Opel Corsa 1.4i-16V CDX (1995)

De Corsa CDX is Opel's oplossing voor automobilisten die in een kleine auto toch de luxe van een grote wensen. De in kleur meegespoten bumpers en buitenspiegels, de forse lichtmetalen wielen, de metallic lak en een stel mistlampen maken bij de eerste kennismaking al duidelijk dat de CDX niet zó maar een Corsa"tje is. En als je eenmaal achter het airbag-stuurtje zit, laat de ambiance er evenmin twijfel over bestaan dat deze Corsa is voorzien van vrijwel alles wat de prijslijst aan extra uitrusting vermeldt. Dat loopt van zoiets eenvoudigs als make-upspiegels aan beide kanten via allerlei elektrisch bedieningsgemak en een comfortabele stuurbekrachtiging tot een heuse vierversnellingsautomaat en een standaard gemonteerde radio/cassettespeler.
Aan het weelderige CDX-geluk ontbreekt in feite alleen een airconditioning. Weliswaar was de importeur zo attent om voor de tropische testperiode een auto met zo"n frisselucht-optie klaar te zetten, maar dat ontdekten we dom genoeg pas na een paar dagen. Want de bediening van de airco gaat op het standaard regelpaneel zeer bescheiden schuil achter de temperatuurknop, die pas na uittrekken zijn koele geheim prijsgeeft. En dan wordt het best lekker fris in de Corsa. Zo"n airco vergt overigens een extra investering van f 3550; geen koopje, maar tijdens een wat langere rit in het zomerseizoen wel erg comfortabel.
Voor expedities buiten de stad is de Corsa CDX trouwens ook in andere opzichten zeer geschikt. De prima bij het motorkarakter passende 4-automaat zorgt bij constante snelheid voor rust in het interieur, maar als er gepasseerd moet worden, schakelt hij schokvrij en attent v‚r terug voor een verbazend rappe tussensprint. De levendige 1,4-liter 90 pk Ecotec zestienklepper is sowieso al niet afkerig van een beetje presteren, maar het is vooral de automaat die de CDX in minder dan 10 seconden van 80 naar 120 km/h laat flitsen. Dat riante cijfer komt op de klok met de automaat in de "Sport"-stand; gewoon in "D" doet hij er een kleine seconde langer over en ook dat is erg vlot voor een 1,4-liter.

Mini-limousine
Die automaat en de motor zijn het verrassendste aan de CDX, hoewel ook de vele standaard-extra"s je niet ongevoelig laten. In grotere auto"s zijn elektrische zijruiten en -spiegels, centrale vergrendeling, stuurbekrachtiging, in hoogte verstelbare stoelen en nog veel meer van dat fraais niet uitzonderlijk, maar in zo"n Corsa-dwerg ga je zulke gemakken extra waarderen. En hoewel het zitcomfort in het koetsje natuurlijk niet echt kan concurreren met de ruimte van een klasse-groter, is een wat langere rit met z"n viertjes in de CDX bepaald geen straf. De instap is dankzij de vier deuren heel fatsoenlijk, de doorgetrokken daklijn geeft achterin ongedacht veel hoofdruimte en ook met volle belading valt er over het rijcomfort weinig te klagen.
Het weggedrag van de CDX ligt uiteraard op het uitstekende niveau dat we van de Corsa gewend zijn, al waren we niet onder de indruk van de bijdrage die de stuurbekrachtiging daar aan levert. In de stad is het natuurlijk lekker parkeren met zo"n hydraulisch hulpje, maar op de snelweg en in lange bochten blijf je onwillekeurig corrigeren. Op den duur raak je redelijk gewend aan dat vage, onbestemde gevoel, maar als Opel dit karakter met opzet in het luxueuze CDX-concept heeft ingebouwd, zou je er liever van verschoond blijven.
Behoudens deze niet onbelangrijke kanttekening konden we het verder uitstekend met het paradepaardje uit de Corsa-stoeterij vinden. Want de CDX maakt veel indruk als een compleet uitgerust, uitstekend presterend, verrassend comfortabel automobieltje, dat zijn inzittenden op een bijna-volwassen manier huisvest en zich makkelijk in alle soorten verkeer beweegt. Dat doet die luxe-Corsa overigens niet voor niks, want hij kost even veel als een aanzienlijk minder luxueuze, maar zeker niet te versmaden Astra 1.8 zestienklepper of zelfs een nieuwe Vectra.