Seat Marbella rijtest - Uit de Oude Doos

Begin jaren 80 kon je de Fiat-showroom binnenlopen voor een Panda en een deurtje verder bijna dezelfde auto treffen bij Seat. De twee vormden immers lange tijd een tweeling en droegen zelfs allebei de naam Panda. Dat kwam voort uit de tijd dat Seat nog nauwe banden had met Fiat. Daar kwam in 1986 een einde aan, want toen verbrak Fiat de banden met het Spaanse merk. Dat weerhield Seat er echter niet van om de onder licentie geproduceerde Panda in productie te houden, om te dopen tot Marbella en na een vernieuwingsronde voor de Panda ook uiterlijk in lijn te brengen met z'n Italiaanse evenknie.

Omdat Seat er alleen voor stond in de ontwikkeling van de Marbella, borduurde die auto voort op de techniek van de pre-facelift Panda. Terwijl Fiat de Panda onder meer voorzag van nieuwe motoren en een verbeterd onderstel, bleef het bij de Marbella meer bij het bekende verhaal. In 1991 deed de Marbella dan ook duidelijk meer verouderd aan dan de Panda, maar goed, daar stond dan weer tegenover dathij ook een stukje goedkoper was. "Met de Fiat Panda lach je iedereen uit", maar met een Marbella lachte je vanwege zijn prijs misschien nog wel harder.

Toch moest in onze rijtest van exact 30 jaar geleden de verouderde techniek van de Marbella absoluut even benadrukt worden. "De 903cc Marbella-motor stamt nog uit het tijdperk vóór Fiats 1.000cc Fire-motor en met zijn klassieke starre achteras en bladveren loopt de Marbella gewoon achter op de Panda, die van een moderne semi-onafhankelijke achterasconstructie is voorzien," illustreerden we. Dat de oudere motor met z'n slechts 40 pk van de Marbella een tragere auto maakte dan de Panda, verhulde dan weer een beetje de achterstand qua onderstel. Er was immers niet snel een situatie waarin de kleine Seat er veel van zou vragen, gezien z'n bescheiden kracht. Sterker zelfs, de redacteur van dienst vond 'm nog opvallend scherp sturen, niet te nerveus op hogere snelheden en bij onderstuur was met gas los de boel zo weer gecorrigeerd. Ook de demping was comfortabel genoeg en dat hielp dan weer de wat minder comfortabele zetels te verbloemen.

Waar de Marbella meer steken liet vallen, was qua geluid, afwerking en de uitrusting. Het verouderde blokje werd al snel rumoerig en dat geluid kwam zonder al teveel weerstand zo de cabine in. Een plek waar je overigens naar een zeer basaal dashboard tuurde, waarbij bovenal de ergonomie niet echt lekker uitgedacht was. Zo had de Marbella een instrumentarium met enkel een snelheidsmeter en daarnaast een zee aan lampjes. Ook qua materialen deed het allemaal wat armoediger aan dan de toch al niet erg luxueuze Panda. Maar goed, je kon er met vier man in betrekkelijk acceptabele omstandigheden mee rondrijden en als je het een beetje rustig aan deed, was hij voor zijn tijd ook nog wel aardig zuinig. En zuinigheid was uiteraard troef, want met zijn prijs van net geen 13.000 gulden begon de zuinigheid al als je hem kocht!