Test: Mitsubishi Lancer Wagon 2.0 Sport (2004)

Wat een beetje aankleding al niet kan doen in een auto. De lay-out van het stuurwiel en die van de versnellingspook sluiten op een lekker sportieve manier bij elkaar aan. Daardoor word je in de Mitsubishi Lancer Station Wagon meteen op het juiste spoor gezet. Je ziet de witte wijzerplaten van de meters in het instrumentarium, maar als je verder kijkt dan je neus lang is, merk je dat de rest van het dashboard weer behoorlijk standaard en herkenbaar is. En de titaniumlook waarover in de folder wordt gerept, blijkt gewoon chroom te zijn, maar dan dof.

De ergonomie in de Japanner is dik voor elkaar, op de bediening van de elektrisch bedienbare spiegels na dan. Die zit links verstopt achter de stuurwielrand. De hendels aan de stuurkolom, voor onder meer de verlichting en de ruitenwissers, werken Japans vertrouwd, net zoals de flitsende versnellingspook waarmee je de vijfbak bedient. De zitpositie achter het stuur is ronduit puik! Je kunt, als je dat wenst, lekker laag zitten en genieten van de goede ondersteuning die de sportstoelachtige zetels van de Lancer verlenen aan de bestuurder en zijn passagier.

Raffinement top
Jawel, op en top Japans raffinement, die tweeliter viercilindermotor in de Lancer. Ook hier is wel weer het oude liedje van toepassing: dat hij onderin niet veel trekkracht levert. Maar het beestje blijft evenzogoed altijd mooi lopen, ook bij erg lage toerentallen. En een haaks bochtje nemen, met 30 km/h in de derde versnelling? De Lancer pakt weliswaar traag, maar zonder kreunen op. Als je echter veel toeren maakt, benut je de riante motorisering van deze compacte middenklasser optimaal. Natuurlijk gaat de auto dan wel wat 'sportief' klinken als je in de versnellingen tot 6.500 toeren doortrekt, maar dan maak je wel optimaal gebruik van je stationcar. Die is op het gebied van presteren voortdurend bij de les. De sprint van 0 tot 100 kilometer raffelt de Lancer af in 10,5 seconden, zijn topsnelheid ligt op 199 kilometer per uur.

Onderstuur
Het is geen echte sportauto, dat mag duidelijk zijn, maar een comfortabele, zelfs wat overgemotoriseerde combi is het zeer zeker wél. Geen sportauto, omdat de voorwielen mede door het krappe aangrijpingstraject van de koppeling snel het spoor, lees: de grip op de weg, bijster zijn. Ook tijdens bochtenwerk en bij het uitaccelereren doet dat zich voor. Ook onderstuur is de Lancer niet vreemd. Traction control en ESP zijn overigens niet leverbaar.

Handelbaarheid
Een hobbelige ondergrond verwerkt de stevig geveerde Mitsubishi Lancer Station Wagon op zichzelf goed, maar het absorptievermogen van het onderstel houdt een keer op. Daarom nogmaals: de Lancer Station Wagon is geen overdreven sportieve auto, geen rallymonster, maar hij is zeker wél vermakelijk. Een sterk punt is ook de vérgaande handelbaarheid van de auto. Door de souplesse van de bediening, de gretige multikleppenmotor en het overzichtelijke koetswerk heb je altijd het gevoel op pad te zijn met een kwieke kar in plaats van met een bezadigde, logge stationcar. Al zou van ons de draaicirkel wel iets krapper mogen zijn.