Rij-impressie Opel Corsa OPC

Soms heb je auto's die je in je hart raken. De vorige Opel Corsa OPC was zo'n auto. En dan met name de speciale Nürburgring Edition die in 2011 verscheen; op dat moment zonder twijfel de spectaculairst rijdende hete hatchback in het B-segment. Ik weet nog goed dat ik hem een avondje mee had: zelden voelde ik zo'n sterke aandrang om eindeloos over rotondes te knallen, krappe bochtjes te pakken en de hele avond lang op zoek te gaan naar de leukste binnendoorweggetjes van Nederland. Een steengoede en verslavend leuke hot hatch.

Die ervaring belooft veel goeds voor de OPC-versie van de nieuwe Corsa, want de techniek van de nieuweling borduurt voort op die van de Nürburgring Edition. Niet alleen levert de 1,6-liter viercilinder turbomotor bijna hetzelfde vermogen (207 pk, de NE had er 210), ook het onderstel is voor een groot deel ontwikkeld op de moordende 20,8 kilometer in de Groene Hel. Het mag duidelijk zijn dat het Opel menens is met deze auto: deze Corsa is het sportiefste dat er in de compacte klasse verkrijgbaar is.

Dat geldt in ieder geval voor de versies van de OPC die voorzien zijn van het optionele Performance Package. Dat kost je iets minder dan 2.000 euro en levert de Corsa grotere 18-inch wielen (17 duimen is standaard), fikse Brembo-remmen op de vooras, een briljant mechanisch sperdifferentieel tussen de voorwielen en nog straffere veren op. Het pakket is vergelijkbaar met de Cup-variant die Renault van haar RS-modellen levert, en dat resulteert in een auto met een vergelijkbaar karakter. Geloof ons: een Corsa OPC met een Performance Package is een vrij meedogenloos sportieve auto. Je voelt hem letterlijk in je hart en je nieren: aan de kant met je compromissen!

Puree

Jammer genoeg hebben we tijdens de eerste kennismaking niet kunnen proeven van de standaardversie van de OPC, die overigens al een volle centimeter is verlaagd ten opzichte van een burgermans-Corsa, want daarover claimt Opel dat hij z'n sportiviteit goed weet te combineren met dagelijkse bruikbaarheid. Dat is te hopen, want de auto mét Performance Package is zó hard geveerd dat woon-werkverkeer een uitputtingsslag zal zijn en een retourtje supermarkt zal ontaarden in een zoektocht naar de route met zo min mogelijk drempels en klinkers. Voor je het weet zijn de aardappels al puree geworden voor je überhaupt thuis bent.

Wacht even. We hebben het hier wel over een OPC, een auto die zelfs een McDrive kan omtoveren in een minicircuitje. Daar haal je geen aardappels mee. In deze auto geef je gas en zijn bochten het belangrijkst, en wie het tempo opvoert zal merken dat de opper-Corsa daar enorm in zijn element is. Dat komt niet door de besturing want die geeft te weinig feedback om meteen vanaf het eerste moment het gewenste vertrouwen te geven. Een Ford Fiesta ST stuurt bijvoorbeeld helderder en directer, waardoor je eerder weet waar de limiet van de auto ligt. In de OPC is het eerst een beetje zoeken, wat aftasten om vervolgens langzaam maar zeker steeds dichter bij de grens te komen. Vervolgens blijkt die grens erg ver te liggen, want wanneer je het vertrouwen eenmaal hebt om de auto een bocht in te smijten, merk je dat de Corsa strak koers houdt en onnoemelijk hard de hoek om kan. Bovendien is-ie mooi met het gas te sturen, al reageert de achterkant stukken minder 'snappy' (lees: voorspelbaarder) op plotseling gas los dan de vorige OPC.

Lang leve een mechanisch sperdifferentieel! Die voorziening maakt de Corsa bocht-uit een absoluut feest; geen irritante ESP-ingrepen (zoals in een Seat Ibiza Cupra bijvoorbeeld) om de auto op koers te houden maar een loepzuivere mechanische verdeling van de aandrijfkrachten. Ga op je gas en het voelt alsof een reuzenhand voorkomt dat de OPC wegglijdt over z'n voorwielen, in plaats daarvan bijt de Opel zich vast in de bocht en kun je keer op keer heel fraai uitaccelereren. Daarbij flitsen er overigens wel de nodige aandrijfkrachten door het stuurhuis: dat voelt enerzijds lekker bruut, maar geeft de Corsa ook een meer onbehouwen karakter dan bijvoorbeeld een Clio RS. Ook wat dat betreft is dit opnieuw een echte OPC.

Rotonderacertje

Ook de motor is een doorontwikkeling van de vorige Corsa. De 1.6 Ecotec kreeg onder meer een ander inlaattraject en aangepaste injectoren waardoor met name de souplesse bij lage toerentallen erop vooruit ging. Het koppel komt er minder bruusk in terwijl de motor sneller bij de les is, en daarbij is het fijn dat de motor met liefde ver doortrekt tot zo'n 6.600 omwentelingen. Doe je dat vaak dan lust het blok overigens wel een flinke slok. Het relatief ongunstige verbruik is (vanwege de CO2-boetes) meteen de verklaring voor de hoge prijs die de aan de dikste Corsa hangt… Opmerkelijk is trouwens dat het toerental sneller zakt na het terugschakelen, waardoor je meer remming op de motor hebt en beter met de balans kunt spelen. Over spelen gesproken: Opel levert alleen een handgeschakelde versnellingsbak in de OPC en dat is een goede zet. Je hebt zelf de touwtjes in handen, al mocht de bak – met dertien procent kortere schakelwegen ten opzichte van een standaard transmissie – wat ons betreft nóg wel wat scherper en preciezer aanvoelen.

Foutloos is de nieuwe Corsa OPC dus zeker niet, maar dat maakt hem aan de andere kant ook juist tot een uitgesproken karakter. Het is een wildere auto dan een Clio RS, eentje die bovendien meer durf en kunde vraagt van zijn bestuurder dan een Fiesta ST of Volkswagen Polo GTI. Het compromisloze Performance Package is voor de gemiddelde koper wat te veel van het goede en het is jammer dat het mechanische sper niet als losse optie verkrijgbaar is, maar desondanks levert Opel opnieuw één van de leukst denkbare rotonderacertjes.