Toyota Aygo 1.0 12V VVT-i Access (2009)

Toyota en PSA (Peugeot en Citroën) sloegen enkele jaren geleden de handen ineen bij de ontwikkeling en bouw van hun supercompacts. Dat resulteerde in de Peugeot 107, de Citroën C1 en de Toyota Aygo. De drie auto's verschillen maar bitter weinig van elkaar. Toch was de Aygo tot nu toe het meest succesvol. Begin 2009 kreeg de Aygo, evenals z'n kleine Franse broertjes, een nosejob, zodat hij er weer even tegenaan kan.

Niet dat hij er al echt verouderd uitzag, met z'n volledig uit glas vervaardigde achterklep en trendy achterlichtjes waarop de achterportieren naadloos aansluiten, maar bijpunten kan nooit kwaad. Met z'n grote, vrijwel geheel over het voorscherm uitwaaierende koplampunits kan de Aygo nog altijd prima mee in de voorhoede van de garde der supermini's. De Toyota heeft een vrolijk, met veel frivoliteit vormgegeven dashboard. Recht voor je neus zit één grote klok, die er dankzij een aardige vormgeving van de overkapping, een witte wijzerplaat en een dikke chromen rand van de snelheidsmeter jolig uitziet.

Het binnenste van de Toyota voelt allerminst benauwd aan, een gevolg van het royale glasoppervlak. Wel wens je tijdens langere ritten wat groter meubilair, dat je bovendien wat beter omvat; in bochten glijd je er bijna af als je je niet goed schrap zet. Ook meer verstelmogelijkheden van de stoelen zouden welkom zijn. Dat laatste geldt eveneens voor het stuurwiel, dat slechts in verticale richting te verzetten is. Het staat te ver van je af, waardoor je óf je armen óf je benen niet in de juiste positie kunt manoeuvreren.

Behoorlijke hoofdruimte

Instappen gaat zonder problemen, ook achter in onze vijfdeursvariant. Wij vinden de vijfdeurs overigens een aanrader, zeker voor wie regelmatig een kinderstoeltje moet monteren of boodschappen op de achterbank neerzet. De Aygo biedt achterin een behoorlijke hoofdruimte, maar met de beenruimte is het wat minder royaal gesteld. Met 139 liter is overigens ook het aanbod aan bagageruimte beperkt. Met de bank neergeklapt groeit het ruimteaanbod naar 712 liter. Onder de motorkap van de Aygo zit een 1,0-liter driecilindermotor, die 68 pk op de voorwielen loslaat. De vijfbak heeft lange overbrengingen om het brandstofverbruik drukken. Dat lukt heel aardig. De Aygo heeft iedere honderd kilometer 5,7 liter euro 95 nodig. Dat komt overeen met een keurig verbruik van 1 op 17,5.

De Aygo bereikt met z'n 998 cc metende torretje vanuit stilstand in 13,2 tellen de 100 km/h. Op hogere snelheden heb je opmerkelijk weinig last van motorgeluid. In bochten wil de Aygo graag wat over de voorwielen wegschuiven. De demping is niet al te hard en verkeersdrempels neemt de Aygo dan ook met souplesse.

Op de snelweg toont de Toyota zich wat zoekerig en onzeker. Onze test-Aygo was een Access-uitvoering, de instapper van de Aygo-reeks. Verwacht hier geen uitgebreide standaarduitrusting. Er zat weliswaar airco in de testauto, maar dat was een optie. Ruiten moet je gewoon omhoog en omlaag slingeren. Voorin wel te verstaan, want achterin zijn uit kostentechnische overwegingen uitzetruitjes gemonteerd. De stoelen zijn louter in de lengterichting te verschuiven en het stuurwiel alleen in de hoogte.