Stockholmsyndroom

Zoals wel vaker in de geschiedenis werd er twee weken geleden weer 'ns voor het laatst een auto in Longbridge gebouwd. Dit maal een MG onder SAIC-regie. Mixed feelings. Zou het aan de locatie liggen? Er lijkt niet bepaald een zegen te rusten op het complex ten zuidoosten van Birmingham. BMC, BMH, British Leyland Motor Corporation, BL, Austin Rover, MG Rover; overnames, fusies, naamsveranderingen, het heeft allemaal niet mogen baten. Het concern verkeerde vrijwel vanaf z'n ontstaan in een bijna permanente doodstrijd. En die strijd had ook altijd duidelijk z'n weerslag op de producten die de fabriekspoorten verlieten. Da's geen geheim. Overal ter wereld bouwden ze betere auto's. Desalniettemin ben ik door de jaren heen drie maal de trotse eigenaar geweest van producten uit de Leyland-stal (of hoe het bedrijf op dat moment net heette). Ik mag gerust zeggen drie producten van mismanagement En alle drie de keren heb ik na afloop geroepen: 'Dit nooit meer'. Voor wat het waard was...

Wanneer ik in 2015 op zoek ben naar een sleutelobject valt de keuze niet op iets Japans, gewoon omdat bij die auto's niet de problemen voorkomen die ik wel wil hebben. En iets Duits? Nee, dat zit me allemaal veel te logisch volgens de standaards van het Deutsches Institut für Normung in elkaar, DIN. En daarbij, alle onderdelen zijn voor een redelijk bedrag welhaast op iedere hoek van de straat te krijgen, nieuw of gebruikt, origineel of imitatie, je vindt ze te kust en te keur. Er moet wel een beetje uitdaging in zitten. Ai, de ratio is het weer 'ns aan het verliezen.

Is het het Stockholmsyndroom? Tegen beter weten in blijft die Engelse 'ellende' me op de één of andere manier toch fascineren. Voor ik het weet zit ik op het spoor van de Rovers 75 en MG's ZS met de K-serie-motor. Zelfs de MGF en Rover 216 Cabrio zijn in beeld. Voor een appel en een ei kun je al deze auto's vinden met een kapotte koppakking, een standaardprobleem bij die K-serie. Met dank aan BMW en Honda zijn het buiten die motor om doorgaans prima auto's. En het mooie is: in China - waar Roewe de motor nog steeds gebruikt – hebben ze het euvel met de pakking opgelost en zijn er vanuit die kant modificatiesets verkrijgbaar. Ik zie het me helemaal doen. Zodoende ontstaat er na een paar maanden struinen op de bekende sites met gebruikte auto's een shortlist.

Naast een hele reeks K-serie auto's springt er overigens ook af en toe een exoot in beeld zoals een Austin Glider, een MG Montego en een 800 met alle denkbare toeters en bellen. Bij de Glider – die helemaal uit elkaar ligt, maar wel alle onderdelen aanwezig – loopt het met de biedingen al snel helemaal de verkeerde kant uit. De Montego - met een uitzonderlijk lage kilometerstand - valt wel keurig binnen het gestelde budget maar is eigenlijk nog veel te mooi voor het idee wat ik er mee heb. Daar moet zich maar iemand over ontfermen die liever poetst dan sleutelt. Dat laatste is namelijk nauwelijks nodig. En die 800? Een rariteit die zich ondanks dat-ie uit Oxford komt en niet uit Longbridge uiteindelijk toch op de shortlist weet te handhaven. Zo eentje die mooi lijkt, maar waarvan je gezien de gevraagde bodemprijs op je klompen aanvoelt dat er genoeg mis moet zijn.

Om het project handen en voeten te geven stel ik me zelf een datum waarop de jacht zich moet voltrekken. Anders blijf je doorgaan met zoeken en komt het er nooit van. Toegegeven: het moeten half oktober uiteindelijk drie aansluitende dagen worden omdat de shortlist - ondanks dat de naam van het lijstje anders suggereert - toch wat lengte heeft gekregen.

Het is de tweede dag van de jacht. Na een aantal auto's bekeken te hebben die in werkelijkheid zo krom blijken te zijn dat ook ik die niet meer recht zou kunnen klussen kom ik bij een dorpsgarage op de Veluwe voor de 800 – de rariteit binnen de selectie. Het is dat het adres min of meer op de route ligt naar andere kandidaten op de shortlist anders was ik daar waarschijnlijk nooit geweest. Maar goed, aangekomen bij de garage staat de auto er nog treuriger bij dan ik verwacht (en na de eerder afgewezen kandidaten is m'n verwachting al een eind naar beneden bijgesteld). Het liefst wil ik het erf zo snel mogelijk weer verlaten maar de garagist is al voor me bezig een powerpack op de lege accu aan te sluiten en wat lucht in de banden te blazen. Vooruit, uit beleefdheid dan maar een blokje om. Hoewel het na een paar honderd meter van alle kanten duidelijk is dat de auto al een tijdje bij de garagehouder staat (en dan ook echt staan) en dat dat staan hem geen goed heeft gedaan klinkt door het schutbord het gezang van een Honda V6. Geen enkele misslag, pure levenslust. Hier moet het mis zijn gegaan: ik ben om. Er moet koffie gedronken worden. Verrukt door de mooie loop van de Japanse zescilinder heb ik niet eens aandrang om af te dingen – met de gevraagde bodemprijs is dat trouwens ook nauwelijks mogelijk. Het enige wat ik er bij wil is een nieuwe apk. De garagist en ik, we komen er uit.

Voorzien van die verse apk én een taart van de lokale bakker (ik wist niet dat dat nog usance was in de autohandel, laat staan bij auto's in de prijscategorie 'vlak boven gratis') haal ik de auto een paar dagen later op. Geen idee nog wat er allemaal mis zal zijn, maar dát er werk aan zit staat als een paal boven water. Al is het maar omdat de auto full spec is, en bij Engelse auto's van dit allooi leert de ervaring dat hoe meer er aan zit hoe meer er kapot kan (en ook gaat). Uiteraard zijn er grenzen. Wanneer de hoeveelheid narigheid te groot wordt, zo maak ik mezelf wijs, zal ik zonder morren afscheid nemen.

Inmiddels zijn we elf maanden verder en de wit gouden '95-er Rover 827 Si is er nog steeds. Natuurlijk, het project heeft het afgelopen jaar een hele serie onverwachte deelprojecten gekend (de auto verloochent z'n afkomst niet, daarover wellicht een andere keer meer) en er staat nog genoeg op de to-do-list. Maar wanneer de komende apk niet onverwacht een onneembare barrière wordt, dan wordt de 827 weer met enige regelmaat naast de frisse 75 van collega Lemkes geparkeerd.