Ford Mondeo 3.0 V6 ST220 (2006)

Zilverkleurig gaas in de voorbumper, inclusief ST220-badge, brede dorpels, een aangepaste achterbumper, op beide hoeken een verchroomd uitlaateindstuk, een nogal braaf achterspoilertje en 18-inchwielen moeten de intenties van de ST duidelijk maken. En het sportonderstel zorgt ervoor dat de koets 15 millimeter lager ligt dan gebruikelijk.
De Ford Mondeo ST220 is een lékkere auto. Dat begint al wanneer je de V6 tot leven wekt. Wat een heerlijke grom produceert 'ie! Het blok levert op de kop af 226 pk en zorgt voor een topsnelheid van 250 km/h. Je moet de Ford-motor echter op toeren houden om de gang erin te brengen. Het geluid dat het interieur binnendringt, valt te vergelijken met dat van een leeuw die het op een brullen wil zetten, maar z'n bek niet mag opentrekken. Het is een genot om daar als bestuurder deelgenoot van te zijn. De voortrein moet alle zeilen bijzetten om de paardenkrachten in goede banen te leiden en dat geeft aandrijfreacties in het stuur. Hoewel de Ford een fantastisch onderstel heeft, dat je flink moet pushen om over de limiet te gaan, is onderstuur inherent aan voorwielaandrijving. De remedie om hem in het gareel te houden is de rechtervoet te liften, waarna de neus weer de ingezette koers volgt. Zoals we van Ford gewend zijn, stuurt de Mondeo snaarstrak. Vooral in lange, snelle bochten is het een kwestie van insturen en de ST blijft gewillig volgen. De reacties op stuurbewegingen zijn niet superdirect, maar je kunt hem helemaal naar je hand zetten. De Mondeo ST is stevig gedempt, zonder dat je uit je stoel geschud wordt.

Onsportieve houding
De Mondeo heeft prima Recaro-stoelen, maar het lijkt alsof ze op een verhoging zijn vastgezet, zelfs in de laagste stand. Het stuur staat ook nogal vlak, waardoor we onmogelijk kunnen spreken van een sportieve rijhouding. Gelukkig maakt de Mondeo dat goed met schakelen. Er zijn weinig auto's met zo'n aangename aandrijflijn. Met korte slagen gaat de stevig aanvoelende pook haast achteloos door de versnellingen, blindelings het goede verzet in. Het interieur is niet bijzonder uitbundig aangekleed, het rode meubilair even daargelaten. We noteren een aluminiumkleurige middenconsole, witte wijzerplaten en rode stiksels op pookknop, handremhendel en stuurwiel als opvallendste uitingen van sportiviteit.
Het stuurwiel is met leer bekleed en getooid met een ST220-logo, maar verschilt verder niet van een normaal Mondeo-rad. Verder is de Mondeo eigenlijk tijdloos klassiek. Het grote touchscreen, met daarop de bediening voor onder andere audio, klimaatregeling en navigatie, is niet standaard. Het is niet erg gebruiksvriendelijk en oogt nogal plomp. Ford hangt de Mondeo ST220 flink vol met zaken die het de bestuurder aangenaam maken, afgezien van het feit dat de ST er al dikker dan normaal uitziet en voorzien is van een sportonderstel. De elektrisch verstelbare en afzonderlijk te verwarmen Recaro's zijn standaard, evenals xenonverlichting, een regensensor en een radio/6-cd-wisselaar met stuurbediening.

De Mondeo ST220 maakt een goedmoedige indruk. Hij nodigt niet altijd uit tot snel rijden en dat is juist prettig. We kunnen ons voorstellen dat je niet dagelijks zit te wachten op een auto die je opjut om (te) snel te rijden. Maar de Mondeo kán het zeker.