Subaru Vivio GLi ECVT (1993) #2
autoreview
Signalement
| Uitvoering | Vivio GLi ECVT |
|---|---|
| Versnellingen | 1, Automaat |
| Bouwjaar | 1993 |
| Jaar van aanschaf | 2010 |
| KM-stand bij aanschaf | 123.000 km |
| KM-stand laatst | 141.000 km |
Wat mag je verwachten van een auto van 750 euro? Over het algemeen vrij weinig, maar ze kunnen je verrassen. Lees verder hoe een auto waarvan je niets verwacht je aangenaam kan verrassen!
Voor erbij
Waarom deze auto? Tsja, de Impreza GT Turbo heeft leuke prestaties en een formidabele wegligging, maar daar heb je weinig aan als je bij woon-werkverkeer in de file aansluit. Wat blijft is het stevige verbruik en de 1230 kilo die je met de zware koppeling ieder stukje opnieuw in beweging moet brengen. De Impreza eruit doen was geen optie. Dus ging op zoek naar een geschiktere ‘tool for the job’: een 2e (stads)auto voor erbij.
Japanner
Als je gaat voor klein, licht, zuinig én betrouwbaar dan kun je niet om Japanners heen. Groot voordeel: aanbod is er zat en de prijzen liggen laag. Mijn enige eisen waren: niet meer dan 700 kilo, minder dan 150k km en onder de 1000 euro. Tussen de geijkte Alto en Cuore vond ik een outsider: een Subaru Vivio ECVT. Tijd voor een tweede Soeb!
De aankoop
De auto zelf stond op een achteraf veldje bij een handelaar aan een industrieterrein. Hij zag er werkelijk waar niet uit: goed doorgerookt (en dan ook echt), smoezelige lichte bekleding, algengroei rond de rubbers, missend logo aan de voorkant en een ontbrekende achterwisser. Maar de bandjes zagen er nog redelijk uit, opvallend weinig krasjes en deukjes, maar belangrijker: geen roest! Nou ja, één bros stukje in de wielkast rechtsvoor. Proefrit gemaakt en voor 100 euro extra een nieuwe distributieriem geregeld. Voor de prijs van een modale tv toch mooi vier stoelen, een stuurwiel en een dak!
Pimp my Vivio, the poor man’s edition
Nee, geen chromen velgen of racestrepen. Nou ben ik ook geen sleutelaar, dus het bleef bij netjes maken van interieur en exterieur. Te beginnen aan de binnenkant: asbakje legen, boodschappenbriefje uit de console verwijderen, teerdruppels van ramen en kunststof schrobben en Ambi Pur anti-tabak erin. Tweede emmer geelbruin water legen en op naar de carwash voor een rondje zeep aan de buitenkant. Tot mijn verbazing bleek de rode lak onder de laag vuil nog vrij aardig; dat zie je bij rode Peugeots van dit bouwjaar wel anders. Ook even goed stofzuigen doet wonderen. Een setje rood-zwarte stoelhoezen van de Lidl onttrekt inmiddels de akelige, vuilwitte bekleding aan het oog. Dito matjes van de Halfords doen hetzelfde voor de vloer. Nieuwe wisserbladen erop en een radio en boxjes
erin en klaar.
Rijden
Anders dan je misschien zou verwachten is een Vivio op 145mm smalle 12” inchertjes (ja, echt!) geen dweil op de weg, die je op onderstuur trakteert zodra je aan het stuur draait. De Vivio zakt bij lastwissels weliswaar ver in zijn soepele veren, maar zet door en dit bakje gaat onverwacht vlot en stabiel de bocht door. Je verwacht het niet, maar deze auto heeft achter een wielophanging met dubbele draagarmen. En of het door het profielverschil voor-achter komt weet ik niet, maar de auto laat zich in krappe bochten op nat wegdek met gas erop tot overstuur provoceren. Je kunt dus nog best een beetje spelen met deze Vivio!
Interessant is ook de motor en aandrijflijn: een 660cc kleine viercilinder. Deze is gekoppeld aan een ECVT-automaat. Dat betekent geen kruiploop en een volledig schokvrije (want traploze) transmissie. Het rijdt als een botsautootje. Geef je gas, dan wordt het toerental in een oogwenk afgestemd tot een met de stand van het gaspedaal corresponderende waarde. Door deze combinatie lijkt de Vivio sneller dan hij is, want je verliest geen tijd met schakelen. Grappig is ook dat de bak een sportstand(!) heeft waardoor hogere toerentallen langer worden vastgehouden. Dat levert hilarische taferelen op bij stoplichtsprintjes, want door het lage gewicht win je sowieso de eerste meters. Handgeschakelde opponenten vallen ook nog eens bij iedere gangwissel een metertje terug, de Vivio niet. Een Hyundai Santa Fe bestuurder toonde zich een sportieve verliezer, getuige zijn glimlach en opgestoken duim.
In de dagelijkse omgang
In een woord: basic. Alles wat je anno 1993 redelijkerwijs weg kon laten zit er niet op. Voor de hand liggend: geen toerenteller, geen walk in-systeem, geen vergrendeling van de kofferruimte van buitenaf, geen van binnenuit verstelbare buitenspiegels. Minder voor de hand liggend: geen verklikker voor vergeten lichten, geen lampje voor een bijna lege tank, geen klokje, geen spiegeltje, geen koordjes voor de hoedenplank, geen kaartvak rechterportier. Opvallend genoeg wel aanwezig: een in gelijke delen neerklapbare achterbankleuning en in hoogte verstelbare gordels.
In de stad is de Vivio een handige auto. Hij is klein, wat betekent dat je hem in de kleinste overgebleven parkeervakken kwijt kunt. De draaicirkel is ook aangenaam klein. In files is de ECVT-automaat ideaal, want je hobbelt vrolijk met de colonne mee. Op snelweg laat het motortje goed horen dat hij moet werken voor de kost en versnellen kost naast flink wat toeren ook geduld, maar het is te doen. Achter het stuur je met gemiddeld formaat redelijk. De stoelen zijn van het eenvoudigste soort. Je zit erop en that’s it. Rugklachten hou ik er niet aan over, maar daar is alles mee gezegd. Het 3-spaaksstuur pakt lekker beet. Voor je neus een zwarte snelheidsmeter tot 160km/h en links, respectievelijk rechts daarvan een brandstofmeter en koelwatertemperatuurmeter. De auto heeft relatief veel glasoppervlak, dat laag begint. Dat geeft veel overzicht in het verkeer en een prettige gevoel van binnenruimte. Op de achterbank is het net aan als volwassene, maar het is te doen. De bank kan plat, zoals gezegd en dan ontstaat ineens een heel bruikbare laadruimte waar een fiets in mee kan. Met de bank op is de achterbak met een kratje bier en een boodschappentas gevuld.
Kosten
De Subaru Vivio is een goedkope auto. Er valt niets meer op af te schrijven en hij valt in een lage categorie motorrijtuigenbelasting (10 euro per maand). Ook verzekeren kost weinig. Natuurlijk is de hamvraag: wat doet het verbruik? Met veel stadsverkeer 15/16 km per liter, doe daar flink wat snelweg/buitenweg bij en je komt aan 18/19km per liter. Ook dat kost je de kop dus niet.
Qua onderhoud heb ik een keer 500 euro aan kosten gehad ivm vervangen van remschijven en blokken, lassen van remleidingen, nieuwe banden vóór (ouderdom), nieuwe uitlaatdemper en nog wat kleine dingen.
Exit Vivio
Helaas, aan alle goede dingen komt een eind. Op een dag tijdens een snelwegrit hield de versnellingsbak het voor gezien. Gelet op de dagwaarde leek het mij niet verstandig nog te laten kijken wat reparatie zou kosten. Een vriendelijk autodemontagebedrijf was bereid de Vivio voor 100 euro weer terug te zetten in de kringloop. Intussen heeft mijn vriendin er zelf een gekocht, die een waardige opvolger blijkt te zijn. Go, Vivio!
Conclusie
Wil je een echt kleine, maar relatief ruime auto met lage lasten, dan is de Subaru Vivio een uitstekende keuze.
- Betrouwbaarheid5
- Prestaties3
- Comfort3
- Kosten5
- Zou u weer een auto van dit merk kopen? ja
Beoordeel deze review
Geef uw mening over schrijfstijl en bruikbaarheid. Bij tenminste vijf binnengekomen waarderingen zal de gemiddelde beoordeling getoond worden.
