Rover 620 Si (1995)

Er wordt wel eens een beetje smalend gedaan over het succes dat Rover als een van de weinige resterende Britse automerken op de huidige markt boekt. Immers, dankzij een monsterverbond met de vernuftelingen van het Japanse Honda-concern produceert Rover na een treurige malaiseperiode nu weer auto's die gezien mogen worden. Dat geldt niet alleen voor de modellen die nogal zwaar op de Japanse techniek leunen, maar ook voor de typen die in hun hart nog steeds op de Engelse tradities stoelen. Zonder enige twijfel is dat te danken aan de invloed van het Japanse kwaliteitsbesef, terwijl de ultramoderne produktietechnieken natuurlijk een handje meehelpen.
Sinds de overval van BMW is de Japans-Britse harmonie overigens flink verstoord, maar zelfs als Honda de samenwerking op termijn zou be‰indigen, heeft BMW vast wel voldoende expertise in huis om de Rover-winkel draaiend te houden. Zo'n vaart zal het trouwens niet gauw lopen, want Honda levert weliswaar een flinke bijdrage aan een aantal Rover-modellen, maar op hun beurt zijn de Japanners voor hun in Engeland geproduceerde Accord weer afhankelijk van carrosserie‰n die door Britten in het Zuid-Engelse Swindon worden gebouwd.
Diezelfde fabriek levert ook de koetswerken van de Rover 600-serie, waarvan het 620 Si-model als hoofdrolspeler in deze test voor het voetlicht komt. Hoewel in zijn silhouet de Accord-lijn duidelijk herkenbaar is, maakt hij toch een wezenlijk andere indruk.
Waar de Honda met een minimum aan ornamenten het hedendaagse gladheidsgeloof belijdt, schuwt de Rover een beetje opsmuk niet en toont hij met zijn Jaguar-achtig gebeeldhouwde neuspartij een zeer herkenbaar eigen gezicht. Ook het interieur doet klassieker aan dan de kunststofcultuur die de Accord zijn inzittenden voorschotelt: in het Si-model van de Rover 620 wordt dat extra benadrukt door hier en daar wat notehouten paneeltjes.
In het zorgvuldig uitgeruste interieur missen we overigens een airbag, terwijl de luxueuze Si-specificatie ook geen ABS omvat. In deze klasse mag je dat tegenwoordig best verwachten en dat hebben ze bij Rover ook beseft, want inmiddels zijn die moderne weldaden aan het pakket toegevoegd.
Hopelijk worden de schakelaars voor de elektrische zijruiten in de toekomst nog eens naar de portieren verplaatst, want op de middenconsole zitten ze knap onhandig.

Eigenwijsheid

Afgezien van deze detailkritiek, die mogelijk is geprovoceerd door een vleugje Engelse eigenwijsheid, is de 620 Si een uitstekende auto met een levendig karakter, voortreffelijke rij-eigenschappen en een bovengemiddeld comfort. Voor een flink deel is dat uiteraard te danken aan de hoogstaande Honda-techniek, die prima met de klassieke Britse opvattingen blijkt te rijmen. Extra vermelding verdient in dit verband de snelheidsafhankelijke stuurbekrachtiging, die de berijder in alle rust de volledige zeggenschap over de auto gunt en bij het parkeren een zeer welkome assistentie biedt. Jammer dat de draaicirkel erg groot is uitgevallen: een typische eigenschap van de fraai geconstrueerde Honda-voortrein, die met zijn dubbele draagarmen zo'n goede bijdrage levert aan het bochtgedrag.
Op veel punten bezit de sterk verwante Honda Accord natuurlijk dezelfde goede eigenschappen, maar de charme van de Rover 620 zit 'm voor een groot deel in de manier waarop dat is verpakt. Genoemd zijn al het intrigerende mini-Jaguarneusje en het uitnodigende interieur, maar ook structureel verschilt de Rover op een zinvolle manier in details van zijn Japanse voorbeeld. Om eens iets te noemen: de kofferbak van de Rover meet 25 liter meer dan zijn voorbeeld en bovendien beschikt de Brit over een in delen neerklapbare achterbank. Aan de andere kant lijkt het erop dat Honda bij het afleveren van zijn Accord toch nŠt iets zorgvuldiger de puntjes op de i zet, getuige het minder makkelijke schakelen van de Rover en een lichte instabiliteit van de achteras bij een geforceerde noodstop. Dat laatste was vermoedelijk een exemplarische afwijking, want met een Accord hebben we dat nooit beleefd.
Wat de prijs aangaat, is er ten slotte weinig verschil tussen de twee bloedbroeders, zodat de keus hoofdzakelijk een kwestie van smaak zal zijn. Met een nog springlevende herinnering aan een tijd toen er nog meer dan twintig Britse automerken floreerden, hebben we daar geen moeite mee. We kiezen dan ook zonder aarzelen voor de Rover, die ondanks zijn Japanse inborst een stukje van de rijke Britse autotraditie in ere houdt.