Kia Pride GLX (1997)

Na de van een vorige Mazda 323 afgeleide Sephia en de meer oorspronkelijke Sportage 4x4 brengt het jonge Koreaanse merk Kia naast de middenklasser Clarus ook de kleine Pride op de markt. Ook dit model draagt een duidelijk Mazda-stempel: als je niet beter wist zou je in een wederopstanding van een eerder 121-model geloven. Jazeker, het wat hoekig vormgegeven 'doosje' dat vooraf ging aan het vorige Donald-Duckmodel. Dat is overigens niet zo vreemd, want Kia bouwde die vorige 121 reeds jaren voor zowel de eigen markt als voor de USA, waar hij als Ford Festiva werd verkocht.

Oude bekende
In principe heeft Kia weinig aan het oorspronkelijke concept veranderd, al kent de Pride een uitvoering die hier nooit als Mazda te koop is geweest. Dat is het vijfdeurs-model dat in deze test zijn opwachting maakt. Die vijfdeurs is precies een halve decimeter langer dan de 3-deurs en het lijkt erop dat de extra centimeters zijn besteed aan het welzijn van de achterpassagiers, die via hun eigen portieren sowieso al een stuk makkelijker instappen dan bij de driedeurs.
Vrijwel alle veranderingen ten opzichte van de 'oude' 121 zijn onderhuids aangebracht. Zo is de kofferruimte met 60 liter vergroot en levert de 1.3-motor een kleine tien pk meer dan toen er nog Mazda op stond. Dat is in hoofdzaak te danken aan een wat hogere compressieverhouding en een modern multipoint- inspuitsysteem als opvolger van de vroegere elektronisch geregelde carburateur. Uiteraard heeft dit zijn invloed op de prestaties, al valt de vermogenswinst gedeeltelijk weg tegen zo'n 100 kilo gewichtstoename.

Keurige prestaties
De Pride doet netjes wat hij belooft. Met zijn gemeten top van ruim 155 km/h en een acceleratie tot 100 km/h in krap 13,5 seconden komt hij uitstekend met de 'grote jongens' mee. Wanneer daar - zoals bij deze test - veel kilometers buitenweg bij zitten, lust de kleine Koreaan wel een flinke slok Euro méér dan de theoretische EG-consumptie, maar zelfs dan is een verbruik van 1:12,5 zeker niet alarmerend.
Wie het gaspedaal op de snelweg doodstil houdt en zich niet laat verleiden tot inhaalsprintjes, kan overigens veel beter scoren, want de vijfde versnelling heeft sterk het karakter van een 'overdrive'. Dat betekent weinig toeren bij flink wat kilometers per uur en dat leidt tot een gunstig verbruik en minder motorgeronk. De Kia komt in zijn klasse dan ook netjes voor de dag met zijn dB-waarden bij 100 en 120 km/h in de hoogste versnelling. Maar de consequentie is wel dat je bij 't inhalen op de grote weg écht moet terugschakelen.
De '5' is zelfs zó hoog dat de Pride in die versnelling zijn topsnelheid niet haalt. Wie in het buitenland sneller wil kruisen dan 120, doet er goed aan om in '4' naar de gewenste snelheid op te trekken, waarna de kleine Kia dat tempo met niet al te veel tegenwind in '5' netjes vasthoudt.
Zó hard rijden in zó'n klein blikkie lijkt niet aan te bevelen, maar de Pride heeft er weinig bezwaar tegen. Bij hogere snelheden blijft de koets mooi stabiel, de onbekrachtigde besturing voelt stevig aan en het zitcomfort van de stoeltjes is verrassend goed. In de vijfdeurs- uitvoering kun je zonder veel klachten uit het achteronder zelfs een paar extra passagiers meenemen. Niet direct een oplossing voor verre vakanties, maar voor een zondags ritje naar opa en oma zeker niet verkeerd. Bij opzettelijk snel bochtenwerk stoort het een beetje dat de Pride behoorlijk wil overhangen, maar dat comfortconcept spreekt weer in zijn voordeel bij korte wegdekribbels, die verrassend soepel worden verwerkt.

Kortom
Het grootste voordeel van de Kia Pride schuilt overigens in zijn prijs, die in vergelijking met andere compactelingen heel sympathiek is. Zeker als je de tamelijk volwassen standaarduitrusting in aanmerking neemt, met radio/cassettespeler, elektrische zijruiten, toerenteller en intervalwissers. Een airbag ontbreekt helaas op het programma, maar volgens de importeur wordt daar over onderhandeld.