Subaru Vivio GLi ECVT (1997)

Op zoek naar een mini met automaat gingen we deze keer winkelen bij Subaru en kwamen daar vandaan met een Vivio GLi ECVT. Dit karretje gaat alweer een paar jaar in ongewijzigde vorm mee. Het wordt aangedreven door een vierpittertje met een inhoud van slechts 658 cc dat bij z"n introductie al was uitgerust met multipoint-injectie. Het machientje is goed voor 32 kW/44 pk vermogen bij 6400 toeren en een koppel van 53 Nm bij 3600 tpm. Dat is niet veel, en waar een handgeschakelde Vivio nog een top van 138 heeft, zakt bij de automaat de topsnelheid naar 130. Ook de acceleratie gaat er bepaald niet op vooruit. Een Vivio met handbak klokten we bij het optrekken 0-100 op 14,7 s, terwijl de ECVT 20,1 s voor deze exercitie nodig had. Bij de tussenacceleratie alweer een fors verschil; 14,8 s - in "vier" - voor de handbak tegen 20,4 voor de automaat.
De versnellingsbak die het motorvermogen van onze testwagen overbrengt naar de voorwielen is van een niet alledaags type: een continu variabele transmissie. Als het om schokloos schakelen gaat, is de ECVT van de Vivio niet te overtreffen. Er wordt bij dit systeem namelijk niet "overgeschakeld" - dat gaat traploos. Je geeft gas en als je het gas er maar op houdt, blijven de versnellingsbakverhoudingen zich net zo lang wijzigen tot het grootste verzet is bereikt en de auto niet harder meer gaat. Tot zover de CVT-eigenschappen. De ECVT onderscheidt zich echter op nóg een manier van andere automaten, inclusief "gewone" CVT"s. Een ECVT "kruipt" niet. Dat betekent dat je, als je bijvoorbeeld voor een stoplicht staat, je voet niet op de rem hoeft te houden om te voorkomen dat de auto vooruit "kruipt". Dat is te danken aan een stukje elektronica van de ECVT - vandaar die "E"- en een poederkoppeling. Het poeder bestaat uit minuscule ijzerdeeltjes. Die liggen, als er geen gas wordt gegeven "los" in de koppeling. Geeft de bestuurder gas, dan wordt het poeder door een elektrische stroom gemagnetiseerd. De deeltjes klitten samen en vormen een vaste massa die de verbinding tussen motor en versnellingsbak tot stand brengt.
Stuurbekrachtiging heeft de Vivio niet en is ook niet echt nodig. Hij weet niet zo goed raad met slecht wegdek, dat allerminst zonder slag of stoot genomen wordt. Ook het snellere bochtenwerk is bij de kleine Subaru niet zo"n sterk punt. Wanneer het wat harder gaat, begint hij al vrij snel over z"n voorwieltjes naar de buitenkant van de bocht te schuiven. Evenmin om over naar huis te schrijven is het geluidsniveau. Het motortje laat merken dat het hard moet werken en de ECVT verricht zijn arbeid nu ook niet bepaald in stilte. Bij elkaar resulteert dat in nogal wat herrie. De metingen spreken duidelijke taal, want bij 120 km constant registreerden we 76 dB en bij 100 nog altijd 72,5 dB.

Simpele opzet

Het leefgedeelte van de Subaru Vivio is bijzonder simpel opgezet. Rechts van het instrumentenpaneel, dat wordt gedomineerd door een grote snelheidsmeter, bevindt zich een groot vak. Verder is er een handschoenenkastje en een vakje links naast het stuur. Daar moet je het mee doen. Ook wat het meubilair betreft is het eenvoud troef; dun uitgevallen stoelen met bekleding die wel wat erg witjes ziet.
Hoewel de Vivio een wagentje van bescheiden afmetingen is, kan de ruimte achterin er aardig mee door. Belangrijk daarbij is dat achterpassagiers hun voeten ver onder de voorstoelen kunnen schuiven, waardoor ze in dit écht kleine karretje toch nog een redelijke hoeveelheid plaats voor de onderdanen hebben. Zelfs de hoofdruimte valt niet tegen. Wat de bagageruimte betreft, moeten we ons geen illusies maken. Wie met de Vivio op pad gaat, moet niet veel meer meenemen dan een flinke sporttas. Gelukkig maakt de in delen omklapbare bankleuning het meenemen van méér en grotere spullen mogelijk.
De kleine Japanner beheerst de kunst van het weglaten vrij goed. Daardoor heeft hij nogal wat zaken niet. Het ontbreekt hem bijvoorbeeld aan van binnenuit verstelbare buitenspiegels en in hoogte verstelbare hoofdsteunen. Overigens zijn er wel in hoogte verstelbare veiligheidsgordels.
Al met al is de Vivio een leuk autootje, die echter gezien de matige prestaties, karige uitrusting en relatief stevige prijs (bijna 21 mille), niet de meest sterke aanbieding is.