Ford GT (2005) - Test

Een grauwe herfstdag, de ochtendspits is nog niet afgelopen, en daarmee zijn de omstandigheden om met 550 pk op stap te gaan verre van ideaal. Het wegdek is een beetje nat en hier en daar bezaaid met afgevallen bladeren. We sukkelen voort tussen het overige verkeer. Voor ons rijdt een Toyota Corolla Verso, een vrij hoge auto, maar we zitten zo laag in de GT dat we er bijna onderdoor kunnen kijken. De koppeling vraagt wel even gewenning, hoewel hij voor zo'n supersportwagen vrij makkelijk te bedienen is. Of we 'm alsjeblieft niet willen laten slippen bij het wegrijden. Het gigantische momentum van 678 Nm doet het frictiemateriaal zo in rook opgaan. Het verzoek komt van Stewart Burrell, een medewerker van Roush, het Amerikaanse bedrijf dat in opdracht van Ford de GT klaarstoomt voor de oversteek naar Europa. Er komen er 101. De Brit zit op de passagiersstoel en heeft de verantwoordelijkheid voor de GT, een van de twee exemplaren die momenteel in Europa bivakkeren, die nu twee uur voor ons is. Na een kwartier houden we het bijna niet meer, we willen knallen, op jacht naar een snelheidsrecord. Maar dat zit er in het drukke lokale verkeer niet in. Ook de GT jaagt ergens op, op Ferrari's, Lamborghini's en Porsches. Het jachtterrein is nieuw voor 'm, in eerste instantie zou hij zelfs niet naar Europa komen. Maar nu komt hij de sportieve elite op eigen bodem aanvallen.

Adrenalinestoot
Gelukkig voor ons doemt de enigszins bevrijdende snelweg al op! We voegen in, de bak staat in drie, en hebben vrij baan! De Eaton-compressor zet het op een huilen, 4.000 toeren, 5.000 toeren, de teller staat al over de 180 km/h, de voortstuwing wordt nog sterker, kloenk, tijd voor vier. Een blik schuin naar voren leert dat we al 220 km/h rijden! Gauw weer in de ankers, hoewel ik het er bijna voor overheb mijn rijbewijs op het spel te zetten. Wat een versnelling! Wat een adrenalinestoot! Laat die griepprik maar zitten, met deze boost komen we de winter wel door. Tijd om te bedaren. Laten we maar even wachten tot we bij Beek via de A12 het land verlaten. Bij 120 km/h in de zesde versnelling draait het 5,4-liter V8-blok 2.000 toeren. 't Is een echte overdrive, want ook in 5 haal je al 330 km/h. Zegt Stewart. Maar we kunnen het toch niet laten wat tussensprintjes te doen, zodra de voorligger naar rechts verdwijnt, gaat de rechtervoet naar beneden. Doe je dat in 3 dan is het alsof het overige verkeer met een reuzenmagneet naar achteren wordt getrokken, maar ook in vier, vijf en zes, is de auto niet bij te houden door andere auto's. De compressor komt er namelijk al bij 1.500 toeren in. Fantastisch, dat de GT zich zo schakellui laat rijden.

Stabiel bij 300 km/h
Maar da's nu even niet interessant. Als we de grens passeren, staat de GT in de derde versnelling, een lang stuk Autobahn strekt zich voor ons uit. Ongelimiteerd. De geluiden van de bulderende V8 en de huilende compressor zwellen aan tot een duivels kabaal. Woeshh, dat was 240 km/h, de meter die aangeeft met welke de boost de compressor werkt, staat rechts in de hoek. Tijd voor de vijfde versnelling. Het windgeruis bij de A-stijl klinkt als een woedende orkaan. Alsof een grote hand van boven de GT naar beneden drukt, zo stabiel voelt de GT. Een snelle blik op de snelheidsmeter leert dat het erg hard gaat. Dik 300 km/h! Een nieuw record! Maar direct moet ik in de ankers, een Nederlandse Opel Astra komt naar links. Bijna gaat de GT vol in de ABS. Da's het enige elektronische hulpmiddel dat' ie aan boord heeft. En daarmee is het een echte mannenauto. Wie deze auto op de limiet wil rijden, moet dus van goede stuurmanshuize komen, want als de 315 mm brede achterbanden hun grip verliezen...

Beestachtig behandeld
We besluiten na ongeveer 30 kilometer Autobahn om terug te gaan. 'Cruisend' met 240 km/h staat de neus weer richting Nederland. Een millimeter de handen naar links of rechts en de GT wisselt van rijstrook. Super direct dus, en met lekker veel gevoel in het stuur. Het valt op dat de demping niet meedogenloos afrekent met oneffenheden. Je merkt dat er ontzettend veel tijd en energie in de afstelling van het onderstel zit. Er valt daardoor heel normaal te rijden met de GT, op de snelweg doet hij de naam Gran Turismo eer aan. Maar tegelijkertijd laat hij zich beestachtig over een bochtig parcours jagen. En over beestachtig gesproken: de uitzending van Jeremy Clarkson met de Ford GT in Top Gear komt ter sprake. De boomlange krullenbol mishandelde de GT tot en met. Stewart was erbij, er zat slechts 2 mm op de banden toen Clarkson de GT teruggaf. Meedogenloos, terwijl The Stig die de snelle tijd neerzette, de banden relatief gespaard heeft. Ach, ze zullen het van Clarkson wel kunnen hebben, hij heeft er namelijk zelf een gekocht! Zijn wij misschien toch te lief geweest voor de GT? Ach, het ging nog maar om een verkenningstocht, we gaan nog wel een keer een echte jachtpartij organiseren, met een F430 en een Gallardo als wild...