Mercedes-Benz C 220 Elegance (1996)

We wilden de C-klasse eens de kans geven om met een forse motor te tonen wat hij waard is. Daarom had de importeur deze keer een fraaie 220 klaargezet. Met een benzinemotor van een ronde 150 pk komt de 'kleine' Mercedes uitstekend tot zijn recht. Vanuit stilstand trekt hij in iets meer dan 9 seconden naar de 100, op de Autobahn piekt hij tot boven de 200 km/h en ook het inhalen op de snelweg is voor de 220 uiteraard een peuleschil. Bij al die exercities blijft de dikke 16-klepper zich zeer beschaafd gedragen; bij de in ons land geldende snelheden is hij zelfs onwezenlijk stil met niet vaak gemeten waarden van 65 en 67,5 dB bij 100 en 120 km/h.Met flink wat pk's om mee te stoeien komt ook extra goed tot uitdrukking hoe voortreffelijk het onderstel van deze klassieke achterwielaandrijver is uitgekiend. Vooral wanneer je met dit soort auto's bent opgegroeid, is het een feestelijke belevenis om 'op het gas' vol overtuiging door een lange bocht te zeilen zonder je druk te maken om plotseling inzettend onderstuur of andere verrassingen waarmee je bij sommige moderne voorwielaandrijvers nog altijd rekening moet houden. Er is op dit gebied echter heel veel ten goede veranderd. Auto's van de huidige generatie getuigen alleen in extreme situaties nog zwakjes van hun elementaire onhebbelijkheden, maar als de nood echt aan de man komt, beschik je met een achterwielaandrijver toch vaak over wat meer speelruimte.
De Mercedes C-klasse gedraagt zich in dit opzicht overtuigend. Hij laat zich bij hoge bochtsnelheden subtiel en geleidelijk met het rechter pedaal besturen en als je dat goed onder de knie hebt, kan je met méér gas de achterkant naar buiten en de neus naar binnen krijgen waardoor de bochtstraal korter wordt. In principe kan dat met een voorwielaandrijver ook wel, maar het gaat veel minder op gevoel en vereist een wagenbeheersing die op hogere wiskunde lijkt. Nee, geef ons dan maar zo'n C-klasse, die met zijn dubbele draagarmen v¢¢r en een multilink-ophanging achter afrekent met veel 'ouderwetse' nadelen en in vele opzichten nieuwe normen stelt.
Tot zover niets dan waardering en tevredenheid over de 'kleine' Mercedes, maar het is wel een genoegen waarvoor je flink moet bloeden. Want hoewel de C-klasse begint met de relatief gunstig geprijsde 180, die als 'binnenkomer' voor zo'n 62.000 gulden in de catalogus staat, ben je met een 220 een stuk verder van huis. Weliswaar is het basismodel net als alle andere C-klassers standaard voorzien van een airbag en ABS, maar voor een 'kale' prijs van ruim 81 mille heeft de concurrentie vaak meer te bieden.

Erg duur
Misschien was dat de reden waarom de Mercedes-importeur de testwagen niet alleen had aangekleed met een 'Elegance'-pakket
dat voor zo'n f 8.500 onder meer vier elektrisch bediende zijruiten, midden-armsteunen voor en achter, hout-afwerking en nog meer verfraaiing en gemak biedt, maar er ook een automatische 4-bak en een hele verzameling extra's aan had toegevoegd. Afgezien van het Elegance-pakket vertegenwoordigden die verzamelde weldaden bij elkaar het lieve bedrag van bijna 23.000 gulden; genoeg om er een tweede auto voor te kopen.
Dat is toch echt wat te gortig. Bovendien zijn de prijzen van die opties erg hoog: voor een automatisch uitschuivende antenne en 8 luidsprekers, die bij veel auto's gratis of voor een bescheiden bedragje worden meegeleverd, vraagt Mercedes doodgemoedereerd 1.306 gulden. Of f 334 voor een paar verlichte zonneklepspiegeltjes, f 161 voor een simpel cassette-opbergvakje en maar liefst f 904 voor een in delen neerklapbare achterbank.
Natuurlijk zijn tractiecontrole, een buitentemperatuurmeter en desnoods een schuifdak best zinvolle accessoires, maar het gaat ver om zoveel extra te moeten bijbetalen voor uitrusting die bij veel andere merken gewoon tot het standaardpakket behoort. Met alle opties kwam de testwagen op een totaal van ruwweg 110.000 gulden.
Nogmaals, de Mercedes C-klasse is een heerlijke en begeerlijke auto, maar voor de legendarische Ster moet wel diep in de beurs worden getast.