Toyota Corolla 1.6 16V VVT-i Linea Sol (2003)

De Corolla in deze test is al meer dan een halfjaar op de markt, maar wij zagen hem voor het eerst op asfalt bij de importeur. Wat uiterlijk betreft hebben sedans uit de (compacte) middenklasse hun achterkant niet mee. Toyota vond het echter nodig het alleszins acceptabele front van de Corolla hatchback voor de sedan te veranderen, en dat is niet ten goede. Het verschil zit 'm vooral in de koplampen, die als een soort kikkerogen de wereld inkijken. Ze zijn gewoon te groot voor het formaat auto, waardoor het front nu wat iel aandoet. Op de 'rechttoe rechtaan achterkant' van de Corolla raak je snel uitgekeken. Het subtiele knikje op de achterklep verandert daar niets aan.
 

Kwaliteit
Vanaf het openen van de portieren met de afstandsbediening begint de Toyota het nadeel van zijn uiterlijk goed te maken. De Japanse sleutel is van een mooie kwaliteit. En met het openen en sluiten van de portieren voel je dat Toyota kwaliteit levert. Hetzelfde geldt voor het interieur. De materialen van het dashboard voelen en staan goed, net als de gehele vormgeving. De Japanners hebben van het dashboard en het instrumentenpaneel een fraai geheel gesmeed. De wijzerplaten hebben een niet-spiegelende achtergrond, waardoor ze zelfs in direct zonlicht goed zijn af te lezen. Dit paneel is door Toyota 'Optitron-display' gedoopt en is standaard op de Linea Sol-versie. De bestuurdersstoel is in hoogte verstelbaar, net als het stuur, dat wel bijna een sportstuur lijkt. Praktische bekerhouders en slimme opbergvakken zijn er ook in de Toyota. En elektrisch bedienbare ramen voor en achter. De vier ruitbedieningsknoppen in het bestuurdersportier hebben allemaal tiptoetsbediening (de knop heeft twee trappen en na het indrukken van de tweede gaat het raam verder automatisch naar beneden) omlaag én omhoog. Zo hoort het.
 

Bijna-GTI
Het gevoel van kwaliteit van de Toyota uit zich ook op de weg. Het rempedaal van de Corolla grijpt direct én fel aan en hij schakelt prettig. De Corolla heeft McPherson-veerpoten voor, maar achter is de Toyota gezegend met een multilink-ophanging, Door een zeer directe besturing kun je de Japanner nauwkeurig de hoek om mikken. En dankzij het moderne onderstel volgt de auto als op rails. De wegligging is zo goed dat er bijna GTI achterop zou kunnen staan. En de listige wegligging die veel sportieve auto's vaak kenmerkt, is de Toyota vreemd. Zelfs wanneer we overstuur proberen te forceren door in te sturen en meteen gas te liften, volgt hij de ingeslagen weg. Toch laat de Corolla twee steken vallen. Het geluid van de Japanse 1.6-litermotor is wel erg aanwezig. Bij optrekken is dat best leuk, dan produceert de vierpitter een geluid alsof hij 100 pk extra heeft. Op de snelweg hoor je hem echter ook nadrukkelijk. We kunnen ons voorstellen dat de doorsnee koper van de Corolla sedan een broertje dood heeft aan een ruig klinkende motor bij stevig optrekken. Het tweede punt betreft de messcherpe besturing van de Toyota. Een heerlijkheid in de stad of op bochtige wegen, maar op de snelweg zit je bij wijze van spreken al op de andere rijbaan als je naar het stuur kijkt. Toch waren we hier binnen een week aan gewend. Wat betreft het rijden en de afwerking is de Toyota een uitstekende keus. De Corolla scoort vooral doordat je er heerlijk mee kunt sturen en spelen.