weekend ontvreemde Ypsilon langzaam vervaagden in het zondagse ochtendgloren. Tabee mijn mobiele vriend. Onze wegen scheiden op deze onmogelijk romantisch te noemen locatie. Ik zal je missen en bedank je voor de vele prettige kilometers. Niets zal de leegte in mijn hart kunnen vullen...

Alhoewel… Dat is niet helemaal waar natuurlijk. Want als je eenmaal je Lancia moet missen, dan is dat altijd van korte duur. Al diezelfde middag begon de zoektocht naar een nieuwe op internet. In diezelfde week werd de specialist met een bezoekje vereerd. De locale Lanciadealer legde de sleutels van het gloednieuwe model Ypsilon naast het kopje koffie met het bedrijfslogo erop. Het koekje leek met haast chirurgische precizie naast het bakje pleur gedrapeerd. Bijna zonde om op te eten. En dat is maar goed ook, want op de parkeerplaats buiten wachtte een Lancia Ypsilon 0.9 twinair met de juiste velgen. Met hooggespannen verwachtingen en nauwelijks ruimte voor scepsis stapte ik in het demo-exemplaar samen met een bevriende medeLanciast. De deceptie die hierop volgde valt met geen pen te beschrijven. De nieuwe Yps is helemaal geen Yps, maar een Fiat 500 in een veel te strak mantelpakje en met net iets teveel botox in de billen. Hij deed klein aan, reed vreemd (tot zo ver louter overeenkomsten met het oude model) en ontbeerde het gevoel van luxe waarmee mijn ouwe Yps mij zo verblijdde. Verduveld! Deze keer waren het spaarzaam verbande benzinedampen die samen met mijn droom verwaaiden op de parking van de dealer. Balen. Ik moest toch op zoek naar een oud model. En dan zo nieuw mogelijk.

Marktplaats bleek mijn vriend. Op deze site vond ik een auto met een interessante beschrijving en een totaal gebrek aan beeldmateriaal. De advertentie was dusdanig vers dat de kiekjes nog door de aanbieder geschoten moesten worden. Het was een Subarudealer uit Waalwijk die een Lancia Ypsilon 1.4 16v Platino uit 2005 aanbood met een maagdelijke 27.000 km op de klok. Leer, climate control, sunroof, navi... It tics all the boxes. Alleen de 'sportvelgen' en 'sportuitlaat' schenen mij enigszins vreemd. Dat moest haast wel een foutje zijn, dus ik besloot naar Waalwijk af te reizen.

Vooraan in de showroom stond een crèmekleurig exemplaar mooi te wezen tussen grijze Subaru's en een Daihatsu Sirion. Een inspirerende omgeving is het halve werk zullen we maar zeggen. De rest werd afgewerkt met de meest wanstaltige zwarte velgen met chromen randen, dubbele dikke Whitehooker uitlaat en furieuze spatlappen met een opzichtig Lancialogo. De vorige eigenaar moet een goede band hebben onderhouden met de plaatselijke Halfordsgrossier, want het halve assortiment leek op de auto te zitten. "Kek karretje hè. Lekker sportief, echt wat voor zo'n jonge vent!" De verkoper had niet direct mijn sympathie, zo zult u begrijpen. Op grond van mijn bedaagde schoeisel en de bordeauxrode Volvo voor de deur had hij beter moeten weten. Ik draaide een uurtje om de auto heen waarna de verkoper aanbood het akelig toegetakelde wagentje te starten. BBBBRRRRRRROOOOOOMMMMMMEELDEBOMMMMBRRRRRRR....... Een onheilspellend gebulder kotste uit de uitlaten. Waalwijk trilde op zijn grondvesten. Mijn nieuwe auto stond klaar voor de proefrit. Zelden zo gegeneerd in een Lancia plaatsgenomen.

Het gestuiter van de verlagingsveren, het brullen van de uitlaten. Dat kun je als gezonde jongeman toch niet weerstaan (-sarcasme-)? Al snel stond de Lancia op mijn naam, al was dit niet gebeurd als de originele onderdelen niet in de kofferbak hadden gelegen. De stereotypische verkoper, die ik overigens wel wil prijzen voor de verder prettige en correcte koop, werd de hand geschud en de Volvo 240 kon Marktplaats op. Ik had weer een Lancia!

En wat voor een! Absoluut een prachtig exemplaar. Dezelfde dag nog werden alle fratsen van de auto verwijderd (velgen, veren en uitlaat) en stond er een hagelnieuwe Ypsilon te glimmen. Het open dak is heerlijk en de navigatie belachelijk om zijn lelijkheid, zelfs door vrienden betiteld als ‘een lelijk Windows95 schermpje' maar niettemin doeltreffend als een postduif. Daarnaast heeft mijn Ypsilon wat opties waarvan ik niet wist dat je ze kon krijgen op deze auto: parkeersensoren, uitschakelbaar ASR en zelfs koplampsproeiers! En verder nog wat accessoires als velours matten en een middenarmsteun. Er zit meer op dan je uit het boekje kon bestellen, dus ik vraag mij oprecht af wat de geschiedenis van de auto is. Een telefoontje met Lancia Nederland en de oorspronkelijke dealer (Boot – Rialto in Alphen a/d Rijn) leverde nauwelijks meer op. Men wist mij te vertellen dat het om een normale klantenauto ging, ondanks mijn vermoeden dat het wellicht een show- of demoauto zou kunnen zijn geweest. Mocht iemand meer weten: reacties zijn zeer welkom.

De 1.4 16v motor is een bijzonder prettige metgezel met een ruime dosis pit. Na zo'n zuinige diesel viel het verbruik van 1:13,5 wel erg tegen. Tijd om daar het maximale uit te melken. Terwijl de Priussen en Aygo's me om de oren vlogen reed ik met 95 per uur achter de vrachtwagens aan. 4 Minuten eerder vertrekken (nog net voldoende tijd voor het uitzoeken van een comfortabel begeleidend muziekje uit het Bosesysteem) levert een droomverbruik op van 1:18,1. Beslist ziekelijk (en getuige het getoeter niet door iedereen begrepen), maar minder hypocriet dan als milieuridder verkleedde hybride X6'en die met 150 voorbij razen. En bovendien bijzonder rustgevend. En ik red de regenwouden, waarvoor hulde. Jammer dat nu de espresso er bij inschiet.

Wat opvalt aan de auto als je instapt is de zitpositie. Het stuur staat erg hoog en als je aan de hendel trekt om het naar beneden te zetten, kom je erachter dat dit al de laagste stand is. Je kunt er hooguit nog voor kiezen het stuur omhoog te zetten, met slijtplekken op de zonneklep tot gevolg. De typische zithouding ten opzichte van het stuur staat bekend als ‘the Italian Ape’, maar daar wen je aan. Verder zitten de fauteuils zeer gerieflijk en de pook zit op een erg prettige plaats; lekker hoog in het dashboard. Hierdoor heb je beneden nog wat ruimte voor twee bekerhouders die een ideale uitsnede hebben voor een grote bak koffie of een blikje cola. Is de verpakking echter smaller dan valt je drankje geheid om. Het eigenzinnige interieur heeft in het midden geplaatste meters, zodat zelfs een schele schoonmoeder in de auto achter je kan zien dat je te hard rijdt. Het leer in het interieur heeft twee tinten: warm beige voor de zetels, crème voor het dasboard, de deurpanelen en de onderste helft van de stoelen. Deze zelfde crèmekleur is op de tellers terug te vinden. Zeer smaakvol. ’s Avonds is het geheel verlicht in stemmig groen. Deze kleur blijkt een bewuste keuze, want op meerdere sites lees ik dat deze kleur je als ‘slaaprijder’ alert houdt in de avonduren.

De achterbank verschilt per uitrustingsniveau. Bij de instappers heb je een driezitsbank, bij de Platino zijn het twee separate zitplaatsen, met ook twee gordels. De rug is in twee gelijke delen neerklapbaar en de zitting kan voorover (of helemaal eruit). Daarnaast kun je de bank in zijn geheel ook nog zo’n vijftien centimeter verschuiven. Stiekem een verdraaid chique vermomd verhuiswagentje dus. Het omtoveren van je Ypsilon in een Verhuissylon neemt ongeveer een minuut in beslag en kan met hendels aan de voorzijde van de zitting, of met lussen vanuit de kofferbak. Een erg mooi systeem en vanwege het gemak gebruik ik het regelmatig.

De Lanciarijder is een man (m/v) apart. Het publiek is hoogst divers, getuige het zeer beperkte aantal Thesismachinisten en het tamelijke geruime aantal LybraLPG’ers. Zelfs ontwaar ik af en toe een typische leaserijder die met de LED-verlichting op zijn Delta iedereen op de A2 aan de kant beukt om vervolgens zonder richting aan te geven terug naar rechts te gaan. Zo nu en dan draait er een hoofd of zie ik een instemmend knikje bij het inhalen of ingehaald worden. Toch leuk. Zelfs kom ik af en toe eenzelfde exemplaar tegen. Mijn vorige was rood en die zag ik nooit, maar deze crèmekleur schijnt toch wat hipper te zijn en zie je wat vaker rijden. Vrijwel altijd betreft het dames vanaf een jaar of 35. Altijd zeer enthousiast zwaaiend of zelfs met de lichten flikkerend. Toppunt was onlangs een overenthousiaste confrontatie met vier vermoedelijk vriendinnen (als je besluit met z’n vieren in een Ypsilon te gaan zitten helpt het als je elkaar op die vierkante meter aardig vindt) die allen luid zwaaiend op 50 meter afstand mijn auto begroetten. Mijn passagier wist niet wat haar overkwam. Dit maak je niet mee met een Polo...

Over het rijden zijn de passagiers doorgaans erg enthousiast. Het zachte leer op het dashboard, het fraaie klokkencluster, het grote dubbele dakraam (het voorste kan helemaal open) en de uitmuntende audio doen mijn vrienden dit verkiezen boven het openbaar vervoer. Wel wordt iedereen helemaal naar van die nukkige automaat die maar niet lijkt te begrijpen wat hij zelf nou wil. “Ik wil naar z’n 3! Naar z’n 3! Naar z’n 3! NÉÉÉÉÉÉÉ! Nu naar z’n 2! Naar z’n 2! Naar z’n 2!!!” Zucht, het is net een klein kind. De automaat kent twee standen: normaal en eco (of eigenlijk: ‘Belabberd en Nog Beroerder). Normaal is prettigst met een normale rijstijl. Hij blijft iets hoger in de toeren en pakt gretig op. In combinatie met de 95pk kun je lekker scheuren. In eco schakelt hij vroeg op. Soms zelfs te vroeg, waardoor je bij het verlaten van een rotonde in z’n twee gas wilt geven, maar de automaat op datzelfde moment besluit naar de drie te schakelen. Fut weg, achteropkomend verkeer boos, ego naar de knoppen. Het enige wat je gekrenkte ego uit deze hachelijke situatie kan redden is meer gas geven: de auto schakelt weer terug, maakt dan een hoop toeren, trekt onnodig ver door en schakelt pas erg laat over naar uiteindelijk de vier of vijf, alsof hij als een opgefokt Italiaantje uitdagend met zijn borst tegen je aan bonkt en zwaaiende handgebaren maakt: “Wat wil je nou hè?! Wil je nou stilstaan of wil je gasgeven?” Gelukkig kun je dat kreng ook handmatig mennen.

Technisch is er verder geen vuiltje, geen tikje, geen rammeltje en geen plekje aan de hele auto te vinden. De kilometers tikken lekker aan, dus een diesel zou een interessante optie zijn. Ware het niet dat Marktplaats er daar geen van had staan, dus tja: dan maar wat kostbaarder vocht. Ik gun de sjeiks ook hun lolletje. Onderhoud krijgt hij op tijd en ook niet meer dan dat. Niet omdat ik hem dat niet gun, maar omdat de Yps er niet om vraagt. Olie, filtertjes, bandjes... Aan alles merk je dat de kinderziektes van de oude Punto waarop hij gebaseerd is eruit zijn. Een oerbetrouwbaar apparaat met nog vele kilometers voor de boeg. En daarna droge jaren in een garage. Want deze gaat nooit meer weg.

Hoort u mij, boevengilde? Deze gaat nooit meer weg. Nimmer. Dus gelieve uw lange tengels stevig in de broekzak te houden. Lancia bedankt voor het maken van een geweldige auto. En u als lezer bedankt voor het lezen van dit autobiografische maar inhoudelijk verder onnozele epistel. Ik drink mijn espresso nog even leeg en ga daarna zalig achter een vrachtwagen aanplakken. Vergeet u niet te toeteren?