Seat Marbella Fun (1994)

Nieuwe automodellen zijn altijd duurder dan hun voorgangers.
Dat komt door de ontwikkelingskosten en de hogere eisen die aan een moderne auto worden gesteld. De Seat Marbella gaat echter al jaren in vrijwel ongewijzigde vorm mee. Daardoor kan de prijs laag blijven. Dat je voor dat geld een auto krijgt die zeker niet de jongste stand op gebied van techniek en uitrusting vertegenwoordigt, is de keerzijde van de medaille.
Om te beginnen is de Seat Marbella een eenvoudig karre-tje, waarvan je niet veel meer verwacht dan dat het je beschut tegen de elementen van A naar B brengt. Prestaties zijn daarbij niet belangrijk. De Marbella is een typisch stadsautootje en niet het ideale voertuig voor langere ritten op de snelweg. Dat blijkt bijvoorbeeld uit de geluidsproduktie. Bij een normale snelheid van 120 km, zorgt het lawaaiige vierpittertje voorin, in combinatie met het windgeruis, voor een zeer hoge score van 79 decibel.
Met zijn klassieke starre achter-as en bladveren loopt de Marbella flink achter op de Fiat Panda, waarvan hij is afgeleid.
Die heeft namelijk al jaren een moderne semi-onafhankelijke achterasconstructie.
Aan het rijden is dat laatste overigens nauwelijks te merken, want met zijn bescheiden motorvermogen van 40 pk kan de Marbella moeilijk tot ongezeglijk gedrag worden aangezet. Ook op volle snelheid blijft het kleine Spaanse "doosje" makkelijk op de weg te houden: met vermogen erop is de Marbella constant en betrouwbaar onderstuurd en bij gas minderen steekt hij zonder kuren zijn neusje naar binnen. De lichte, nauwkeurige besturing draagt daar zeker aan bij; ook bij boodschappenritjes in de stad bevalt die besturing trouwens uitstekend. De prestaties van de 670 kilo lichte Marbella vallen niet tegen. Een top van 135 km/h is voor dit formaat auto in ons verkeer voldoende en de acceleratie tot 100 in 20,7 seconden is nog best acceptabel.
Wie een doorsnee moderne, compacte middenklasser gewend is, zal het in de Marbella waarschijnlijk maar behelpen vinden.
En dat niet alleen vanwege de hoge geluidsproduktie en de bescheiden prestaties. In het interieur is namelijk eenvoud troef.
We vinden we er nog heel wat onbeklede panelen en er ontbreken zaken die je meestal wel in een auto aantreft.

Karige uitrusting

Zo moet de Marbella het doen zonder dagteller, zonder klokje en zonder make-up spiegeltje. Alleen het linker portier is voorzien van een, bescheiden, opbergvak. De buitenspiegels zijn niet van binnenuit verstelbaar. Dat wordt dus "ouderwets" een hand door het ge-opende raam naar buiten steken. Tevergeefs zul je in de Marbella naar een handschoenenkastje zoeken, maar hij heeft wel ruime vakken links en rechts van het kleine instrumentenpaneel. De enige instrumenten op dit paneel zijn een snelheidsmeter en een piep-klein meterje voor de brandstofvoorraad. De ruimte die overblijft is handig opgevuld met een serie waarschuwingslampjes.
Onder het stuur van de Marbella vinden we nog een choke. Iets bijzonders, want vrijwel alle nieuwe auto"s hebben tegenwoordig brandstofinspuiting en daar komt geen choke aan te pas. De Marbella is echter uitgerust met een elektronisch geregelde carburateur. Bij de koude start moet de choke worden uitgetrokken.
Te lang choken is nooit goed, en zeker niet bij een auto met katalysator. Daarom waarschuwen een knipperend controlelampje én een geluidssignaal de bestuurder wanneer de knop moet worden ingeduwd.
Een leuk detail van de Marbella is zijn achterbank. De rugleuning daarvan is niet alleen verstelbaar, maar kan desgewenst helemaal achterover worden geklapt. Rugleuning en zitting zijn ook helemaal naar voren te klappen, wat goed uit kan uitkomen als er meer bagageruimte nodig is.