Opel Astra Stationwagon 1.7 TD Club (1995)

Opels Astra is nog vrij jong en het zal geen verbazing wekken dat hij maar licht is gewijzigd: de neus en bumper zijn iets aangepast aan de heersende mode met onder andere witte knipperlichten. Aan de achterkant veranderde minder: de knipperlichten werden wit in plaats van oranje. De kleine veranderingen missen hun uitwerking echter niet, want de Astra ziet er weer fris uit.
Van een stationcar verwacht je een riant ruimteaanbod. De Astra stelt in dat opzicht niet teleur. Hij heeft een grote achterklep die tot bumperniveau open gaat. De laadvloer is bekleed met tapijt en voorzien van strips zodat ook zwaardere voorwerpen vrij gemakkelijk naar binnen schuiven. Onder het afdekscherm biedt de Astra een hoop ruimte door zijn hoge taillelijn. Het afdekzeil kan je overigens missen als kiespijn: het ding produceert een enorme hoeveelheid kabaal.
Een in delen neerklapbare achterbank is standaard. Na omklappen ontstaat een vlakke laadvloer. Het verhoogde dak draagt bij aan het flinke laadvolume. Wie dan nog steeds niet genoeg ruimte heeft, kan een imperiaal bevestigen aan de standaard dakreling.
Op de voorstoelen biedt de Astra voldoende bewegingsvrijheid. Door het verhoogde dak wint hij voor en achter aan zithoogte: enkele centimeters meer hoofdruimte bij een gelijke beenruimte ten opzichte van de 'gewone' Astra. De station is dus ook te overwegen voor gezinnen met grote kinderen.

Sterkere diesel
Met de verjongde Astra heeft Opel meteen iets gedaan aan de zwakke basisdiesel. De slechts 60 pk leverende 1.7D kreeg een zacht meeblazende turbo aangemeten, waardoor hij nu over 8 paardekrachten meer beschikt; het koppel nam toe van 105 naar 132 Nm. De nieuwe diesel bouwt zijn trekkracht heel geleidelijk op; hij begint al vanaf zo'n 1250 toeren te trekken. De versnellingen zijn zodanig gekozen dat je al probleemloos bij net 2000 toeren kunt opschakelen. De motor valt dan terug naar zo'n 1500 toeren en pakt precies netjes op. De Astradiesel ga je vanaf zo'n 3000 toeren duidelijk horen, maar hij blijft gelijkmatig doortrekken naar de 5000 tpm. Het is alleen jammer dat Opel niet bij machte is geweest om de trillingen bij stationair toerental te onderdrukken: stoel en stuur trillen fors en dat is niet meer van deze tijd. De Astra staat bekend als comfortabele auto en dat gaat nog steeds op. Toch is er een verschil: waar de vorige Astra een beetje tegen het deinen aanzat is dat bij deze Opel verleden tijd. Andere schokdempers zorgen ervoor dat het lichte nadeinen vrijwel geheel onderdrukt is. De vering is ietsje stugger geworden maar dat kon hij makkelijk hebben.
De Astra heeft een heel gemoedelijk, licht onderstuurd bochtgedrag met vrijwel geen reactie op plotseling gas loslaten in een snel genomen bocht. De bekrachtigde besturing zou echter wel wat meer gevoel mogen bieden en iets directer kunnen zijn. Ook het schakelen zou nog een fractie beter kunnen. Hetzelfde geldt voor de doseerbaarheid van de remmen.
Als bestuurder kom je in deze auto weinig te kort. Het instrumentenpaneel is goed af te lezen en je hebt voldoende bergruimte voor kleine spullen om je heen. Het is wel wennen aan wat rare schakelaars die je in elke Opel terug vindt. Voortaan heeft de Astra standaard een airbag voor de bestuurder. De wagon heeft standaard prima zitmeubilair aan boord: stevig en goed steunend. De bestuurdersstoel heeft een primitieve hoogteverstelling met een onhandige slinger. De test-Astra was voorzien van riant zittende kuipstoelen hetgeen een extra investering van zo'n f 750 vergt.
De uitrusting is bijzonder compleet. We noemden al de airbag, de dakreling, de hoogteverstelling voor de bestuurdersstoel, maar de Astra heeft ook een buitentemperatuurmeter, een heel handige, handbediende niveauregeling op de achteras, zes 15W-speakers, zoemer voor brandende verlichting, bumpers in carrosseriekleur, mistlampen in de voorbumper, centrale vergrendeling en een afdekscherm voor de bagageruimte.
De complete uitrusting geeft de Opel een behoorlijke voorsprong op de concurrentie, maar hij verliest weer wat punten op de degelijkheid die toch minder is dan we hadden verwacht.