Menu
Ik was vijf jaar, en al hard op weg een autofreak te worden. Mijn kleuterschool lag tegenover de plaatselijke Volkswagen-Audi-dealer (reageerders, kom er maar in!), en zo liep ik dus elke dag langs rijen auto's. Autobladen las ik nog niet, ik ontwikkelde mijn eigen theorieën. Bij elke auto drukten mijn vriendje en ik de neusjes tegen de zijruit om te kijken hoe hard –ie kon. Hoogste snelheid op de snelheidsmeter min 20, en dat was dan de topsnelheid. Auto's met de antenne op het dak, of achterop waren weer sneller dan exemplaren met een spriet op de neus. En in dat jaar, we praten over 1982, zag ik 'm voor het eerst staan. De Audi 100, generatie C3. Het straatbeeld werd gedomineerd door hoekig spul, en het was alsof ik lopend op weg naar De Woelige Stal opeens een stap zette tien jaar in de toekomst. Met zijn voor die tijd moderne carrosserie was het echt iets bijzonders, een stap op het gebied van autodesign.
Behalve die gestroomlijnde Audi 100 was er de Ford Sierra. Ten opzichte van zijn voorganger de Taunus qua design net zo revolutionair als de hipste smartphone ten opzichte van de bakstenen die de eerste mobiele telefoons waren. In mijn jeugdige enthousiasme dacht ik zelfs dat de driedeurs-Sierra de opvolger van de Capri was. Over apart design gesproken: de Citroën BX, ook al weer dertig jaar geleden dat die kwam. Weet je het nog, die reclame: de BX vindt de garage maar niks.
Een auto die je nog steeds met grote regelmaat tegenkomt, is de Mercedes 190. Getoond in december '82, dus de laatste oogst van het mooie autojaar. Die zie je nog met grote regelmaat rijden en daarmee is het de meest tastbare herinnering aan het mooie autojaar 1982.
Coördinator Tests
Na 20 jaar bij AutoWeek zo’n beetje alles wel gedaan en meegemaakt. Sinds 2012 chef redactie maar streeft er nog altijd naar om tien procent van zijn werk te laten bestaan uit bezigheden met auto’s zelf. Da’s tenslotte toch de reden dat -ie dit werk is gaan doen. Passie voor auto’s van kleins af aan, spelde op zijn twaalfde testjaarboeken, kocht de eerste AutoWeek een paar dagen voor zijn dertiende verjaardag van zijn zakgeld. Jawel, dat ene nummer dat in januari 1990 voor een gulden in de winkel lag. De oorzaak van dat velen nog denken dat AutoWeek de eerste jaren altijd een gulden kostte, maar op de tweede stond toch echt een prijs van Hfl. 1,95! Dat hij twaalf jaar later zelf in dienst zou treden bij het autoblad had hij nooit gedacht. Na de middelbare school bracht de opleiding HEAO-economisch linguistisch, zeg maar een soort CE met extra aandacht voor vreemde talen, hem bij de BMW-importeur, en later die van Opel. Een carrière in de autobranche was het beoogde pad, maar het liep anders. Eind 1999 zocht een journalistiek bureau een autoredacteur, en zo kwam hij terecht in de autojournalistiek. Iets meer dan twee jaar later was daar de overstap naar AutoWeek. Tests, nieuws, bijdrages aan de occasionrubriek en een jaar later ook in bezit van een racelicentie. Twintig jaar bij een werkgever, het is iets dat niet meer van deze tijd lijkt maar sowieso is het werk door de jaren heen zo vaak veranderd dat je bijna geen jaar hetzelfde doet qua werk. En de veranderingen in autoland gaan momenteel sneller dan ooit, dus ook dat maakt de werkzaamheden anders.
