Ford Cougar 2.5 V6 24V (1999)

Laten we maar met de deur in huis vallen: wij hebben ontzettend naar de komst van de Ford Cougar uitgekeken. En wel om een paar redenen. Het begon toen we de eerste foto's van Fords nieuwe grote coupé onder ogen kregen.
Wat een schoonheid! New Edge tot en met. Daarbij hadden we warme, héél warme herinneringen aan onze testweek met de Ford Puma. Dát was nog eens 'n leuke auto! Usio conclusio: als die Cougar plat gezegd een Grote Puma, een Puma-plus is, dan kon dit nog wel eens een topper zijn. De Ford Cougar ziet er uit om op te vreten. Hoewel... misschien ligt het aan de kleur, misschien aan onze torenhoge verwachtingen, maar de Cougar valt ons in levenden lijve een beetje tegen.
De voor New Edge zo typerende scherpe lijnen vallen in dit paars een beetje weg, en de al even typerende rondingen komen een beetje eh... bekend over. Die bollingen in de koplampunits, en ook die lijn van koplampen naar achterstijl - 't heeft een hoog Coupé Fiat-gehalte. Even genoeg over het uiterlijk, over naar het innerlijk. De Cougar zit ontzettend goed in zijn standaardtoebehoren. Ga maar na: (een wat overenthousiaste) airco, sidebags, een prima audio-installatie mét cd-wisselaar en metallic lak. Plœs natuurlijk die V6-motor. Die levert behoorlijk wat prestaties;
170 pk en 220 Nm koppel.

Niet wakker
Het lijkt alsof Ford in de Cougar de klassieke voordelen van een V6 niet echt heeft weten uit te buiten. Neem nou het geluid. Een V6 hoort stiller en zoevender te zijn. Ook zou je met een V6 op forse prestaties mogen rekenen. Nou presteert de Cougar inderdaad goed, maar van 10,8 s naar de 100 kunnen wij eerlijk gezegd niet wakker liggen. De 80-120 tijd is met 8,4 tellen redelijk.
Eerlijk is eerlijk: dat ligt niet alleen aan die motor. De automatische versnellingsbak werkt ook niet echt mee. Dat wil zeggen, als het je om pure prestaties te doen is. De overbrengingen en de manier waarop de Cougar-automaat op gasgeven reageert, zijn eerder comfortabel dan sportief.
Laten we vooropstellen dat de Cougar in alles een Amerikaanse auto is. Cliché-cliché: Amerikanen zijn gesteld op een comfortabele, zoniet weke afstemming van onderstel en bediendingen. Kennelijk hebben ze zich wel gerealiseerd dat wij Europeanen dat jœist liever niet hebben. En dus hebben ze op de Europese Cougar de vering harder gemaakt en de besturing zwaarder. Maar niet zo'n beetje: de vering is knalhard en de besturing is zwaar zonder nou direct veel gevoel te bieden.
Ook dat past dus weer helemaal niet bij deze auto. De Cougar 's geen sportauto, geen grote Puma dus. Te ver doorgeschoten? Verkeerde inschatting van Europese verlangens? Wij weten het niet, maar weten wel dat we hier niet helemaal blij mee zijn. Een bijkomend nadeel van die spijkerharde Cougar-vering, is dat eventuele afwerkingsonvolkomenheden genadeloos aan het licht komen. Wie over een door boomwortels geteisterde klinkerstraat rijdt, wordt getrakteerd op een gerammel en gekraak dat echt niet meer van deze tijd is.
Maar het ergste van de Cougar vinden we: hij zit niet lekker. Veel zijdelingse steun biedt de stoel niet, en de lendensteun is z- prominent aanwezig dat je consequent met je heupen naar voren zit. Verstellen heeft geen zin: dit is een rasechte ellendesteun. Verder vinden we het jammer dat de ontwerpers in het interieur kennelijk niet al te ver durfden te gaan. Zeker in vergelijking met een Ka of Focus is het interieur wat aan de saaie kant. Wat daarbij zeker niet helpt is de gebruikte kunststof. We dachten eigenlijk dat al dat plastic door de Koreanen was opgekocht, maar kennelijk heeft Ford toch nog ergens 'n partijtje op de kop kunnen tikken. Laatste kritiekpunt is een klassiek coupé-nadeel: de onoverzichtelijkheid van de carrosserie.
Overigens kun je achterin de Cougar een sloot bagage meenemen, dat is bijna niet leuk meer. Dat is echter ten koste gegaan van de ruimte op de achterbank. Je kunt er in ieder geval (met zijn twee'n) zonder problemen lekker lang mee op vakantie.
De Cougar is eigenlijk een echte kat: mooi, maar pas op voor zijn scherpe klauwen (lees: nadelen)...