Test: Suzuki Liana 1.6 First Edition (2001)

Weet u het nog, van vroeger? Suzuki begon als kleine autootjes-fabrikant (en deed het daarin heel erg goed) en schreeuwde bij de lancering van de Swift sedan van de daken dat ze nu een echte "Giant Suzuki" hadden gebouwd. Het is maar wat je gigantisch noemt... Later kwam de Baleno daar nog een schepje bovenop doen. Weer iets groter dus. Maar nu, nu wordt alles anders. Nu wordt het met de Liana menens. Van buiten én van binnen ruim, praktisch en full-family-proof, dát is de aftrap.
De Liana van Suzuki is de volgende midi-ruimte-auto op de weg. Dat uit zich vooral in de hoge, best opvallend gelijnde koets. Uiteraard is de achterbankleuning en -zitting in delen neerklapbaar. Dat maakt de Liana makkelijk als veellader, net als een stationcar. Maar verwacht geen bijzondere trucjes, uitwisselbare of draaibare stoelen; Suzuki vindt op dat punt niet opnieuw het wiel uit. Wel een beetje bijzonder: de rugleuning van de achterbank is verstelbaar. Het allerbelangrijkste is dat het ruimte-aanbod zowel voor als achter zeer zeker toereikend is voor het gemiddelde gezin. Ook de bagageruimte, hoewel erg ongelukkig gevormd voor onze standaard kofferset, kan er mee door. Wij vinden de Liana er fris en modern uitzien. Doe ermee wat u wilt, maar dat vinden wíj. De nieuwe Suzuki-neus heeft iets hightechs en ook binnen in deze First Edition-uitvoering komt dat terug. Veel metaallook om je heen, da"s helemaal in en het staat de nieuwe Liana goed. De jongste Suzuki ziet er - kort samengevat - serieus uit. Wat betreft het interieur zouden we gaan voor: zakelijk tot saai. Er zit niet veel sjeuïgheid aan. Hij is netjes afgewerkt, maar de Soes is overall een tikkeltje licht en ielig in beetpakken.

Felle rakker?

Dan het onderdeel motor/bak. De Suzuki is zeker voldoende gemotoriseerd. De Liana komt over als een felle rakker. Maar dat komt meer door de manier waarop "ie zijn vermogen etaleert dan door daadwerkelijk snelle tijden. De Suzi brult het bij optrekken uit van plezier en klinkt wat rauw. Maar op het asfalt met de stopwatch in de hand zijn de tijden niet uitzonderlijk. Niet op het rechte stuk en niet in bochten. Het is een beetje behelpen geblazen wat betreft het "corneren". De Liana is geen bochtenridder van hoog niveau. Hij is wat sterk onderstuurd, wil wat vroeg rechtdoor in een bocht en het onderstel heeft wat moeite om een slechte ondergrond glad te strijken. Hij is af en toe wat stuiterig. De zitpositie is ook een tikkeltje vreemd. We hebben het gevoel niet laag genoeg te kunnen zitten en bovendien zijn de mogelijkheden voor langere bestuurders beperkt; de voorstoel kan niet ver genoeg naar achteren. Verder zijn de voorzetels niet echt heel fors. Met de Liana maakt Suzuki absoluut een stap. Het is, nog meer dan de Baleno Estate, een volwaardige, praktische gezinsauto. Een family-car die er ook nog eens helemaal goed en up-to-date uitziet. Op de punten onderstel (te gehorig, iets te stuiterig soms) en geluidscomfort (bij optrekken brult "ie een beste partij) is er nog terrein te winnen. Daar schudt de Liana zijn kleine-Suzuki-imago nog niet van zich af. En op sommige afwerkingspunten zijn ook missers te noteren. Waarom nu toch die armetierige hoedenplankhaakjes uit de Swift gebruikt voor zo"n frisse nieuweling als de Liana? Uitrusting dan? Gaat hij op dit onderdeel uitdrukkelijk met de bloemen aan de haal? Tsja: geen standaard airco, zo langzamerhand onmisbaar voor een gezinsauto. Wel is er ABS en zijn naast de front-airbags ook standaard zij-airbags aanwezig. Andere uitrustingsdetails: bekerhouders voor en achter, elektrisch verstelbare buitenspiegels, centrale vergrendeling (zonder a.b.), getint glas, hoofdsteunen achterin, in hoogte verstelbaar stuur en bestuurdersstoel, gedeeld neerklapbare achterbank, en elektrische zijruiten voor/achter. De Suzuki oogt van kilometers afstand als een frisse, nieuwe auto. Hij scoort goed qua handelbaarheid en is zeker praktisch genoeg.