Test: Dodge Nitro

De naam van de Dodge Nitro zou onder scheikundigen voor verwarring kunnen zorgen. Nitro is namelijk stikstof en in combinatie met zuurstof is het NOx, een stof die we zo min mogelijk uit de uitlaat zien komen. Maar dat zal bij Dodge niet bedoeld worden, denk eerder aan nitro zoals in nitroglycerine, want dat is niets anders dan het explosief dynamiet. Hij heeft in elk geval een uiterlijk om te knallen. Als blokhutten konden rijden, zouden ze er heel goed kunnen uitzien als de Dodge Nitro; rechte hoeken domineren. Net als de overige leden van de Dodge-familie heeft ook de Nitro een uitgesproken vormgeving. Bepaald niet inwisselbaar. De hoge taillelijn, de markante Dodge-grille, de grote wielkasten, de op de hoeken geplaatste wielen, en de bumper als een sneeuwschuiver; wanneer je een Nitro ziet dan komt er ook echt wat op je af.

Italiaanse diesel

In tegenstelling tot de designers, zijn de ingenieurs bij de ontwikkeling van de Dodge Nitro niet met een blanco vel papier begonnen, maar hebben ze gebruik gemaakt van beproefde techniek. De auto is gebaseerd op het onderstel van de Jeep Cherokee, een serieuze basis dus en geen showauto op een opgehoogd personenautoplatform. Dit houdt in dat de auto aan de voorkant beschikt over onafhankelijke wielophanging met schroefveren en achter over een conventionele starre as, eveneens met schroefveren.

De motoren staan net als bij de Jeep Cherokee in lengterichting. Maar in tegenstelling tot die Jeep is de Dodge niet voorzien van een reductiebak, dus geen terreinversnelling. Sterker nog: de basisversie wordt alleen met achterwielaandrijving geleverd. Een echte off-roader is de Nitro dus niet. Maar voor wie toch aandrijving op alle wielen wil, buiten de basisversie beschikken alle Nitro's over inschakelbare vierwielaandrijving.

Dodge biedt keuze uit drie motoren, twee benzine en een diesel. De kleinste benzinemotor, een 3,7 liter 90° V6 met twee kleppen per cilinder, levert 205 pk en is dezelfde als in de Jeep Cherokee. De andere benzinemotor is eveneens een V6, maar dan met een blokhoek van 60°, een cilinderinhoud van 4,0 liter en vier kleppen per cilinder, een compleet nieuwe motor. Deze grotere motor is goed voor 260 pk bij 6.000 toeren die we met iets minder vermogen (circa 240 pk) naar alle waarschijnlijkheid ook tegen zullen gaan komen in de nieuwe Chrysler Grand Voyager. Beide benzinemotoren zijn alleen leverbaar met een automatische versnellingsbak, de 3.7 met een viertraps- en de 4.0 met een vijftrapsvariant.

In de dieselversie van de Nitro een viercilinder van Europese komaf. De 177 pk sterke 2,8 liter is namelijk afkomstig van het Italiaanse VM Motori, een motorenbouwer waar bij tijd en wijle wel meer autofabrikanten komen 'winkelen'. De zelfontbrander heeft vier kleppen per cilinder, twee bovenliggende nokkenassen, een turbo met variabele geometrie en Piezo-injectoren. Helemaal van deze tijd dus en nauw verwant aan de motor uit de Jeep Cherokee 2.8 CRD. De dieselmotor wordt standaard geleverd in combinatie met een handgeschakelde zesbak en is optioneel verkrijgbaar met een vijftrapsautomaat, dezelfde als bij de 4.0 benzine.

Hoog plasticgehalte

Het interieur is niet te vergelijken met dat van de SUV's die we bijvoorbeeld uit Duitsland, Japan of zelfs Korea kennen. De vormgeving is vrij simpel, bijna utilitair, waarbij het plasticgehalte vrij hoog is. Toch doet het aan de Nitro geen afbreuk, het past bij de ruwe bolster blanke pit-uitstraling die de auto heeft. Alles lijkt gemaakt voor grote handen die uit de mouwen van een geruit houthakkershemd steken. Geen overbodige tierelantijnen maar een overzichtelijk dashboard met helder afleesbare meters en een multimediasysteem met touchscreen-bediening. Of dit laatste op de lange duur goed afleesbaar blijft, is een tweede (vette vingers en krassen) maar het werkt erg prettig. Het enige echte minpunt dat tijdens onze rij-impressie naar voren kwam, betreft de stoelen voorin. Die hebben een relatief korte zitting en weinig vorm, je hebt het gevoel dat je er vanaf glijdt. En bijrijders met lange benen hebben overigens de pech dat wanneer ze hun voeten tegen het schutbord zetten, ze met hun scheenbenen tegen de onderkant van het dashboardkastje klem zitten.

Het concept van deze auto in acht genomen, rijdt de Nitro niet slecht. Speciaal voor de markten buiten Noord-Amerika, onder andere bij ons dus, wordt de Nitro uitgerust met een 'performance suspension'. Het onderstel zou hierdoor communicatiever moeten zijn, steviger maar met behoud van comfort. Een starre achteras is niet echt meer van deze tijd, maar de Nitro komt er nog aardig mee weg. Een vergelijking met de Kia Sorento hoeft de Dodge niet uit de weg te gaan, maar met de modernere SUV's zal hij meer moeite krijgen.

De dieselmotor weet in combinatie met de handgeschakelde versnellingsbak behoorlijk te presteren. Met een acceleratietijd voor de sprint van nul naar honderd van 11,5 moet je niet iedereen proberen uit te dagen bij het stoplicht, maar we hebben het hier wel over een auto die op een haar na twee ton weegt. De versnellingspook laat zich met lange slagen van de ene naar de andere versnelling bewegen. Maar goed, veel schakelen is niet strikt noodzakelijk: de motor heeft over een breed toerengebied meer dan genoeg trekkracht. Helemaal geluidloos is de VM-motor overigens niet. Door het schutbord dringt een sonore brom het interieur in, maar storend is dat geenszins en het hoort ook wel een beetje bij het karakter van deze auto.

Donderende klap

Met dieselmotor is de Nitro al leverbaar voor € 34.300, overigens dan alleen met achterwielaandrijving. Met de 3.7 V6 is de auto 600 euro duurder, maar beschikt dan wel over vierwielaandrijving. De auto is daarmee een stuk voordeliger dan de Jeep Cherokee waarvan hij is afgeleid en loopt hij prijstechnisch keurig in de pas met de Kia Sorento. Een Chevrolet Captiva is er echter al vanaf € 30.995, misschien een beschaafdere auto, maar ook iets saaier. Als het om z'n uiterlijk gaat, declasseert de Nitro in één donderende klap alle Koreaanse SUV's.