Audi S3 Sportback

Er blijven steeds minder excuses over om niét voor een Audi S3 te kiezen. Zijn beperkte bruikbaarheid door het ontbreken van achterportieren kan nu ook van de lijst worden geschrapt. Hier staat namelijk de hagelnieuwe Sportback-versie van de S3. In het tegenwoordig bijna verplichte (Ibis-)wit is het een knetterende verschijning waarmee je niet onopgemerkt voorbijgaat.

De klacht die in het algemeen past bij de Audi A3, blijft ook bij deze superversie overeind: het majestueuze gevoel dat elke Audi je hoort te bezorgen, ontbreekt in dit type. Wellicht mist hij wat te veel Ingolstadtse genen. Mooi voorbeeld is het quattro-systeem, dat bij de A3 gebruikmaakt van een Haldex-koppeling en daarmee dus wel erg veel lijkt op het 4Motion-systeem van Volkswagen. Niet dat daar iets mis mee is of dat je er in de praktijk iets van merkt, maar het helpt niet mee aan het scheppen van een volwaardig Audi-gevoel.

De zit achter het stuur is wat hoog en het motor- en uitlaatgeluid zijn niet de dingen waar je meteen kippenvel van krijgt. Daar is dus een taak weggelegd voor de aftermarket-mannen. De sensatie komt pas wanneer het sneller gaat. De 2,0-liter turbomotor is voor de S3 gezegend met 265 pk en die komen pas los als er toeren worden gemaakt. Dan pas gaat de turbo zijn potje meeblazen. Als de naald van de toerenteller in het rode gebied wordt gejaagd, klinkt die als een tandartsboor. De S3 vliegt er dan vandoor als een patiënt die vol op de zenuw wordt geraakt. Tot vér, vér boven de 200 km/h blijft hij versnellen. Uiteindelijk zien we op de autobahn de 270 km/h even op de teller staan. Die opgegeven topsnelheid van 250 km/h is dus gemakkelijk haalbaar.

Onderweg geeft de Audi je een vertrouwenwekkend gevoel. Nooit heb je het idee dat je de regie verliest. Als op rails verslindt de S3 zijn parcours. De vierwielaandrijving is dan een grote pré en de remmen zijn fabuleus. De techniek is uitermate goed berekend op de heftige krachten. Op geen enkele manier plegen de 265 paarden een aanslag op de aandrijflijn of het differentieel. Nooit wordt de opper-GTI gewelddadig, zoals een Astra OPC kan zijn door zijn turboklappen en tweewielaandrijving. Zelden hebben we met zo'n vertrouwd gevoel op hoge snelheden gekruist.

In je billen

Onder de pak 'm beet 3.000 tpm is de auto te rijden als een reguliere niks-aan-de-hand-tweeliter-middenklasser. Hij geeft dan alleen blijk van zijn sportieve inborst doordat de knalharde onderstelafstemming zich laat voelen. In de file of in stadsverkeer laat de S3 op die manier weten dat het wel wat sneller mag. Welke stand je daarbij ook kiest, prettig comfortabel wordt het nooit. Na een tijdje zul je je kinderen achter in deze gezinssporter dan ook langzaamaan groen zien worden. Bij het wisselen van baan, voel je de afdruk van de middenstreep in je billen.

Op hoge snelheden over stukken slecht asfalt gaan, wordt afgestraft met behoorlijke klappen, waarbij je je af en toe afvraagt of alle onderdelen op hun plek blijven. 't Hoort natuurlijk bij het karakter van een S3, maar als de onderstelafstemming toch elektronisch geregeld kan worden en er Magnetic Ride aan boord is, lijkt het eenvoudig te realiseren om ook een wat comfortabeler vering en demping in te programmeren. Want bij het gedribbel over de weg op lage snelheden, vraag je je af waar de S3 zich zo druk om maakt. Koest! Er valt even niets te racen.

Daarmee hebben we het enige pijnpunt van de S3 te pakken. Het huwelijk tussen de sportiviteit van de S3 en de bruikbaarheid van de Sportback is maar deels geslaagd, want met de mateloze kracht en de genadeloze onderstelafstemming doe je heus niet alle inzittenden een plezier. Eigenlijk is alleen degene links voorin de enige die ten volle kan genieten van de S3. En laat dat nu de plek zijn waar wij altijd mogen zitten.