Mercedes-Benz V 230 Turbodiesel (1997)

Mercedes heeft gekozen voor een doelmatig koetswerk met zo veel mogelijk binnenruimte. De V heeft een aardig smoeltje, maar verder toch veel weg van zijn bestelbus-broertje Vito. Net als bij een bestelwagen klauter je over een opstap binnen. Trek vervolgens de deur dicht en de V-klasse produceert net zo'n holle echo als een bestelwagen; past niet bij een peperdure Mercedes personenwagen! En dan die onwaarschijnlijk grote carrosseriespleten! Niet meer van deze tijd bij een personenauto, zeker niet met een pronkende ster in de grille.
In onze test-Mercedes zijn we er nooit in geslaagd een fatsoenlijke rijpositie te vinden. Het niet verstelbare stuur van de testwagen dwong je om met je onderarmen op het stuur te gaan liggen. Daarom levert Mercedes de V voortaan standaard met een verstelbaar stuur. In combinatie met de al aanwezige hoogte- en zithoekverstelling van de voorstoelen moet het dan wel lukken. Wel staat het gaspedaal van de Benz te ver naar rechts, want onwillekeurig parkeer je je rechter voet op het rempedaal met de bedoeling vooruit te komen.

Uitstekende stoelen
De Mercedes V-klasse heeft behoorlijke afmetingen, die door zijn hoekige vormen nog groter lijken. Voorin biedt de V een royale breedte. Mercedes gebruikt (draaibare) stoelen uit zijn grote personenwagens, die dus voldoen aan de allerhoogste veiligheidseisen en een prima zit bieden. Op de tweede zitrij heeft hij altijd twee stoelen. Evenals op rij drie.
Voor de beste ruimtebenutting kun je de middelste zitrij zo zetten dat iedereen voldoende beenruimte heeft. Over de hoofdruimte geen klachten. De indeling aanpassen is geen pretje, want de stoelen zijn zo ongekend loodzwaar dat het een normaal mens zijn rug kost. Met volle bezetting blijft er overigens onvoldoende bagageruimte over.
Zoals gezegd had onze test-V een viercilinder turbodiesel van 2,3 liter aan boord; overigens afkomstig uit de Mercedes Bestelwagens. Met een turbo en een tussenkoeler komt-ie aan 98 pk en 230 Nm. Hij begint flink te trekken vanaf 1600 toeren en maalt dan lekker door. Bij 3800 toeren is de fut er ineens helemaal uit en wil-ie eigenlijk geen toer harder meer lopen. Je zou verwachten dat de V-klasse met bijna 100 pk toch aardig vooruit komt, maar dat valt tegen. Zo kost de sprint naar 100 km/h maar liefst 21,2 s en daarmee is de Benz trager dan een Seat Marbella. Ook van 80 naar 120 neemt veel tijd in beslag: zo'n 25 tellen, merkwaardig genoeg zowel in 4 als in 5. Dat komt omdat je in 4 nog een keer moet schakelen, want boven de 3800 toeren trekt de motor absoluut niet meer. Je kunt er dus eigenlijk niet eens veilig mee inhalen op tweebaans wegen.
Met die matige prestaties moet de V hard werken om met het verkeer mee te komen. Bij bijna elke versnelling, hoe gering ook, moet je vol gas geven. Dat heeft een enorm negatieve invloed op het verbruik. Ook het geluidsniveau is stevig.

Futloos
Een beetje doorrijden met de Mercedes is al moeilijk vanwege het magere prestatieniveau, maar de auto zelf heeft er ook geen trek in. De V-klasse lijkt zich door elke bocht te wurgen als je een beetje op wilt schieten. De zwaarlijvigheid voel je duidelijk en dan heeft de auto ook nog tractiecontrole. Dat verhoogt de veiligheid, maar smoort in snelle bochten het laatste beetje vermogen. Ook moet er veel aan het stuur worden gedraaid dat op zich wel voldoende gevoel biedt. Daarnaast is de V niet rammelvrij; hoort niet bij zo'n dure auto.
Zoals we van Mercedes gewend zijn, zijn de prijzen aanzienlijk. Om een voorbeeld te geven: de zeer luxe uitvoering van de VW Sharan kost minder dan de goedkoopste Mercedes V-klasse.
De Mercedes V-klasse is ons zwaar tegengevallen. Als we hem als bestelwagen beoordelen, komt-ie hoog in zijn soort, maar dan heet hij geen V-klasse maar Vito. Deze V-klasse wil als personenwagen bekeken worden en dan is-ie onvoldoende geraffineerd. Voor minimaal 80 mille mag je duidelijk meer verwachten dan wat deze Benz biedt. Erg jammer, maar het is niet anders.