Ford Mondeo 2.0 TDCi 115pk Platinum (2005)

De Mondeo loopt alweer even mee, vijf jaar inmiddels. De laatste facelift kan niet verhullen dat de jaartjes beginnen te tellen voor de Ford. Maar dramatisch verouderd is 'ie nu ook weer niet. Dat het front met het NewEdge-lijnenspel nog lang niet uit de tijd is, bewijst ook de nieuwe Focus, die qua design voortborduurt op het ontwerpconcept dat zich kenmerkt door scherpe lijnen en vouwen. Het interieur is zo goed als ongemoeid gelaten bij de opfrisbeurt die Ford de Mondeo heeft gegeven. En terecht, want veel viel er niet aan te verbeteren.

Zakelijk
Het dashboard is met precisie in elkaar gezet. De Belgische kwaliteitscontrole is blijkbaar dik in orde, want nergens treffen we storende brede naden of niet goed op elkaar aansluitende kunststof delen. Het dashboard ziet er zakelijk uit en vrijwel op de tast vind je de gezochte bedieningsorganen. Het instrumentarium is overzichtelijk en vertoont geen afleidende tierlantijnen.

Het is kinderlijk eenvoudig om een prettige zitpositie achter het stuur te vinden. Perfect wordt die echter nooit, want daarvoor zou de (elektrisch verstelbare) bestuurdersstoel iets verder moeten kunnen zakken. Je zit nu vrij hoog achter het - overigens fijn in de hand liggende - stuurwiel. Ruimte biedt de Ford in overvloed. Voorin, maar vooral achterin hebben de inzittenden meer dan genoeg bewegingsvrijheid, van welk postuur ze ook zijn.

Verregaand neutraal
De Mondeo mag dan wel niet zo spannend zijn vormgegeven, het is toch een dijk van een auto. De tand des tijds knaagt weliswaar enigszins aan het uiterlijk van de Mondeo, op het onderstel krijgt het geen vat; dat is nog altijd van hoog niveau. Vering en demping zijn mooi in balans. Dat is goed af te lezen aan de manier waarop de Ford korte oneffenheden pareert. In bochten reageert 'ie verregaand neutraal. De stuurinstallatie biedt veel gevoel en precisie; je kunt de Ford exact daar 'zetten' waar je 'm hebben wilt.

Vliegwiel
Onder de motorkap zit een 2,0-liter common-rail dieselmotor die 115 pk en een fors koppel van 280 Nm levert. Hij kan zich daarmee prima met de concurrentie meten. Alleen in de onderste toerenregionen heeft hij het moeilijk. Te weinig gas geven bij wegrijden of iets te snel de koppeling laten opkomen resulteert onherroepelijk in het afslaan van de motor - iets wat vroeger ondenkbaar was bij een diesel. Een te licht vliegwiel zou de oorzaak wel eens kunnen zijn. Maar ditzelfde lichte vliegwiel zorgt er tevens voor dat de diesel sneller reageert op bewegingen van het gaspedaal.

Elastisch is de 2,0-liter meer dan voldoende. De sprint van 50 naar 80 km/h in drie en vier volbrengt de Ford in respectievelijk 4,8 en 6,3 seconden. Van 80 naar 120 km/h kan in 9,9 seconden, zolang je in vier blijft 'hangen'.

De testauto is uitgerust met een zesversnellingsbak. Niet dat je die nodig hebt; met vijf verzetten ben je goed bediend, maar het verbruik is gebaat bij de zesbak. En ook de geluidsproductie wordt teruggebracht; geen overbodige luxe, want de 2,0-liter TDCi wil best wat kabaal schoppen als 'ie aan de bak moet.