De charme van een snelle stationwagon

18 oktober 2007 om 00:00

Ik heb iets met snelle stationwagons en dat heeft niets te maken met mijn gezinssamenstelling. Als 17-jarige had ik het namelijk al. De Audi RS2 was net voorgesteld, en de Volvo 850 Estate T5 roffelde er zo fanatiek op los dat niet alleen huisvaders vielen voor de charme van de snelle pakezel. Maar die RS2 sloeg met zijn 315 pk alles. Het feit dat –ie er alleen als Avant was maakt hem al bijzonder, los van het gegeven dat hij bij Porsche geassembleerd werd. Vijf jaar geleden reed ik de RS2 voor het eerst, en hopelijk niet voor het laatst. Met zijn woeste vijfcilinder turbo joeg de op het oog zo normale stationwagon, want dat is het voor een leek, de adrenaline door mijn lijf. Op een lege A15 ging het harder dan 250. Eerlijk waar, hij maakte nog meer indruk dan kort daar voor de eerste Audi RS6 deed. Ik zal nooit vergeten hoe ik met die Avant een Porsche 911-rijder het snot voor de ogen reed. Totdat ik van het gas afging heeft hij alleen maar de twee dikke ovale uitlaatpijpen van de superstation gezien. Met zijn Carrera zou hij die Audi stationwagon wel even passeren, maar vergeet het maar. Een goedkeurend duimpje kon er bij het passeren dan ook niet van af, met het schaamrood op de kaken keek de 911-piloot met het schaamrood op de kaken strak voor zich. Het is de charme van auto's als de Audi RS6 Avant om dat bij piloten van dergelijke machinerie voor elkaar te krijgen. In zijn nieuwste gedaante is de RS6 voor de freak misschien zelfs wel te opzichtig door de aan de oerquattro herinnerende uitgeklopte wielkasten. Het is de ultieme kick om met een auto waarvan je het niet meteen verwacht, sportwagens te vernederen. Met een stationwagon is het genoegen nog groter. Heb ik een stationwagonfetisj? Dan ben ik in elk geval niet de enige, want bij Quattro GmbH verwachten ze dat 75 procent van RS6-kopers bij het nieuwe model voor een Avant kiest.

Na 20 jaar bij AutoWeek zo’n beetje alles wel gedaan en meegemaakt. Sinds 2012 chef redactie maar streeft er nog altijd naar om tien procent van zijn werk te laten bestaan uit bezigheden met auto’s zelf. Da’s tenslotte toch de reden dat -ie dit werk is gaan doen. Passie voor auto’s van kleins af aan, spelde op zijn twaalfde testjaarboeken, kocht de eerste AutoWeek een paar dagen voor zijn dertiende verjaardag van zijn zakgeld. Jawel, dat ene nummer dat in januari 1990 voor een gulden in de winkel lag. De oorzaak van dat velen nog denken dat AutoWeek de eerste jaren altijd een gulden kostte, maar op de tweede stond toch echt een prijs van Hfl. 1,95! Dat hij twaalf jaar later zelf in dienst zou treden bij het autoblad had hij nooit gedacht. Na de middelbare school bracht de opleiding HEAO-economisch linguistisch, zeg maar een soort CE met extra aandacht voor vreemde talen, hem bij de BMW-importeur, en later die van Opel. Een carrière in de autobranche was het beoogde pad, maar het liep anders. Eind 1999 zocht een journalistiek bureau een autoredacteur, en zo kwam hij terecht in de autojournalistiek. Iets meer dan twee jaar later was daar de overstap naar AutoWeek. Tests, nieuws, bijdrages aan de occasionrubriek en een jaar later ook in bezit van een racelicentie. Twintig jaar bij een werkgever, het is iets dat niet meer van deze tijd lijkt maar sowieso is het werk door de jaren heen zo vaak veranderd dat je bijna geen jaar hetzelfde doet qua werk. En de veranderingen in autoland gaan momenteel sneller dan ooit, dus ook dat maakt de werkzaamheden anders. Sinds 2021 naast chef redactie ook coordinator online.

1 Bekijk reacties