Volvo S40 2.0 Europa (2001)

Zien we grotere markeringslampen? Is de zwarte band op de voorbumper boven de kentekenplaat onderbroken? Zitten er scherpere vouwen in de bumper? Zo ja, dan hebben we te maken met een Phase II. Voor het geoefende oog bieden ook de knipperlichten vóór en de achterlichten visuele aanknopingspunten. De Volvo hield z"n dashboard met een duidelijke afscheiding tussen het bestuurdersdeel en het gedeelte voor de bijrijder. Instrumentenpaneel en middenconsole zijn samengetrokken tot een soort cockpit. De bediening van de elektrische ramen en spiegels verhuisde van de tunnelconsole naar het bestuurdersportier. Op het instrumentenpaneel vinden we de gebruikelijke klokken en meters. Ook is er een digitaal uitleesschermpje voor de boordcomputer. Je kunt er allerlei informatie op aflezen, inclusief de buitentemperatuur. Volvo past in het interieur van de S40 kunststof en bekleding toe die eenvoud combineert met kwaliteit. Prima, maar een iets luxere uitstraling zou misschien geen kwaad kunnen. Met het zitmeubilair voorin is niks mis. Bestuurder en bijrijder zitten op ruime stoelen die het lichaam van opzij goed ondersteunen. Ze combineren stevigheid met comfort. De bestuurder kan zijn stoel in hoogte verstellen. Bij het zoeken naar een zo goed mogelijke zitpositie helpt ook dat het stuurwiel in hoogte verstelbaar is. Aan leefruimte ontbreekt het voorin niet, maar hoe zit het met de opbergruimte? Volvo heeft in de voorportieren van de S40 maar bescheiden portiervakken kunnen opnemen. Gelukkig zijn er nog heel wat andere plaatsen waar klein grut een plekje kan vinden. We vinden vakjes links onder "t stuur, in de middenconsole, vóór de pook, in de middenarmsteun en op de tunnelconsole. Bekerhouders ontbreken.
Als we de wielbasis van de Volvo bekijken, dan zien we een lengte van 2,55 m. Niet super lang. Logisch dus dat mensen op de achterbank van de Volvo niet gigantisch plaats voor de onderdanen hebben, al komen ze niet te kort. Met de hoofdruimte is het maar matig gesteld. Dat komt door de aflopende daklijn van de S40. De kofferbak is flink ruim, er gaan heel wat koffers en tassen in. De in ongelijke delen omklapbare bank maakt uitbreiding mogelijk. Bovendien kan de rugleuning van de bijrijdersstoel voorover; voor nog wat extra ruimte.
Volvo rust de S40 achter standaard uit met drie driepunts rolgordels en drie - in hoogte verstelbare - hoofdsteunen. Hoofdairbags - die langs de zijruiten vóór en achter omlaag komen - zijn standaard; zijairbags ook. Maar met de airbags voor bestuurder en bijrijder zit dat anders. Of eigenlijk niet met de bestuurdersairbag, die zit er altijd in. Maar de airbag voor de bijrijder is een optie zonder meerprijs. Volvo-"eigenaardigheden" zijn ook de veiligheidsgordels vóór, die automatisch de juiste hoogte-instelling aannemen en de hoofdsteunen op de voorstoelen die je niet kunt verstellen, maar die geschikt zijn voor mensen van elk postuur. Voor extra bescherming zorgt bovendien een anti-whiplash-systeem.

Smokkelen

Voor deze test kozen we een Volvo S40 met 2,0-litermotor. Volvo smokkelt met z"n viercilinder met 1948 cc behoorlijk, want het is eigenlijk een 1.9. De zestienklepper heeft 2 bovenliggende nokkenassen en levert 100 kW/136 pk en 190 Nm. Volvo geeft voor de S40 2.0 een top van 205 km/h op en een sprint van 0-100 in 9,7 s. Zelf kwamen we aan de 11,4 s. Zo op het gehoor, blijft het in het interieur lekker rustig. Maar de decibelmeter spreekt andere taal: 66,5 dB bij 100 km/h en 70 als er met een gelijkmatig tempo van 120 wordt gereden. Toch, hinderlijk is dat hogere geluidsniveau niet. En het doet ook zeker geen afbreuk aan het kwaliteitsgevoel.
In zijn tweede levensfase voelt de S40 werkelijk heel solide aan. Comfortabel ook. Dat heeft hij voor een belangrijk deel te danken aan z"n nieuwe vooras en de gewijzigde afstelling van vering en demping die daarbij hoort. Soepeltjes glijdt de wagen over het asfalt en over wegdek van mindere kwaliteit. Op een vanzelfsprekende manier laat hij zich precies en direct besturen. Stabiel ligt hij op de weg en in snellere bochten blijft hij lang neutraal. Maakten de wagens van Phase I al de indruk dat je er nauwelijks mee in de fout kunt gaan; voor Phase II geldt dat nog sterker. Alleen het schakelen was niet helemaal wat we ervan verwacht hadden. Snelle bewegingen van "twee" naar "drie" kwamen niet altijd goed aan. Maar ondanks dat: een prima auto, hoor, die Volvo S40.