Trots op Nederlands design

30 oktober 2007 om 11:00

Trots zijn op Nederland, het is populair om dat te uiten, maar vorige week op de Tokyo Motor Show overviel een dergelijk gevoel mij ook. Wie weet heeft het te maken met de afstand, duizenden kilometers van huis en haard verwijderd, maar als je aan de andere kant van de wereld Nederlandse ontwerpers trots ziet poseren bij hun creaties dan doet me dat als Nederlander iets. En het zijn bepaald niet de minimale faceliftjes die ze mogen doen. Noem het maar patriottisme of zelfs chauvinisme, ik vind het mooi dat uit dit kikkerlandje, in het buitenland bekendstaand om klompen, tulpen en in vroeger dagen goed voetbal, maar ook om softdrugs en paddo's, serieus goede designers komen. En dat terwijl we niet eens zelf over noemenswaardige auto-industrie beschikken. Ik heb het natuurlijk over Laurens van den Acker, die de designscepter zwaait bij de Mazda Motor Corporation maar ook over aanstormend Auditalent Ivo van Hulten. In de Japanse hoofdstad vertelde de Brabander me enthousiast dat hij bij de Metroproject Quattro voor het eerst samen met nog een ontwerper verantwoordelijk is voor een heel interieur. Bij de R8 had hij nog een senior designer boven zich en zijn er bepaalde onderdelen, zoals de versnellingspook, van zijn hand. In het filmpje van de Tokyo Motor Show is in een flits te zien hoe hij de werking uitlegt van het Audi Mobile Device, wat we in de A1 vast gaan terugzien. Maar ook Adrian (het was Adriaan, maar dit klinkt internationaler) van Hooydonck van BMW was er tijdens de eerste persdag om de X6 Concept en de Concept tii van toelichting te voorzien. En de Nederlandse designinvloed in autoland is echt niet van de laatste tijd, denk aan het werk van Fedde Talsma bij Volvo en in het verleden Harm Lagaay bij Porsche. Chauvinisme is on-Nederlands maar een beetje trots is in dit geval best op z'n plek.

Na 20 jaar bij AutoWeek zo’n beetje alles wel gedaan en meegemaakt. Sinds 2012 chef redactie maar streeft er nog altijd naar om tien procent van zijn werk te laten bestaan uit bezigheden met auto’s zelf. Da’s tenslotte toch de reden dat -ie dit werk is gaan doen. Passie voor auto’s van kleins af aan, spelde op zijn twaalfde testjaarboeken, kocht de eerste AutoWeek een paar dagen voor zijn dertiende verjaardag van zijn zakgeld. Jawel, dat ene nummer dat in januari 1990 voor een gulden in de winkel lag. De oorzaak van dat velen nog denken dat AutoWeek de eerste jaren altijd een gulden kostte, maar op de tweede stond toch echt een prijs van Hfl. 1,95! Dat hij twaalf jaar later zelf in dienst zou treden bij het autoblad had hij nooit gedacht. Na de middelbare school bracht de opleiding HEAO-economisch linguistisch, zeg maar een soort CE met extra aandacht voor vreemde talen, hem bij de BMW-importeur, en later die van Opel. Een carrière in de autobranche was het beoogde pad, maar het liep anders. Eind 1999 zocht een journalistiek bureau een autoredacteur, en zo kwam hij terecht in de autojournalistiek. Iets meer dan twee jaar later was daar de overstap naar AutoWeek. Tests, nieuws, bijdrages aan de occasionrubriek en een jaar later ook in bezit van een racelicentie. Twintig jaar bij een werkgever, het is iets dat niet meer van deze tijd lijkt maar sowieso is het werk door de jaren heen zo vaak veranderd dat je bijna geen jaar hetzelfde doet qua werk. En de veranderingen in autoland gaan momenteel sneller dan ooit, dus ook dat maakt de werkzaamheden anders. Sinds 2021 naast chef redactie ook coordinator online.

3 Bekijk reacties