Hyundai Coupé 1.6i F (1998)

De term 'lekker dier' dient niet alleen als compliment voor het rijgedrag. Het duurde even voor we gewend waren aan de voluptueuze welvingen en plooien van de sport-Hyundai. Ze roepen het beeld op van bovenmodaal uitgebouwde pin-ups, jaren-zestig stijl.
Vandaar ook: een lekker dier. Twijfel of zij meer heeft dan alleen een lekker bekje slaat na een week testen zowaar om in enthousiasme.
Het blijft een open vraag, bij voorbaat, of de 1.6 zo'n aanwinst is. Niet dat er iets aan mankeert, hou ons ten goede, maar waarom zou je voor maar duizend piek meer geen twee-liter motor én lichtmetalen velgen pakken? Dit is tenslotte het soort auto dat je uit liefde koopt, niet op een zuurpruimig becijferd budget waar geen gulden extra bij mag.
Goed, we gooien alle vooroordelen even opzij en stappen dus in zonder het idee dat dit een Koreaanse imitatie is van een Japanner, die weer een imitatie is van een Europese 'échte' sportbolide. De stoeltjes mogen iets te kort zijn, aan pasvorm of ondersteuning mankeert weinig. De bedieningsorganen liggen goed in het zicht en onder handbereik. In een mooie ovale opstelling, zoals het hele interieur met bogen en ovalen de uiterlijke lijnen volgt.
Daardoor stelt het minder teleur dat Koreaanse interieurs, ook in zo'n min of meer exclusief model, uitsluitend in de kleuren licht of donker zwart gemaakt worden. Met onsympathiek glad plastic en nylon-achtig harde stofbekleding.
Een kale instapper is de 1.6 F niet, hij krijgt van thuis twee airbags en elektrische raambediening mee. De regelbare interval op de ruitewissers is ook handig, al hadden we persoonlijk liever centrale vergrendeling en elektrische spiegelbediening dan elektrieke raampjes. Onbegrijpelijk is dat verlichting bij asbak en aansteker er dan weer niet af kunnen, voor naar schatting twee kwartjes inkoop. Op dat soort details na maakt de Coupé lang geen onaardige eerste indruk. En eenmaal op weg wordt het er zeker niet minder op.
Daar hebben we bijvoorbeeld de 1,6-liter motor, een heuse zestienklepper die zich voor zijn 84 kW/114 pk niet hoeft te schamen. Hij loopt mooi rustig, trekt netjes gelijkmatig en wil heel best vooruit. De versnellingsbak helpt een handje met uitstekend verdeelde stappen en een goed schakelgevoel. In dwarsrichting van het schakelpatroon zitten de versnellingen wat dicht opeen, maar dat went snel.
Verrassend is het bepaald niet gebrekkige veercomfort, terwijl de Coupé toch strak door de bocht gaat. Beginnen echte coureursneigingen te kriebelen, dan had de schokdemping wat straffer gemogen - de auto gaat wat bokken in bochten die niet strak geplaveid zijn. Ook de besturing geeft hobbels door in het stuurwiel, maar meer dan een onrustig gevoel geeft dat niet, de Hyundai blijft trouw in het spoor.
Het voorgaande duidt op een gevoelige besturing, en die is wel nodig ook als je dit beestje eens echt de sporen wil geven. Teveel gasgeven levert een naar de buitenkant van de bocht snuffelende neus op, zoals bij elke voorwielaandrijver. Omdat de motor zo gelijkmatig trekt, is het op die wielen losgelaten vermogen evenwel nauwkeurig te regelen. Je kunt er zelfs lekker mee spelen. Bij gas loslaten in de bocht begint de staart naar buiten te dringen. Niet gemeen, maar
je moet erop bedacht zijn. Niet schrikken en helemaal van het gas gaan - of nog erger: remmen, dan ga je waarschijnlijk om. Heb je er een beetje gevoel voor, dan laat de Coupé zich juist vreugdevol nauwkeurig de bocht om zetten.

Opvallen
Wanneer je deze Hyundai niet als ware het een Ferrari over 's heren wegen jaagt, val je er nog mee op ook, trekt bewonderende blikken. Bovendien rijdt hij prettig en is daarnaast relatief praktisch. 't Is geen vierzitter, natuurlijk, maar op de achterbank kunnen tieners nog heel behoorlijk zitten. Daarachter treffen we een bagageruimte aan die de naam werkelijk waardig is. Compleet met afdekking. Al is het even hijsen om zware boodschappen erin te tillen.
Alles bij elkaar helemaal niet gek, voor één van de goedkoopste coupés op de markt. En je ziet de draaglijke prijs er niet eens direct aan af.