Lancialiefde

U mag weten: klassiekers hebben mijn voorkeur boven modern blik. Maar toen ik drie keer achter elkaar een afspraak mistte omdat mijn dagelijkse bromtol uit 1967 tegensputterde, hakte ik een knoop door: er moest een moderne auto komen. Dat was ruim twee jaar terug. Het werd een Lancia. Een zwarte Kappa coupé met zijdezachte V6 en groen leren bekleding. Het was liefde op het eerste gezicht. Al was het alleen al omdat hij deels handgebouwd is door het onbekende Carrozzeria Maggiora in Chivasso. Met liefde, geloof ik. Toen de auto onlangs een APK verlangde, besloot ik 'm gelijk aan een grote beurt te laten onderwerpen. De boordcomputer moest gereset worden en, aangespoord door columnist Van Putten, stapte ik bij uitzondering eens naar de officiële Lancia-dealer in Amsterdam. De kreet 'Grootste Lancia-dealer van de Benelux' had me natuurlijk al aan het denken moeten zetten, want in dealerland staat groter bovenal voor onpersoonlijker. En inderdaad: van dienstverlening was hier geen sprake. Van een prognose van bijna 2.000 euro wel. En daar werd nog nét niet bij vermeld dat het een oud lel was, dat ze liever niet in hun schone werkplaats zagen. Met verse APK, maar een illusie armer stuurde ik mijn oogappel van het zouteloze industrieterrein af. Inmiddels is de Kappa net terug van een specialist in hartje Amsterdam. Een familiebedrijfje dat al sinds 1928 aan Lancia's sleutelt. 1928. Het is even zoeken op de grachtjes, maar dat idee – dat hier toen al Lambda's, Astura's en Aprilia's stonden – maakt al veel goed. Bovendien was de ontvangst hartelijk en werd er uitgebreid en met alle begrip overlegd wat er moest gaan gebeuren. Een bonkend geluid werd voor nog geen 100 euro geëlimineerd, terwijl dat volgens 'Benelux' Grootste' alleen aan onderdelen al op 550 euro kwam. Het is heel eenvoudig: liefhebbersauto's moeten worden behandeld door liefhebbersbedrijven. Ik ben nu echt om.