Mazda MPV 2.0 CiTD Active (2004)

De MPV is standaard een zeszitter. De stoelen hebben de makke dat de zittingen aan de korte kant zijn. De twee aparte stoelen op de middelste rij zijn allebei op te klappen tot tafeltjes. Je kunt ze ook helemaal uit de auto halen en daarna 180 graden gedraaid weer terugzetten in de vergaderopstelling. De middelste zitrij is voorzien van Isofix-bevestigingspunten voor kinderzitjes. De achterste zitrij, een bankje, is onder de wagenvloer weg te klappen; handig wanneer je onverwacht grote dingen meeneemt. De hoofdsteunen op de achterbank benemen een behoorlijk deel van het zicht in de binnenspiegel. Wanneer er niemand zit, kun je ze voor de verkeersveiligheid beter weghalen. Om de instap voor de achterste passagiers te vergemakkelijken, schuift de rechterstoel op de middelste zitrij opzij, maar het blijft zweetdruppels kosten om de achterste zitrij te bereiken. Gelukkig kun je voor verkoeling achterin wel de airco bedienen, onafhankelijk van wat er voorin gebeurt.

Grijze massa
In de Mazda geen spannend design; het dashboard is een grote grijze massa, iets meer speelsheid had het wat gezelliger gemaakt. Als het gaat om doelmatigheid zijn ze bij Mazda redelijk geslaagd. Recht voor je staan duidelijke meters, precies zoals het hoort. Hoog op de middenconsole vind je de audio- en aircopanelen. Je hoeft je blik nauwelijks van het verkeer af te wenden om ze te bedienen. Alleen is het jammer dat de versnellingspook laag tussen de voorstoelen staat, ver van het stuurwiel. Die pook gaat ook ongevoelig en met lange slagen door de versnellingen. Nu moet je uit de stoelleuning komen om de vijf in te leggen. Hoewel de bestuurdersstoel in hoogte en hoek verstelbaar is, krijg je na verloop van tijd het gevoel dat het voor je onderrug niet het beste zitmeubilair is.
De tweeliter turbodiesel heeft bij lage toerentallen een beetje moeite om de zeszitter naar een hogere snelheid te brengen. Maar goed, vanaf zo'n 2.000 omwentelingen per minuut is er geen vuiltje aan de lucht en wil de Mazda MPV er best vandoor. Nu zijn auto's als deze niet van het soort waarmee je een verpletterende indruk wilt maken, maar het is wel fijn wanneer je bij inhaal- en invoegacties vlot op snelheid bent. Dat je dezelfde zitpositie hebt als een vrachtwagenchauffeur, wil tenslotte nog niet zeggen dat je je in hetzelfde tempo moet voortbewegen. Dat hebben ze bij Mazda keurig voor elkaar. Wel moeten we over de koude start opmerken dat de CiTD zich duidelijk laat horen. Gelukkig neemt met het verder uitslaan van de temperatuurmeternaald het geluid omgekeerd evenredig af.

Comfortabel
De Mazda is duidelijk op Amerikaanse leest geschoeid. De donkere zijruiten verraden het al een beetje. Maar het komt nog het meest tot uiting in het weggedrag. Hobbels en kuilen in het wegdek worden door de soepele veren eenvoudig geabsorbeerd. De dempers zijn zelfs aan de weke kant, de Mazda blijft na het nemen van onregelmatigheden nadeinen. Dankzij zijn massa wil hij in bochten liefst rechtdoor. Wanneer je rustig aan doet, is er echter niets aan de hand.
De Japanner oogt vrij identiteitsloos. De neus vertoont weliswaar gelijkenis met die van bijvoorbeeld de 3 en de 6, maar vanaf de voorruit is de MPV gewoon saai. En dat geldt dan zowel voor ex- als interieur. Functioneel en uitdagend gaan blijkbaar niet samen bij Mazda, want dat ze leuke auto's kunnen bouwen, heeft de Japanse Ford-dochter toch wel bewezen.