Nissan Primera 2.0 SLX (1995)

Kort nadat Opel met zijn Vectra de trend had gezet voor een generatie middenklassers met een fraai gestroomlijnd, maar weinig uitgesproken silhouet had Nissan de twijfelachtige eer om met de Primera een van de eerste navolgers te zijn. Die gelijkenis heeft hem niet echt goed gedaan. Want hoewel zijn rij-eigenschappen door de kenners hogelijk werden gewaardeerd, heeft hij altijd het imago van de brave gebruiksauto met zich meegedragen.
Daar is op zichzelf niets mis mee, maar de Primera verdient gewoon meer. Niet alleen beschikt hij als vanouds over flink wat binnen- en bagageruimte en biedt hij met zijn veelvuldig verstelbare stoel een prima rijpositie, maar bovendien is Nissans middenklasser tegenwoordig meer dan gemiddeld voorzien van accessoires. In de geteste SLX-versie komt dat tot uiting in de aanwezigheid van een airbag aan de bestuurderskant en zowaar een airconditioning. Vooral dat laatste kom je in deze regionen hoogst zelden tegen; volgens Nissan zou de klimaatregeling niet alleen bijdragen aan het comfort, maar ook aan de rijveiligheid.
Voor liefhebbers van autorijden is het allersterkste punt van het Primera-concept echter nog steeds het weggedrag. Zeker
in de tweeliterversie kan het uitstekend uitgebalanceerde onderstel zich volop manifesteren en als je een beetje haast hebt, sta je steeds weer versteld van de onaangedane manier waarop de Primera aan veeleisende opdrachten voldoet. In lange bochten blijft hij tot op hoge snelheid netjes de opgelegde koers volgen, waarbij een beetje gas minderen zorgt voor een zacht inzettend, bochtverkortend overstuur.
In die situatie kan je bijna alles met de Primera uithalen. Nog een tipje minder gas brengt de neus zachtjes naar binnen en met wat meer gas erop maakt de Primera zijn bochtstraal geleidelijk groter tot het kenmerkende onderstuur van de voorwielaandrijver gaat domineren. Wanneer de overmoedige bestuurder een bocht eens veel te hard inzet, zorgt die geleidelijke overgang in omgekeerde volgorde voor een ruime correctiemarge. Rustig van het gas af is dan vrijwel altijd voldoende om de vaart er uit te halen en de afstand tot de vangrail geruststellend te vergroten.

Heerlijke motor
De soepele tweelitermotor bewijst onder zulke omstandigheden zijn waarde: hij komt niet gauw vermogen tekort en daardoor laat de Primera zich over een breed gebied gezagsgetrouw commanderen. In de testwagen van de nieuwe generatie zat trouwens een uitmuntende machine, want de acceleratie- en topsnelheidsmetingen kwamen flink wat hoger uit dan de cijfers die de fabriek opgeeft. Waarmee dit 'gewone' model dicht in de buurt komt van de maar liefst 20 mille duurdere Primera GT. Even het geheugen opfrissen met onze meetcijfers: 0-100 in 9,3 seconden en een top van 215 km/h. Best aardig, maar naast de 9,5 s en 208 km/h van deze SLX niet spectaculair beter.
Het is dus terecht dat we niet bijster onder de indruk zijn van de sportieve eigenschappen van de GT. Misschien hadden we toen een minder geslaagd exemplaar getroffen, maar zelfs als we uitgaan van de flatteuzere, 'offici‰le' cijfers is het maar de vraag of we voor een seconde acceleratie, een snelheidsverschil van 15 km/h en een wat flitsender uiterlijk 20.000 gulden zouden willen neertellen. Want beoordeeld op het totaal van zijn eigenschappen is de standaard-Primera een heel veelzijdige auto die zich net zo makkelijk leent voor een ontspannen vakantiereis met de hele familie als voor een pittige solorit in rally-stijl.
Het enige wat ondanks de facelift nog steeds niet imponeert, is het weinig opwindende uiterlijk. Het lijkt wel of Nissan er bang voor is om het koperspubliek op welke manier ook te choqueren: dat zie je ook aan de nieuwe Maxima, die ook al zo uiterst voorzichtig werd gewijzigd en daardoor minder indruk maakt dan hij op grond van zijn kwaliteiten verdient. En dat is geen toeval, want ook de nieuwe Almera getuigt wederom van weinig uiterlijke vernieuwingsdrift.
Dat dreigt helaas een beetje het image van Nissan te worden: uitstekende auto's, maar door de bank genomen nogal grijze-muizig en saai of op zijn best weinig opvallend.