Autodromo komt uit

Poetsjuweeltjes zijn eigenlijk niet aan mij besteed. Ik zie liever een wrak. En zoals de concoursen van Pebble Beach of Villa d'Este de overtreffende trap vormen qua automobiele restauratiepracht, zo zijn er ook aan de andere kant uitersten. Ultieme automobiele vergane glorie dus. De afgelopen tien jaar stuitte ik op bossige begraafplaatsen en mistroostige kerkhoven al eens op een gecomposteerde Mercedes 600 Pullman, een Allard P1, een Lamborghini Miura en een tweetal Facel Vega's HK500. Slapende schoonheden.

Maar het kan nog mooier. Echt waar.

Jaren terug al hoorde ik van een vergeten Grand Prix-circuit in Spanje. Ergens in de jaren twintig geopend én gesloten; onaangetast sindsdien. Vanaf toen droomde ik van dit Autodromo. Tot voor kort, want voor GTO zocht ik het daadwerkelijk op. Nog niet zo eenvoudig, want op de eerste plaats was het vinden van de exacte locatie al een aardige puzzel. Maar daarna volgde het lastigste deel: de onderhandeling. Want de eigenaar duldde geen bezoekers. Zij die hekken en borden toch negeerden, kregen niet alleen met bloeddorstige honden te maken; ook met zijn enkelloops jachtgeweer. En dan waren we ook nog eens van plan om Spanjes meest prestigieuze supercar door de oude kombochten te jagen.