Test: Volkswagen ID.4 (2020)

BEMOEIZUCHTIG

Ook voorin doet de ID.4 erg ruimtelijk aan. Niet alleen omdat er veel ruimte is, maar ook omdat je dankzij een lage middentunnel en een grote voorruit veel licht en lucht om je heen hebt. Die voorruit staat ver weg, maar grappig genoeg niet zo ver als in de kleinere ID.3. Het extra zijruitje vóór het portier ontbreekt en de ruitenwissers wissen hier gewoon op de traditionele manier, terwijl ze bij de ID.3 tegenover elkaar staan opgesteld. De buitenspiegels zijn groot, wat samen met het grote glasoppervlak voor voldoende overzicht zorgt. Het interieur is wel herkenbaar. Ook het ID.4-binnenste oogt dankzij een gebrek aan knoppen, grote vlakken, veel sfeerverlichting en een groot scherm modern en opgeruimd.

Het kwaliteitsgevoel is in orde, al is het wel jammer dat de gebruikte kunststoffen goedkoper ogen dan ze vermoedelijk zijn. De ‘middentunnel’, uiteraard puur kunstmatig, is één groot opbergvak, met handige en naar wens in te delen bekerhouders en tussenschotten. Het centrale scherm ziet er mooi uit en reageert meestal snel op aanrakingen, maar is gevoelig voor vastlopers en heeft een trage start. De menustructuur is niet altijd helder en de auto heeft de neiging om wat bemoeizuchtig te zijn, bijvoorbeeld bij het keer op keer inschakelen van het Lane Assist-systeem. Bovendien moet bijna alles via dit scherm, dat met 12 inch in de 1st Max-versie overigens nog 2 inch groter is dan in een reguliere ID.4. Er is een instrumentarium, maar dat kleine scherm beperkt zich tot de snelheid en wat basale navigatie-info. Als aanvulling is er in de topversie wel een head-up display, waarvan de beloofde augmented reality vanaf het begin werkt. De ogenschijnlijk boven het wegdek zwevende pijlen maken navigeren gemakkelijker, al is het geheel optisch wel even wennen. De ogen kunnen het 3D-effect niet altijd goed plaatsen, al verschilt dat ongetwijfeld van persoon tot persoon.