Uitvoering

Ascona 1.8 S GT

Versnellingen

4, Handgeschakeld

Bouwjaar

1988

Jaar van aanschaf

2007

KM-stand bij aanschaf

33.000 km

KM-stand laatst

7.800 km

Cultauto

7.800 km

21 juli 2009

In de relatief korte tijd dat ik mijn rijbewijs heb, een jaartje of negen, heb ik al gauw zo’n 12 auto’s in mijn bezit gehad. Ik kocht ze voor een habbekrats, reed er een tijdje mee, en deed ze weer van de hand. Op mijn automobiele cv staan onder andere een Renault 19, een Renault 21, een Suzuki Swift, een Peugeot 605 en een Mercedes 260E: Een lijst waar het hart van de conservator van de Louwman Collection nauwelijks een slag meer of minder van zal kloppen.

De auto waarover deze review gaat, kocht ik dus met dezelfde insteek. Kopen, een tijdje rijden en weer wegdoen. Het leek mij wel mooi eens een tijdje in een Cultauto rond te rijden. Ik besloot mij minder te gaan scheren en de haren aan de achterkant van mijn hoofd iets langer te laten groeien, het blijft tenslotte toch een beetje een proletenbak zo´n Ascona…

Hoewel. Wellicht dat ik de auto ( en haar berijders ) indertijd toch iets te kort gedaan heb. De Ascona heeft zich ontpopt tot een trouwe reisgenoot: in de 500 liter grote kofferruimte kun je verdwalen, de motor slaat altijd zonder morren aan en blijft lopen tot ik de ( vaak verre ) eindbestemming bereikt heb.

Het exemplaar in kwestie is dus een 1.8 s GT. Toen hij geleverd werd in Juni 1988 stond zijn opvolger, de heroïsche Vectra, al in zijn nek te hijgen en dus moest hij wat worden opgedirkt met wat extra’s om hem aan de man te krijgen. Opel noemde hem de Sprint, spoot hem grijs metallic en rustte hem uit met een sportinterieur, vijfbak, lichtmetalen velgen en een spoilerkit. Het geheel ziet er niet onaardig uit. ( maar de dobbelstenen aan de spiegel heb ik er zelf in moeten hangen )

Zoals gezegd, de auto start dus echt altijd. Van -25 tot 35 graden, het maakt hem niet uit. De motor is er een van het wat rauwere type. Het blok levert 84 pk en dat maakt de auto van 970kg een aardig rappe jongen, zeker in combinatie met de korte overbrengingen van de (sport?-) vijfbak. Flink doorhalen tot over de zesduizend toeren behoort zeker tot de mogelijkheden. Ik kan verder weinig poëtisch of subtiels verzinnen over het motorgeluid dat je dan hoort. Het klinkt gewoon zoals een auto dan hoort te klinken en nog veel belangrijker; je sprint dan echt behoorlijk vooruit.

Maar goed, meestal berijd ik de wagen gewoon rustig. Dat kan namelijk net zo goed, misschien nog wel beter. In de drie krappe rotondes rijden , in de vijf over grotere wegen binnen de stad, optrekken vanuit een ogenschijnlijk te hoge versnelling, het gaat allemaal prima. Wie had dat gedacht, Het Nieuwe Rijden met een auto van 21 jaar oud! Bovendien blijft het brandstofverbruik dan aardig binnen de perken. In de stad rijd ik zo’n 1op 11. Op de snelweg haal ik met gemak 1 op 14. Bij kruissnelheden boven de 140 loopt het wel weer op tot 1 op 11.

Wat verder opvalt is de goede wegligging. Je kan met deze auto gewoon best aardig door de bocht. Pas wanneer je echt gaat overdrijven geven de voorbanden een gil. Bij nat weer ben ik er overigens een stuk minder over te spreken, maar goed, misschien dat een paar betere stukken rubber daar verandering in kunnen brengen.

Het comfort van deze wagen is natuurlijk niet geweldig. De viercylinder laat zich vooral tussen de 120 en 140 toch wel horen. Meestal rij ik dan ook net iets onder de 120, soms flink boven de 140. Mijn oplossing voor het geluidsprobleem lag in het aanbrengen van contrageluid. Ik heb er vier uitstekende speakers en een goede radio ingezet. Goede muziek maakt autorijden nou eenmaal van leuk tot geweldig. Een dikke pluim verdienen de sportstoelen, die zitten echt heerlijk. Na urenlang sturen (of filerijden ) stap ik zonder rugklachten weer uit, echt hulde!

Problemen heb ik met deze auto nog niet echt gehad. Ik heb er ( uiteraard! ) een keer een set nieuwe voorbanden op moeten zetten en heb wat moeten klungelen met de aanjagermotor, die deed het niet meer; zekeringetje en de weerstand. Ik kan uit ervaring melden dat je in Polen ( het land dat deze auto al menigmaal bezocht ) in de winter toch echt verwarming in je auto wil…Overigens, de Ascona gaf dus ook daar, bij min 25, niet op.
Ook is door voor mij nog compleet onduidelijke reden de kofferklep een keer afgebroken. ( Staalworm? Ijzermijt? Luchtuitzetting? Typisch Opelkwaaltje?? ), Deze is echter weer vakkundig vastgelast.

Een vervelender probleem begint zich te ontpoppen in de vorm van roest. De bekende achterspatborden uiteraard. De eerlijkheid gebiedt mij te bekennen dat ik dat best jammer vind. Hij ziet er gewoon nog heel behoorlijk uit, nog wel…

Binnenkort is het weer apk-tijd. Zware momenten voor de lowbudget-rijder. Ga ik de auto wegdoen? De Ascona verdient het eigenlijk om van zijn roest te worden ontdaan en te schitteren in de garage van een ware Opelfan.

Ik ben deze auto in de afgelopen twee jaar echt gaan waarderen. De stoelen, het zuinige gebruik, de ruimte, de goede stereo en de mogelijkheid tot scheuren wanneer je daar zin in hebt. Dit is niet voor niets de eerste van de twaalf auto’s die ik met een review vereer.
Misschien moet ik hem zelf maar gewoon een beetje gaan opknappen en er nog een jaartje mee doorrijden. Deze Ascona geeft in ieder geval voorlopig niet op.

Een mooie bocht, Modern Talking op de radio, het leven is prachtig!

8,0