Mazda 323 1.3i LX (1995)

Dank zij de populariteit van het 323-model heeft het relatief kleine merk Mazda in ons land altijd prima gescoord. Een paar jaar geleden bereikte die populariteit zelfs een ongekend hoogtepunt, toen de coup‚-achtige eerste 323 F veler harten stal en de verkoop van de hele 323-familie opstuwde tot een vijfde plaats in onze nationale verkoop-Top-10.
En, het moet gezegd, het model bezit inderdaad een vormgeving die de tongen losmaakt. Merkwaardig genoeg is het ditmaal niet alleen de F Coup‚ die de aandacht trekt. Ook de driedeurs hatchback heeft een aparte lijn. Vooral het kontje demonstreert iets van die inspiratie, waarbij de horizontaal gedeelde achterruit letterlijk in het oog springt.
Nu mag je een auto natuurlijk nooit beoordelen op zo'n detail, maar wij vonden die zwaar aangezette dwarsbalk in de achteruitkijkspiegel een onding. Bovendien is ook het ruitewissermotortje in die visuele belemmering ondergebracht en dat is zó'n dikke klont, dat je er ongewild een hele autobus achter kunt laten verdwijnen. Dat is niet alleen hinderlijk, maar ook gevaarlijk en je vraagt je af welke warrige geest dit in het huidige, zo op veiligheid gefocusseerde tijdperk heeft laten passeren.
's Avonds op de drukke autosnelweg is het helemaal een ramp. Verre achterliggers zie je in de spiegel eerst bóven de optische hinderpaal opdoemen, dichterbij worden de koplichten er geruime tijd compleet door afgedekt en als ze nog nader komen, floepen ze ineens ònder de balk tevoorschijn. Heel vervelend en afleidend.

Orde van de dag

Zo, nu dat hoge woord eruit is, kunnen we normaal verder gaan met de 323 HB, die voor het overige een heel aantrekkelijk vervoermiddel is dat prijstechnisch precies in het populaire segment van de compacte middenklasse past. Hoogstens zou je een aanmerking kunnen maken op de vrij karige uitrusting van dit basismodel, waarop zelfs een toerenteller ontbreekt. Stuurbekrachtiging is evenmin aanwezig en hoewel deze kleine Mazda op hoger snelheid lekker strak stuurt, vereist het parkeren wel flink wat spierkracht.
Hoewel de testwagen was voorzien van de kleinste motorvariant, maakte de 1,3-liter met zijn 75 pk in het ruim 1000 kilo wegende koetsje best een levendige indruk. Een acceleratie van zo'n 13 seconden van 0-100 is al niet kwaad en nog geen 11 seconden voor het inhaalsprintje van 80-120 in '4' is zelfs verrassend. Dat zegt niet alleen iets over het pittige gedrag van de zestienklepper, maar vormt ook een compliment voor de versnellingsverhoudingen, die erg goed bij het karakter van het zestienkleppertje passen. Mede daardoor blijft de geluidsproduktie van de vierpitter bij de geldende kruissnelheden behoorlijk binnen de perken en komt het verbruik zelfs bij flink doorrijden sympathiek over.
Ook het weggedrag roept geen problemen op: de 323 HB zeilt tot op hoge snelheid probleemloos door de bochten en valt aan de grens terug tot een gematigd, makkelijk te beheersen onderstuur. Door de onbekrachtigde besturing wordt de slalom behoorlijk inspannend, maar op de snelweg voelt het stuur positief en stevig aan.
Resteert het interieur, dat zoals gezegd erg sobertjes is gehouden, maar toch geen ongezellige indruk maakt. Verder is het comfort - met extra aandacht voor de bestuurder in de vorm van een variabele zithoek en verticaal verstelbare stuurkolom - heel bevredigend, al lijkt de leefruimte op de achterbank wat krapper dan die van het vorige model. Ook de kofferbak dwingt niet bepaald bewondering af: voor een bescheiden vakantietrip is de ruimte net voldoende, maar voor de wekelijkse boodschappenstrooptocht moet de deelbare leuning van het achterbankje toch wel naar beneden.
De 323 HB ziet er origineel uit en zelfs met de kleinste motor stellen de prestaties niet teleur. Maar als andere aspecten een rol spelen, dan is bijvoorbeeld de sedan een betere keus. Niet alleen vanwege die verfoeilijke achterruit, maar vooral doordat het grotere instapgemak, de binnenruimte en het bagagecompartiment bijdragen aan de gebruikersvriendelijkheid, die zeker in deze klasse van wezenlijk belang is.