Daihatsu Cuore 1.0 12V Nagano (2003)

De nieuwe Cuore heeft een strak lijnenspel, 'n guitig frontje en een stoere voorbumper. Met metallic lak en lichtmetalen wielen ziet dit kleintje er begeerlijk uit. Daihatsu heeft de trend van (afge)rond overboord gezet, want bij de nieuwe Cuore is het recht en hoekig wat de klok slaat. Geslaagde keuze.

Eeuwigheid
We starten het motortje en worden getrakteerd op een weinig indrukwekkend, 'ingeblikt' geluid; typisch een driepitter. Zijn topsnelheid ligt op 145 km/h en de sprinttijden van nul tot honderd en de 50-80-acceleraties zijn ook nog acceptabel (zie de meetgegevens), maar als we bij 80 km/h vol op het gas gaan om zo snel mogelijk de 120 te bereiken, word je geconfronteerd met het grootste nadeel van een klein motortje: het duurt een eeuwigheid voor de boel op gang komt. In vier duurt het ongeveer 15 seconden om de naald 40 km/h verderop te krijgen, in het vijfde verzet vergt dat nog 10 extra tellen. In de praktijk moet je dus flink poken om mee te komen. Daarbij blijft het geluidsniveau binnen de perken – alleen bij stevig optrekken ronkt de driecilinder er lekker op los – en eenmaal op gang is het prima uit te houden in de Cuore.
Het is de technici van Daihatsu gelukt om zowaar wat 'gevoel' in het bedienen van de pook te bouwen; die laat zich stevig beroeren. Hoe gedraagt ie zich in de bochten? De bandenmaat (155/65 R13) doet het ergste vermoeden voor krappere bochten en dat vermoeden blijkt helaas gegrond. Voor je gevoel lopen de bandjes bijna van de velgen af wanneer we enthousiast een bochtje ronden. Daarnaast is de kleine hartenbreker absoluut onderstuurd. Hij helt flink en het binnenste voorwiel draait z'n rondjes in het luchtledige. Op dit onderdeel valt de Cuore nogal door de mand. Je kunt concluderen dat het onderstel van de Cuore niet top is. Overigens voelt de Cuore zweverig, niet helemaal safe, in vlot genomen flauwe bochten.

Toeters en bellen
Zijn kwaliteiten moeten we dus elders zoeken. Als we de portieren openen met de iel uitgevallen handgreepjes, valt op hoe wijd ze opengaan: bijna in een 90-gradenhoek. Dat maakt het instappen gemakkelijk. Het stevige meubilair van deze Nagano-uitvoering heeft een mooie bekleding en we zien een fraai dashboard. Geen schuifjes, maar draaiknoppen voor de verwarming en ventilatie en twee met 'chroom' omrande meters achter het driespaaksstuurwiel. Fraai. De materialen zijn van een goede kwaliteit, alleen de middenconsole is wat te plastic. Het dashboardkastje is fors, de kaartenvakken in de deuren zijn te smal. De bedieningsknoppen van de ruiten hebben een plekje links naast het stuur; niet de meest logische plaats, maar het went snel.
Op de achterbank kunnen we, dankzij de helemaal op de hoeken staande wielen, met gemak de benen kwijt. Verder is deze meest luxueuze Nagano-uitvoering voorzien van elektrisch verstelbare buitenspiegels, dubbele airbags en centrale vergrendeling.Kortom, een mooi, compleet karretje.
Pakken we de verbruikcijfers erbij, dan zien we dat ie ook nog zuinig met de brandstof omspringt. Eén op 21 volgens de fabriek, wij kwamen uit op 15,4. De 'waarheid' ligt ergens in het midden. Het driecilindertje presteert in vergelijking met de concurrentie bovendien prima. Komt het echter aan op bochtengedrag, dan laat de Cuore steken vallen.