Vlaggenschip vroegtijdig gezonken

24 juni 2008 om 07:57

In deze tijden van downsizing (1.4 TSI in nieuwe Superb) kun je 't je bijna niet meer voorstellen, maar slechts acht jaar geleden was er sprake van de komst van een Opel Omega V8. Het machtige 5,7-liter blok kwam uit de Corvette en zou in het topmodel van de Duitsers een nog altijd trotse 310 pk leveren. Goed voor 0-100 binnen zeven seconden en een top van 250. Fantastisch. En met een nauwelijks aangepast uiterlijk had de Omega V8't understatement van het eerste decennium geweest. Het tegenovergestelde van de opzichtige Lotus Omega, die natuurlijk nog veel bruter was. In een vergeeld persbericht van Opel waarin het nieuws van de Salon van Genève 2000 werd aangekondigd was er nog geen vuiltje aan de lucht:

Het nieuwe topmodel van Opel zal in de herfst in de Europese showrooms staan, zowel in berline- als breakversie

Zo ver kwam het dus niet. Ergens in Rüsselsheim of op het GM hoofdkwartier in Detroit ging er een streep door het project Omega V8. Dat de auto niet gekomen is, kan ik rationeel gezien wel begrijpen. In het hogere segment heeft de Omega nooit potten kunnen breken, dus op een V8 zat helemaal niemand te wachten. Maar zelfs de beloofde beperkte serie is er nooit gekomen. De auto, bedoeld als vlaggenschip, is een stille dood gestorven. Misschien staan er nog een paar voorserie-exemplaren ergens in een stil hoekje in Rüsselsheim, begroeid met mos, overwoekerd door onkruid, oneervol te verroesten. Misschien hebben er voordat ze werden weggezet nog een paar Opel-bobo's anoniem mee rondgescheurd, of staat er een Omega V8 ergens in een museum te blinken? Ik hoop het maar, want dit soort bijzondere projecten, ook al is de auto nooit op de markt gekomen, verdient het niet in de vergetelheid te raken.

Na 20 jaar bij AutoWeek zo’n beetje alles wel gedaan en meegemaakt. Sinds 2012 chef redactie maar streeft er nog altijd naar om tien procent van zijn werk te laten bestaan uit bezigheden met auto’s zelf. Da’s tenslotte toch de reden dat -ie dit werk is gaan doen. Passie voor auto’s van kleins af aan, spelde op zijn twaalfde testjaarboeken, kocht de eerste AutoWeek een paar dagen voor zijn dertiende verjaardag van zijn zakgeld. Jawel, dat ene nummer dat in januari 1990 voor een gulden in de winkel lag. De oorzaak van dat velen nog denken dat AutoWeek de eerste jaren altijd een gulden kostte, maar op de tweede stond toch echt een prijs van Hfl. 1,95! Dat hij twaalf jaar later zelf in dienst zou treden bij het autoblad had hij nooit gedacht. Na de middelbare school bracht de opleiding HEAO-economisch linguistisch, zeg maar een soort CE met extra aandacht voor vreemde talen, hem bij de BMW-importeur, en later die van Opel. Een carrière in de autobranche was het beoogde pad, maar het liep anders. Eind 1999 zocht een journalistiek bureau een autoredacteur, en zo kwam hij terecht in de autojournalistiek. Iets meer dan twee jaar later was daar de overstap naar AutoWeek. Tests, nieuws, bijdrages aan de occasionrubriek en een jaar later ook in bezit van een racelicentie. Twintig jaar bij een werkgever, het is iets dat niet meer van deze tijd lijkt maar sowieso is het werk door de jaren heen zo vaak veranderd dat je bijna geen jaar hetzelfde doet qua werk. En de veranderingen in autoland gaan momenteel sneller dan ooit, dus ook dat maakt de werkzaamheden anders. Sinds 2021 naast chef redactie ook coordinator online.

26 Bekijk reacties