Test: Smart city-coupé smart & passion (2003)

Er is het een en ander veranderd aan de smart. Smart zelf heeft het over de Second Generation. Grootste vernieuwing betreft het motorenaanbod. Verder zijn de bumpers, de koplampen en de achterlichtunits vernieuwd. Het speelse 'hapje' uit de koplampen staat de smart goed, evenals het heldere glas van de achterlichten. Verder is de smart de smart gebleven. De zilveren grille en buitenspiegels, de zesspaaksvelgen en de airco zijn onderdeel van de passion-uitvoering. Maar een echt gevoel van passie krijgen we niet als we in het grijs-zwarte interieur van de smart & passion stappen. Wel érg degelijk voor zo'n grappige auto. Aan de andere kant wordt ie er wel weer volwassener en serieuzer door. Het leren stuurwiel en dito schakelpook versterken dit, maar dat plastic op de deuren is nog steeds hard en verre van mooi. En dat voor een auto uit de DaimlerChrysler-fabriek. Het is niet alleen verre van mooi, de linkerelleboog heeft het soms zwaar te verduren.

Ruimtelijk gevoel

Nu we toch aan het zeuren zijn, kijken we gelijk naar de ruimte. Smart-rijders weten dat de binnenruimte groter is dan op het eerste gezicht lijkt. Vooral de ver naar voren geplaatste voorruit geeft een ruimtelijk gevoel. Om dat gevoel te behouden, moet je echt níet naar achter kijken. Dat levert namelijk een sardine-in-blik-gevoel op waar je 'u' tegen zegt, maar dat hoort nu eenmaal bij het concept. Eerlijk is eerlijk, het is knap dat smart zo'n ruim, klein autootje maakt. We hebben de indruk dat er maar weinig mensen zijn die geen goede zit achter het stuur kunnen vinden. De stoelen zitten prima en geven aardige zijdelingse steun (als dit überhaupt nodig mocht zijn). Alleen mensen met heel lange benen zouden ruzie kunnen krijgen met het stuur dat bijna rechtop staat.

Schakelen en sturen

Het klokje en de toerenteller, die pontificaal op het dashboard staan, zijn niet standaard. Die toerenteller is geen overbodige luxe als je kiest voor 'zelf schakelen'. Zo is het juiste schakelmoment een stuk beter te kiezen. Schakelen, was dat niet een probleem in de smart? Het schakelen ging in de 'oude' smart niet zo best, om het woord beroerd maar niet te gebruiken. Na twee straten rijden is het al duidelijk:er is weinig verbeterd in de nieuwe oplage van deze kleine stadsauto. Nog steeds duikt het piepkleine neusje naar voren als in de automatische stand een hoger trapje wordt opgezocht. En het duurt ook zo lang. Als we zelf van versnelling wisselen, is het gelukkig minder, laten we zeggen: iets smarter. De nieuwe coupé en roadster zijn op dit punt wél beter. Sturen doet hij heel aardig, maar er moet niet te veel wind staan. Ook hobbels in het wegdek zijn vervelend want dan wreekt de 1,81 meter korte wielbasis zich. Nog een tip: doe vooral rustig bij verkeersdrempels. Uiteraard is de smart met z'n 61 pk en 95 Nm met een tweetal vingers gemakkelijk in bedwang te houden. Ondanks een lekker klinkende motor achter de rug is het helaas niet echt scheuren geblazen. Daarvoor komt de kleine Duitser domweg tekort en zit ie te vol met veiligheidselektronica. We rijden daarom maar gewoon en dan kunnen we heel goed meekomen in het verkeer. Natuurlijk moeten we niet vergeten dat het kleintje gemaakt is voor de stad. Drukte, parkeren, boodschappen, smalle straatjes: allemaal geen probleem. In zijn element doet hij inderdaad zijn naam eer aan: slim!