Opel Vectra 2.0i GL (1994)

Toen we ruim vier jaar geleden de toen-nog-nieuwe Vectra in 1600-uitvoering aan een test onderwierpen, was dat een beetje teleurstellend. Want met zijn 1.6-litermotor kwam het instapmodel niet echt uit de verf. Geen wonder, want bij een vermogen van 73 pk mag je geen grootse prestaties verwachten, terwijl de grenzen van het rijgedrag zich maar beperkt laten verkennen. De conclusie luidde destijds ook terecht dat wat meer vermogen beslist geen kwaad zou kunnen en die verwachting wordt in deze test bevestigd.
Aangedreven door een 115 paarden sterke tweeliter-motor is die Vectra de auto zoals hij door zijn ontwerpers is bedoeld: een forse middenklasser die in iets meer dan 10 seconden kwiek naar de 100 sprint en desgewenst dòòrgaat tot dicht in de buurt van de 200 km/h. Die motor kan het trouwens uitstekend vinden met de tamelijk 'lange' overbrengingen van de vijfversnellingsbak, die de 1600 op de snelweg nogal futloos maken. Bij de tweeliter blijven de toerentallen in de hoogste versnelling nog steeds lekker laag en rustig, maar zelfs zonder terugschakelen verloopt de tussensprint bij het inhalen behoorlijk rap. Uiteraard is ook aan het brandstofverbruik goed te merken dat de testwagen heel wat meer in huis heeft dan de 1600-instapper van een paar jaar geleden. Voor een forse, pittige tweeliter is 1:10,5 als doorsnee-testverbruik niet echt verkeerd, maar het is wèl ruim 2 kilometer per liter minder dan de bedaagde 1.6 van toen. Volgens de EG-normcijfers zou het verschil veel kleiner moeten zijn, maar het is begrijpelijk dat de bestuurder in de dagelijkse rijpraktijk graag gebruik maakt van het extra vermogen en daardoor meer brandstof verstookt dan strikt noodzakelijk zou zijn. De hele rijbeleving van de Vectra wordt door die motor trouwens anders: alles gaat net een tikje lekkerder en vlotter en dat leidt bijna ongemerkt tot hogere bochtsnelheden, een tipje meer gas en wat later in de remmen. Aan zo'n regiem werkt de Vectra 2.0i van harte mee, want het onderstel is volledig berekend op het leveren van prima rijprestaties. Het verschil met een puur sportkarakter is echter, dat de Vectra zich onder vrijwel alle omstandigheden gezeglijk gedraagt en maar zelden een beroep doet op bijzondere vaardigheden van zijn bestuurder.
Ook de stuurbekrachtiging (standaard op de meeste modellen) draagt daartoe bij. Uitgaand van onze ervaringen met de onbekrachtigde 1.6 hadden we verwacht dat de tweeliter wat minder gevoel in het stuur zou hebben, maar dat valt alles mee. In snelle bochten, op de grens tussen neutraal en onderstuur (met gas-erop) of overstuur (met de rechtervoet minder diep naar beneden), geeft de Vectra heel bescheiden, maar exact aan waar het heen gaat. Lichtjes corrigeren is dan ook geen probleem en kan bij wijze van spreken met de vingertoppen gebeuren.
Tijdens lange ritten rechttoe-rechtaan op de grote weg beviel die bekrachtiging trouwens ook uitstekend: moeiteloos en lekker ontspannen doorkachelen en toch steeds voldoende contact met het wegdek. En als het niet al te hard gaat, hoeft de radio echt geen slagje luider te worden gezet, want een geluidsniveau van 71,5 dB bij 120 km/h is in deze klasse heel netjes. Alleen als de tweeliter flink op zijn staart wordt getrapt, laat hij in de hogere toerengebieden wat meer van zich horen. Vermoedelijk heeft Opel daarom zijn Vectra van een tamelijk hoge gearing voorzien: rust in de tent, een sympathiek verbruik en een lange levensduur zijn dan ook kenmerken die Opel hoog in het vaandel voert.

Geen overdaad
De uitrusting van de Vectra GL past goed bij dat karakter, want van overdaad is beslist geen sprake. Het spaarzaam bemeterde dashboard toont geen toerenteller, leuke frutsels en fratsels ontbreken ten enen male en van gezelligheid is weinig te merken. Maar alles zit wel prima op zijn plaats, het interieur biedt flink wat leefruimte en op den duur is de stevige zit voor- en achterin een weldaad voor gevoelige ruggen. In zijn soberheid biedt de GL overigens wèl een aantal zinvolle voorzieningen die lang niet altijd vanzelfsprekend zijn, zoals getint glas, gordelspanners op de voorstoelen en verlichting in de bagageruimte en het dashboardkastje. Wie niet kan of wil leven zonder regelbare lendesteun, een toerenteller, ABS, centrale deurvergrendeling, een verstelbaar stuurwiel, elektrisch bediende zijruiten en of -spiegels, zal moeten uitwijken naar de hogere Vectra-regionen of wat accessoires moeten bijbestellen.
Opel bedient de super-economische Vectraklanten nog met een diesel in atmosferische en turbo-uitvoering. Qua rijplezier kan de 1.7 D met zijn 57 pk geen potten breken, maar de turbodiesel streeft de 1.6 benzine-Vectra in ieder geval met 7 pk voorbij en biedt dus de gelegenheid om op bescheiden wijze toch iets van het echte Vectra-gevoel te beleven.