De charme van een snelle stationwagon

Ik heb iets met snelle stationwagons en dat heeft niets te maken met mijn gezinssamenstelling. Als 17-jarige had ik het namelijk al. De Audi RS2 was net voorgesteld, en de Volvo 850 Estate T5 roffelde er zo fanatiek op los dat niet alleen huisvaders vielen voor de charme van de snelle pakezel. Maar die RS2 sloeg met zijn 315 pk alles. Het feit dat –ie er alleen als Avant was maakt hem al bijzonder, los van het gegeven dat hij bij Porsche geassembleerd werd. Vijf jaar geleden reed ik de RS2 voor het eerst, en hopelijk niet voor het laatst. Met zijn woeste vijfcilinder turbo joeg de op het oog zo normale stationwagon, want dat is het voor een leek, de adrenaline door mijn lijf. Op een lege A15 ging het harder dan 250. Eerlijk waar, hij maakte nog meer indruk dan kort daar voor de eerste Audi RS6 deed. Ik zal nooit vergeten hoe ik met die Avant een Porsche 911-rijder het snot voor de ogen reed. Totdat ik van het gas afging heeft hij alleen maar de twee dikke ovale uitlaatpijpen van de superstation gezien. Met zijn Carrera zou hij die Audi stationwagon wel even passeren, maar vergeet het maar. Een goedkeurend duimpje kon er bij het passeren dan ook niet van af, met het schaamrood op de kaken keek de 911-piloot met het schaamrood op de kaken strak voor zich. Het is de charme van auto's als de Audi RS6 Avant om dat bij piloten van dergelijke machinerie voor elkaar te krijgen. In zijn nieuwste gedaante is de RS6 voor de freak misschien zelfs wel te opzichtig door de aan de oerquattro herinnerende uitgeklopte wielkasten. Het is de ultieme kick om met een auto waarvan je het niet meteen verwacht, sportwagens te vernederen. Met een stationwagon is het genoegen nog groter. Heb ik een stationwagonfetisj? Dan ben ik in elk geval niet de enige, want bij Quattro GmbH verwachten ze dat 75 procent van RS6-kopers bij het nieuwe model voor een Avant kiest.