Mazda 626 2.0 Exclusive (2000)

Mazda is er apetrots op: de vijfhoekige grille en V-vormige vouwen op de motorkap. We pakken er even de in 1997 verschenen voorganger bij. Ja, de onderste ronding van de grille is inderdaad iets hoekiger geworden en ook de plooien in de kap zijn duidelijk nieuw. Mazda heeft het in de folder over 'een opwindende verschijning'. Mwoah, de neus is net wat spannender geworden, maar de rest is zoals we gewend zijn van de 626. Kennen we al jaren. Eigenlijk wordt de familieband pas duidelijk als je de nieuwe 626 naast de Premacy zet, maar een 626 'in het wild' is niet bepaald een opvallende, laat staan opwindende auto.

Grijsssszzzzzz...

Is het uiterlijk van de 626 al niet erg spannend, het interieur is zo opwindend als schaapjes tellen. Toch kun je de Japanners er niet van beschuldigen dat ze niets gedaan hebben. Bij het vorige model was het saai en zwart, nu is het saai en grijs. De bekleding is grijze velours met donkergrijze blokjes. Deurpanelen en dashboard zijn een combinatie van lichtgrijs van onderen en donkergrijs van boven. De hemel is gebroken wit, tegen grijs aan. Het hele kleine stukje bruin nephout bij de versnellingspook valt gelukkig niet al te veel op. Toch nog érgens kleur te zien? Nou, de klokkenverlichting is zachtgroen.
Het is dus allemaal wat kleurloos, maar de ruimte is voor elkaar. Een echte middenklasser. Vier tot vijf personen kunnen erin, en die hebben allemaal een eigen hoofdsteun en driepunts rolgordel. Wel is de hoofdruimte achterin niet super.
De stoelen kunnen beter. De rugleuning is vlak en hard, zodat niet veel zijdelingse steun verwacht mag worden. De rugleuning van de rechter voorstoel kent wel een leuk trucje: deze kan plat op de zitting geklapt worden, waardoor je samen met de neerklapbare achterbank behoorlijk lange latten kunt vervoeren. Handig. Helemaal achterin vinden we een flinke kofferruimte. Leuk, maar waarom heeft de 626 kofferplettende beugels? Er is ruimte voor kleine spulletjes in de armsteun tussen de voorstoelen, het vakje vóór de versnellingspook en in het verlichte en afsluitbare dashboardkastje.
De 626 heeft standaard vier airbags, airco, elektrisch bedienbare ramen vóór en elektrisch bedienbare spiegels; niet echt meer uitzonderlijk in deze klasse.
Eens kijken of er muziek in de techniek zit. Onder de geplooide motorkap vinden we de bekende 2-liter viercilinder met 16 kleppen. Een brave motor met 115 pk. Niet overdreven veel, het verbaast ons dan ook dat de 1.8 een krachtkuurtje van 10 pk heeft gekregen, zodat het totaal op 100 komt, terwijl déze krachtbron ongewijzigd bleef. Veel 1.8-en zijn hem daardoor de baas in prestaties. Van 80 tot 120 in vijf, bijvoorbeeld, duurt 17,6 s.
Toch vallen we de Mazda-motor niet af, want het vermogen wordt met het klimmen van de toeren gelijkmatig opgebouwd en hij houdt zich akoestisch op de achtergrond. Tijdens onze testperiode liep de Mazda 1 op 10,6. De versnellingsbak past bij het motorkarakter. De Mazda schakelt zo vanzelfsprekend als een samoeraizwaard door de sushi.
Vreemd: we kunnen niets sportiefs ontdekken aan de 626, maar hoeken dat 'ie kan! Je kunt hem op hoge snelheid de bocht insturen en hij gaat er doorheen als op rails. En dan is het o zo zonde dat de besturing scherpte mist. De Mazda heeft nóg een troef: traction control. Op glad wegdek voorkomt dit doorslippen van de wielen bij wegrijden, maar het helpt ook het onderstuur beperken als de bestuurder ongeremd gas blijft geven terwijl de voorwielen al wegglijden. Bij het remmen is er hulp van ABS, zodat blokkeren er niet bij is. Het veercomfort is goed voor elkaar. De Mazda moet zijn goede wegligging wel bekopen met een wat heftige reactie op korte dwarsrichels.
Al met al heeft Mazda met de vernieuwde 626 een erg goede middenklasser in de showroom. Een auto waarmee je prima lange afstanden kunt afleggen, met voldoende ruimte, comfort en prestaties. Weinig aanmerkingen (da's positief) en weinig opmerkingen (da's minder). Hij ziet er heus goed uit, hoor. Maar het blijft toch 'n beetje een grijze muis in de middenklassemassa.