Klassiekers en ik, het wordt nog eens wat

7 april 2007 om 10:00

Met oude auto's heb ik niet zo veel, althans, niet wanneer ze van voor de jaren tachtig zijn. Het zal met mijn leeftijd te maken hebben, ik ben 30 en volgens mij ga je je pas vanaf die leeftijd een beetje interesseren voor ouder blik. Auto's die je als klein jongetje bewonderde en mijn geval zijn dat vooral jaren 80-bolides, met name snelle machinerie als de oer-quattro, de M3 E30 en dat soort werk. Maar afgelopen week heeft een heel ander soort klassieker mijn interesse gewekt. Wat heet anders. Ik kreeg bij de introductie van de vernieuwde Land Rover Defender in Engeland, de mogelijkheid met al zijn voorgangers te rijden. Zelfs het prototype uit 1947 stond ons ter beschikking, en natuurlijk de Series I,II en III tot aan de laatste Defender. Het was super. Rijden met zo'n Spartaanse 4x4 is keihard werken, dubbel klutsen en dergelijke. Bizar was de rit met de Forest Rover, een van de Defender-afgeleid voertuig voor de bosbouw, die er uitziet als een soort kruising tussen een Unimog en Defender pick-up met wielen groter dan ooit op een gepimpte Hummer getoond zijn. Echt gaaf, al gaat mijn voorkeur uit naar de op een na laatste Defender, de Td5 met die fluitende, grommende en brullende vijfcilinder diesel. Zo zie je maar wat het bijeenbrengen van erfgoed door een fabrikant te weeg kan brengen. Steeds meer merken doen 't en zetten bij de persintroductie van hun nieuwe modellen ouwe meuk neer. Zo kon collega Cornelis Kit bij de kennismaking met de nieuwe Mercedes-Benz C een blokje om gaan met een oude Mercedes 190 (https://www.autoweek.nl/weblog.php?id=679&cache=no). Ik mocht anderhalf jaar geleden tot groot genoegen achter het stuur kruipen van diverse oude, snelle Fords en ook dat was genieten. Het lijkt erop dat nostalgische gevoelens bezit van me nemen, ik ga het nog een keer echt leuk vinden, al dat ouwe spul!

Na 20 jaar bij AutoWeek zo’n beetje alles wel gedaan en meegemaakt. Sinds 2012 chef redactie maar streeft er nog altijd naar om tien procent van zijn werk te laten bestaan uit bezigheden met auto’s zelf. Da’s tenslotte toch de reden dat -ie dit werk is gaan doen. Passie voor auto’s van kleins af aan, spelde op zijn twaalfde testjaarboeken, kocht de eerste AutoWeek een paar dagen voor zijn dertiende verjaardag van zijn zakgeld. Jawel, dat ene nummer dat in januari 1990 voor een gulden in de winkel lag. De oorzaak van dat velen nog denken dat AutoWeek de eerste jaren altijd een gulden kostte, maar op de tweede stond toch echt een prijs van Hfl. 1,95! Dat hij twaalf jaar later zelf in dienst zou treden bij het autoblad had hij nooit gedacht. Na de middelbare school bracht de opleiding HEAO-economisch linguistisch, zeg maar een soort CE met extra aandacht voor vreemde talen, hem bij de BMW-importeur, en later die van Opel. Een carrière in de autobranche was het beoogde pad, maar het liep anders. Eind 1999 zocht een journalistiek bureau een autoredacteur, en zo kwam hij terecht in de autojournalistiek. Iets meer dan twee jaar later was daar de overstap naar AutoWeek. Tests, nieuws, bijdrages aan de occasionrubriek en een jaar later ook in bezit van een racelicentie. Twintig jaar bij een werkgever, het is iets dat niet meer van deze tijd lijkt maar sowieso is het werk door de jaren heen zo vaak veranderd dat je bijna geen jaar hetzelfde doet qua werk. En de veranderingen in autoland gaan momenteel sneller dan ooit, dus ook dat maakt de werkzaamheden anders. Sinds 2021 naast chef redactie ook coordinator online.

12 Bekijk reacties