Welkom in Propvol Peking!
Met een luide klap komt de taxibus tot stilstand. Alle inzittenden van de gehuurde en luid krakende Mercedes schieten in één klap overeind, waar ze enkele momenten eerder nog wat dromerig over de straten van Peking zaten te staren. De licht verlammende invloed van de jetlag is ogenblikkelijk verdwenen, waarna onze Chinese gids Lucy als de kalmte zelve probeert uit te leggen wat die klap zojuist veroorzaakte. Heeft onze chauffeur, die het verzamelde buitenlandse journaille naar Pekings befaamde Verboden Stad brengt, een andere auto geraakt? Bepaald niet ondenkbaar in deze heksenketel vol ongeduldige automobilisten en chronisch ruimtegebrek... Maar nee, verzekert Lucy, terwijl een graatmagere man in gescheurde kleren van onze bus wegwandelt: "Dat was een zwerver, zoals er talloze leven in deze stad. Die laten zich gewoonlijk met een klap tegen auto's of taxi's vallen, waarna ze pretenderen te zijn aangereden en hopen op een schadevergoeding. Je leert ze vanzelf te negeren." Een wonderbaarlijke wereld…
Welkom in propvol Peking. We zijn hier om te rijden met de nieuwe Bentley Flying Spur, en om ons extra welkom te heten heeft het merk een excursie gepland naar de mythische plek waar de keizers uit vervlogen tijden verbleven met hun gevolg, vlak aan de rand van het Plein van de Hemelse Vrede. Deze Verboden Stad krijgt nog steeds enorm veel respect van 'de gewone Chinees', zelfs onze gids praat zachter en voorzichtiger zodra het gesprek over het paleiscomplex gaat. "Zelfs 's nachts laten we de deuren naar de Verboden Stad open staan, want het laatste dat we willen is dat de geesten van vroeger zich opgesloten gaan voelen." Eenmaal binnen vraagt Lucy ons met klem om niet óp de drempels te gaan staan, maar er overheen te stappen. "Wie dat niet doet, kan volgens de mythe jaren van onheil tegemoet zien." De Verboden Stad zelf is een bijzondere plek, al viel de staat van onderhoud me tegen. De voorste serie paleizen (die de meeste mensen te zien krijgen) zijn ter gelegenheid van de Olympische Spelen in 2008 gerenoveerd voor vele miljarden euro's, maar hoe verder je het complex in loopt, hoe meer verweerd hout en afgebladderde verf je tegen het lijf loopt. Lucy – gedreven als ze is – deelt ondertussen het geheim van zo'n beetje elke baksteen met ons, waarbij elke tweede zin eindigt op een merkwaardige 'yess', maar uiteraard blijf ik respectvol knikken en luisteren naar haar verhalen…
Bizar: rijden in China
De volgende dag is het tijd om kennis te maken met de nieuwe sedan van Bentley. Dat betekent dus dat ik mezelf met 2,5 ton aan auto (ja, zowel in kilo's als in euro's) in die hysterische draaikolk vol Geely's, BYD's en verlengde Audi's A4 moet storten. Enkele tientallen meters na het verlaten van de parkeerplaats is het al raak. Een luid getoeter achter me kondigt aan dat een nijdig zwaaiende vrouw haar auto met een ware doodsverachting in de ruimte achter de Flying Spur prakt. Ruimte die er welbeschouwd niet is, maar de gemiddelde Chinese automobilist ziet echt in élke decimeter een inhaalmogelijkheid. Ze mist de Bentley op een haar na, maar de stress die dit soort onvoorziene gebeurtenissen veroorzaken, kostten me gevoelsmatig al enkele jaren van mijn leven. Al moet je van die levensverwachting in de hoofdstad van China toch al niet te veel voorstellen, want de luchtkwaliteit is ronduit belabberd. Dat beaamde ook gids Lucy een dag eerder, met een van teleurstelling vertrokken gezicht: "Ja de smog is wel erg inderdaad. Sinds een paar jaar lukt het zelfs de zon niet meer om door te breken."
De reis brengt ons naar de Grote Muur, dus al snel zoef ik in de Bentley door het platteland van China. Een stuk schoner wat betreft uitlaatgassen, maar ook hier verrast het verkeer van de Volksrepubliek met zijn bizarre gewoontes. Ook hier zijn de lokale mensen verliefd op hun claxon (waarna negen van de tien keer een totaal idiote inhaalactie volgt), maar je moet achter het stuur ook continu bedacht zijn op luid puffende ééncilindertrucks die langzaam de bergwegen op tuffen, talloze 'dorpshonden' die te pas en te onpas het wegdek op schieten, of ladingen bouwmaterialen die de weg versperren omdat de buurman zijn golfplaten dak vervangt. Je weet niet wat je ziet…
Al snel pas ik me echter aan op de lokale gebruiken. Aangespoord door verkeersborden die zowaar aanraden (!) om te claxonneren, druk ik op het stuurwiel, waarna verschillende voorliggers inderdaad aan de kant gaan en inhalen eenvoudiger wordt. Het blijf een bizar gebruik, maar het werkt. Uiteindelijk weet ik de super-de-luxe limousine in één stuk en zonder krassen aan de voet van de Grote Muur te krijgen. Het gevoel dat die reis heeft opgeroepen heb ik, gecombineerd met mijn ervaringen aan boord van (en meningen over) de nieuwe Flying Spur, opgetekend in een uitgebreide reportage voor de tweede uitgave van AutoWeek GTO. Abonnees van AutoWeek krijgen dus sowieso de kans om deze unieke ervaringen mee te beleven, GTO valt immers automatisch bij je op de mat als waardering, voor de rest van Nederland is ons glossy zusje te koop vanaf maandag 17 juni. Verhalen met gevaar voor eigen leven. Vooruit, we doen het graag…
